หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1080

เสียงของประตูที่ชั้นล่างที่เปิดออกและปิดลงไปดังลั่น

รษิกาตัวแข็งทื่อขณะที่ยืนมองมือที่ว่างเปล่าของตัวเอง

เลอศิลป์จากไปอย่างนั้นเลยสินะ…

เธอรีบออกไปที่ระเบียงแล้วมองลงมา โดยพยายามจะแอบมองเลอศิลป์อุ้มไอรดาไปที่รถและค่อยๆ ขับออกไปจากบ้าน

รษิการู้สึกเศร้าอย่างอธิบายไม่ถูกขณะที่มองดูรถพวกเขาค่อยๆ หายไปจากสายตา

ฉันแค่ต้องการจะพูดกับเขาเรื่องเกี่ยวกับบุคลิกของไอรดา แล้วทำไมเรื่องมันถึงได้กลับกลายเป็นอย่างนี้ไปได้? ถ้าเราไม่ได้เจอกันอีก ภาพจำสุดท้ายที่ไอรดาได้เจอฉันจะแย่แบบนี้เลยน่ะเหรอ?

เมื่อเธอตั้งสติได้ แก้มเธอก็เปียกชุ่มไปด้วยน้ำตาแล้ว

อชิและเบนนี่ที่กำลังรอแม่อยู่ข้างล่างก็ขึ้นมาข้างบนเพื่อตรวจดูเพราะเห็นว่าเธอไม่ลงมาเสียที

นาทีที่พวกเขาขึ้นไป พวกเขาก็เห็นรษิกายืนอยู่ที่ระเบียงโดยหันหลังให้พวกเขา

ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขารู้สึกได้ถึงความเสียใจจากแค่มองเงาร่างของแม่

“แม่ครับ” เบนนี่เรียกอย่างระแวดระวัง

รษิกาไม่ตอบอะไรเลยราวกับเธอไม่ได้ยิน

เด็กๆ มองหน้ากันแล้ววิ่งเข้าไปหาเธอ ขณะที่อชิก็ดึงแขนเสื้อของแม่

การกระทำของเขาทำให้รษิกามีสติ รษิกาตกใจเมื่อเห็นลูกทั้งสองที่เข้ามาหา เธอรีบเช็ดน้ำตาด้วยมือตัวเองทันที

โชคไม่ดีที่เด็กๆ สังเกตเห็น

“แม่ครับ ร้องไห้ทำไมเหรอครับ?” เบนนี่เงยหน้ามามองด้วยความกังวล

ไอวี่ไม่ร้องไห้เลยเหรอ? แต่เมื่อกี้ฉันเห็นเธอร้องนี่นา

“แม่… ไม่ดีต่อไอวี่เหรอ?” รษิกาถามอย่างลังเลหลังจากเงียบอยู่นาน

เด็กๆ แปลกใจเมื่อได้ยินคำพูดเธอ “แม่ครับ ไม่มีใครดูแลเธอได้ดีเท่าแม่แล้ว!”

พ่อกับย่าไม่ได้ใส่ใจความรู้สึกของไอวี่เลย มีแต่แม่เท่านั้นที่สนใจว่าไอวี่คิดอะไร

ยิ่งไปกว่านั้น เด็กชายก็มองเห็นว่ารษิกาดูแลไอวี่แบบเดียวกันกับที่เธอดูแลพวกเขา แม้ว่าเธอจะไม่ยอมรับก็ตาม

ความรักที่แม่มีให้ไอวี่นั้นมากพอๆ กับที่แม่รักเรา!

“มันเป็นความผิดของพวกเราเองครับ ไม่ใช่แค่ไม่เป็นตัวอย่างที่ดีให้เธอ แต่เรายังดูแลเธอไม่ได้อีกต่างหาก”

“แม่ครับ เราเองครับที่เป็นคนผิด!”

รษิกาดึงเด็กชายทั้งสองเข้ามากอดและกล่าวขอบคุณพวกเขาด้วยเสียงแหบแห้ง “ขอบใจนะ ลูกรัก”