หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1082

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ ไอรดาก็เม้มปาดแน่นขณะที่พยายามกลั้นน้ำตาไว้อย่างสิ้นหวัง

ฉันร้องไห้ไม่ได้! ถ้าพ่อกับคุณรษิกาต้องแยกทางจากกัน ฉันจะไม่ได้เจอเธออีกแน่นอน มันขึ้นอยู่กับฉันคนเดียวที่จะช่วยให้พวกเขาคืนดีกัน

ในพริบตานั้น ไอรดาก็นึกถึงคำแนะนำของเด็กชายทั้งสองนั่นคือพยายามทำให้แข็งแกร่งขึ้น

ตลอดการเดินทางกลับบ้าน ไอรดาไม่ร้องไห้เลยสักนิด

เมื่อเลอศิลป์อุ้มเธอลงจากรถ เขาก็แปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ

แม้ว่าดูเหมือนเธอจะร้องไห้ออกมาได้ทุกวินาที แต่เธอก็พยายามกลั้นไว้

เลอศิลป์สงสัยว่าอะไรทำให้เธอเปลี่ยนไปมากขนาดนี้

เมื่อเขาพยายามจะจับมือเธอและคาดว่าเธอคงปฏิเสธ ไอรดากลับปล่อยให้เขาจูงมือเธอไปอย่างว่าง่าย

เลอศิลป์รู้สึกซับซ้อนไปหมด แต่เขาก็พาไอรดากลับเข้าบ้าน

นาทีที่พวกเขาเข้ามาในบ้าน ก็ได้เจอกับศศิตาที่นั่งหน้าบูดบึ้งอยู่ที่โซฟา

“ถ้ากลับมาช้ากว่านี้ แม่ว่าจะไปรับไอวี่กลับมาเองอยู่แล้ว!”

ศศิตามองหน้าลูกชายก่อนจะหันไปมองไอรดา “ไอวี่ มานี่มา มาให้ย่ากอดหน่อย”

แม้ว่าไอรดาจะเปลี่ยนไปมาก แต่ความกลัวที่เธอมีต่อศศิตาก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย

คำพูดของศศิตาทำให้เด็กหญิงเข้าไปหลบอยู่ข้างหลังเลอศิลป์

เลอศิลป์เรียกคติยามา “พาไอวี่ขึ้นไปข้างบนก่อนนะ”

เลอศิลป์มองแม่อย่างนิ่งสงบ “ไม่จำเป็นต้องพูดถึงเธออีกต่อไปแล้วครับ ไอวี่จะไม่ได้เจอเธออีกแล้ว”

ศศิตาขมวดคิ้วด้วยความไม่อยากจะเชื่อ “ลูกพูดว่าไงนะ?”

ทั้งที่ฉันคอยกันท่าตั้งหลายครั้ง แต่ก็ยังทำให้พวกเขาอยู่ห่างจากรษิกาไม่ได้เลย แล้วนี่มันอะไรกัน? ทำไมจู่ๆ เขาถึงบอกว่าจะไม่ได้เจอกันอีก?

เลอศิลป์ละสายตา เขาพูดซ้ำด้วยเสียงที่เฉยเมย “ผมเคลียร์กับเธอไปแล้วว่าเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกต่อไป ดังนั้นก็ไม่มีเหตุผลที่เราจะต้องมาเจอกันอีก”

พอศศิตาได้ยินคำยืนยันของลูกชาย เธอก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

“แม่บอกแล้วตั้งแต่แรกว่าให้อยู่ห่างๆ จากเธอไว้ ถ้าลูกฟังแม่ก่อนหน้านี้ ไอวี่ก็คงไม่เป็นอย่างนี้หรอก!”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น “เลิกพูดถึงเธอเถอะ แล้วก็อย่าโยงเธอกับไอวี่อีกเลย!”