ไอรดาส่ายหน้าซ้ำๆ ด้วยสีหน้าที่ไร้หนทาง
ขณะที่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี เธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าหนักแน่นของเลอศิลป์เดินเข้ามาใกล้
ทันใดนั้น ดวงตาเธอก็เป็นประกาย เธอพุ่งตัวผ่านอัญชสาเพื่อไปหาความปลอดภัยจากเลอศิลป์ เธอโอบแขนเล็กๆ ไว้รอบต้นขาของเขาแน่น
เลอศิลป์ก้มลงมามองเด็กหญิงที่เกาะขาเขาอยู่ และคิดถึงคำขอโทษของอัญชสาก่อนหน้านี้
“จะให้ไอวี่อภัยให้คุณในคืนเดียวคงไม่ได้หรอกนะ ดังนั้นคุณไม่ต้องใช้วิธีการที่สิ้นหวังขนาดนั้นก็ได้” เขากล่าวพลางจ้องมองอัญชสาที่ย่อตัวนั่งอยู่บนพื้นอย่างเคร่งขรึม
อัญชสาแกล้งทำเป็นยิ้มอย่างขมขื่น เธอกล่าวอย่างหดหู่ใจว่า “ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่ยอมอดทนอีกแล้ว ฉันก็แค่…”
ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็ตัดบทเธอเสียก่อน “นี่ก็เย็นมากแล้ว ลงไปกินข้าวเย็นข้างล่างด้วยกันกับเราเถอะ”
อัญชสาชะงักไป และมองไปทางเลอศิลป์อย่างไม่อยากจะเชื่อ
ในตอนนั้น เขามุ่งหน้าลงไปข้างล่างแล้ว โดยจูงมือไอรดาไปด้วย
อัญชสาจ้องมองด้านหลังพวกเขาอย่างงุนงง
ถ้าไม่ใช่เพราะมีไอรดาอยู่ อัญชสาคงคิดว่าพวกเขาได้ย้อนเวลากลับไปเมื่อหกหรือเจ็ดปีก่อน ที่เลอศิลป์ยังคงเกลียดรษิกา และต้องการจะแต่งงานกับเธอ
แต่ไม่มีใครขึ้นมารับเธอข้างบนเลย ถึงจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม
ตอนนั้นเองที่อัญชสาตั้งสติได้และยอมรับความจริง เธอลุกขึ้นแล้วค่อยๆ เดินลงบันไดไป
ในห้องทานอาหาร เลอศิลป์กับไอรดานั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว
จากที่มองดู เลอศิลป์คงจะไม่ขอให้ใครสักคนไปตามอัญชสาลงมาข้างล่างแน่ๆ ถ้าเธอไม่ลงมาเอง
“หนูไม่อยากกินอาหารของคุณ!” ไอรดาประท้วง ตาของเธอเบิกกว้างเป็นเครื่องยืนยันว่าคิดเช่นนั้นจริงๆ เธอหันไปคว้าชายเสื้อของเลอศิลป์อย่างน่าสงสาร “หนูอยากกินอาหารที่คุณรษิกาทำ”
การที่ไอรดาเอ่ยชื่อรษิกาขึ้นมาเช่นนั้นทำให้สีหน้าของผู้ใหญ่อีกสองคนเปลี่ยนไป
อัญชสากัดฟันอยู่เงียบๆ ความเย็นชาฉายในดวงตาของเธอ จากนั้นเธอก็เหลือบมองเลอศิลป์อย่างระแวง
เธอรู้ว่าเลอศิลป์ใจอ่อนกับไอรดาเสมอ
ฉันรอเลอศิลป์มานานมากๆ จนสุดท้ายเขาก็ตัดใจจากรษิกาได้ แต่ตอนนี้นังเด็กบ้านี่กำลังจะเปลี่ยนใจเขาด้วยคำพูดเพียงแค่คำเดียว!
โชคดีที่เลอศิลป์ยังคงเรียบเฉย แม้แต่เสียงของเขาก็เย็นชาขณะที่พูดว่า “คุณรษิกาจะไม่มาเจอกับเราอีกต่อไปแล้ว จากนี้ไป คุณอัญชสาจะดูแลลูกให้ดีกว่าที่คุณรษิกาเคยทำ”
อัญชสาแอบถอนหายใจโล่งอกอยู่เงียบๆ ก่อนจะเสริมว่า “พ่อเธอพูดถูกแล้วล่ะ ไอวี่ ถ้าเธอต้องการอะไร ก็แค่บอกฉัน แล้วฉันจะหามาให้ ถ้าเธอไม่สบาย ก็บอกให้ฉันรู้ด้วยนะ ฉันจะดูแลเธอเอง อย่าไปคิดถึงคุณรษิกาอีกเลย โอเคไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม
👍🏻...
....
จบดื้อๆเฉยๆ งงมากค่าาาา...
ขาด 1867,1868...
ขาด1860, 1861...
ขาด1804...
อัพๆๆ ค่ะ แอดดดดดดด แอดดดดดดดด อัพๆๆๆ ค่ะ แอดดดดด ^_^...
ขาด1773,1774...
ขาด1768,1770...
ขาด1663,1664,1665,1666,1668...