หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1095

คติยาทนไม่ได้ที่ต้องเห็นไอรดาเจ็บปวด “คุณอัญชสาคะ คุณหนูไอรดาเพิ่งตื่นและอาจจะง่วงอยู่ ทำไมไม่ปล่อยให้เธอนอนหลับต่ออีกหน่อยล่ะคะ?”

ไอรดารีบพยักหน้าตามน้ำไปและยังแกล้งหาวอีกด้วย

สีหน้าไร้เดียงสาของเธอทำให้การแสร้งทำนั้นยิ่งน่าเชื่อถือมากขึ้น

แววหงุดหงิดฉายในดวงตาของอัญชสา แต่เธอก็จัดการตั้งสติได้ทัน

“ดูเหมือนฉันจะมาไม่ถูกเวลาสินะ ไปพักผ่อนเถอะไอวี่”

ไอรดาโล่งใจ เธอไม่ได้พูดอะไรเลยก่อนจะรีบปิดประตู

รอยยิ้มบนใบหน้าอัญชสาหายไปทันทีที่ประตูปิดใส่หน้าเธอ

เธออยากจะก่นด่าใส่คติยาและบอกว่าให้สนใจแต่เรื่องของตัวเอง

แต่เธอคิดว่าคติยาคงทำตามคำสั่งของเลอศิลป์ แน่นอนว่าคติยานั้นมีหน้าที่ต้องสังเกตดูว่าเธอเข้ากับไอรดาได้ดีหรือเปล่า

อัญชสาคิดว่าในเมื่อเธอกำลังแสร้งทำอยู่ เธออาจจะต้องทำให้มากขึ้นเพื่อให้มันดูน่าเชื่อถือ

เมื่อคิดได้เช่นนั้น อัญชสาก็ตั้งสติ เธอลุกขึ้นแล้วเหลือบมองคติยา

“ฉันจะแวะมาอยู่กับไอรดาที่นี่บ่อยขึ้นในช่วงสองวันนี้ ฉันซื้อเค้กนี่มาเพราะคิดว่าเธอจะชอบ แต่ดูเหมือนฉันจะพลาดไป คุณดูแลไอวี่มานานหลายปี รู้ไหมว่าไอวี่ชอบอะไร?”

จากนั้นเธอก็ยิ้มให้คติยา ซึ่งเป็นรอยยิ้มที่หายากมาก

คติยาก้มหน้าลงขณะที่ความรังเกียจอัญชสาถาโถมเข้ามาในใจเธอ

เธอดูแลไอรดามาหลายปี และตลอดหลายปีมานี้ อัญชสามักจะถือวิสาสะมาที่นี่โดยไม่ได้รับเชิญ

แต่หญิงร้ายกาจคนนี้ยังมีหน้ามาถามเธอว่าไอรดาชอบอะไร

มันชัดเจนแล้วว่าอัญชสาไม่เคยสนใจใส่ใจไอรดาเลย

จากนั้นอัญชสาก็หยิบโทรศัพท์ออกมาส่งข้อความหาฝนทิพย์

ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเธอไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อรอให้ไอรดาตื่น แต่เธอแค่อยากให้เสนอหน้าให้เลอศิลป์เห็นเมื่อเขากลับมาจากทำงาน

ตลอดช่วงบ่ายวันนั้นผ่านไป และไอรดาก็ไม่ได้ลงมาข้างล่างเลย

จู่ๆ เธอก็ได้ยินเสียงคติยารับสายโทรศัพท์ที่โทรมาจากเลอศิลป์

อัญชสาตั้งใจสังเกตดูคติยา หลังจากคติยาวางสายไปแล้ว เธอก็ถามทันทีว่า “เลอศิลป์ว่ายังไง? เขาจะกลับมาเมื่อไรเหรอ?”

“คุณเลอศิลป์บอกว่าจะกลับช้าหน่อยค่ะวันนี้ แล้วก็บอกให้ฉันพาคุณหนูไอรดาลงมาทานมื้อเย็นก่อนได้เลย” คติยาตอบกลับ “คุณจะอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันไหมคะ? คุณอัญชสา”

สีหน้าของอัญชสาเคร่งขรึมขณะที่ลุกขึ้นจากโซฟา “ไม่เป็นไรหรอก เอาไว้ฉันค่อยนัดมาใหม่ทีหลัง” ก่อนจะจากไป อัญชสาก็ย้ำเตือนคติยาไปว่า “ช่วยบอกไอวี่ด้วยนะตอนที่เธอลงมาข้างล่างน่ะ”

คติยาพยักหน้าอย่างเคารพและมองดูเธอเดินไปที่ประตู