หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1097

จักรภพยิ่งกว่าผงะไปเสียอีกเมื่อได้ยินเช่นนั้น “เธอไม่เป็นไรเลยในช่วงเวลาแบบนี้น่ะเหรอ? นี่แปลว่าตอนนี้เธอหายดีแล้วใช่ไหม?”

“เธอไปอยู่บ้านคุณรษิกามาวันนึง” เลอศิลป์พูดอย่างไม่แยแส

จักรภพพอจะเดาได้ว่าเลอศิลป์ต้องการจะบอกอะไร

มันไม่ใช่เพราะอาการของไอรดาดีขึ้นถึงทำให้เธออารมณ์ดีอย่างรวดเร็ว แต่เป็นเพราะเธอได้ไปอยู่บ้านของรษิกามาต่างหาก

แต่จักรภพก็เห็นว่าน้ำเสียงที่เลอศิลป์เรียกชื่อรษิกานั้นแปลกไป

หรือว่าเขา… คิดจะตัดสัมพันธ์กับรษิกาแล้วจริงๆ?

ความสับสนของจักรภพนั้นชัดเจนจนแสดงออกมาทางสีหน้า

เมื่อเห็นเช่นนั้น เลอศิลป์ก็บอกว่า “ฉันคุยกับเธอเรื่องนี้แล้ว ความสัมพันธ์ของเราเดินหน้าต่อไปไม่ได้จริงๆ เราก็เลยตัดสินใจทำตามที่เธอพูด ว่าให้เป็นคนแปลกหน้าต่อกัน”

“นายแน่ใจเหรอว่าจะยอมแพ้ไปอย่างนั้น?” จักรภพไม่อยากจะเชื่อว่าเขาได้ยินคำนั้น

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “แล้วนายคิดยังไง?”

นายจะมาขอให้ฉันละทิ้งศักดิ์ศรีแล้วไปอ้อนวอนขอรษิกาให้เปลี่ยนใจไม่ได้ ฉันทำไม่ได้หรอก และเธอจะไม่มีวันเปลี่ยนใจอยู่แล้วด้วย

จักรภพขมวดคิ้วเข้าหากัน “แล้วไอวี่ล่ะ? คุณหมอรษิกาเป็นแม่เธอนะ แล้วเด็กคนนั้นก็ชอบเธอมากด้วย”

เมื่อเอ่ยถึงไอรดา ก็เหมือนมีบางอย่างแวบขึ้นมาในดวงตาเลอศิลป์ “ฉันคุยเรื่องนี้กับอัญชสาไปแล้ว เธอจะดูแลไอวี่ให้ดี แล้วเมื่อเวลาผ่านไป ฉันแน่ใจว่าไอวี่จะค่อยๆ ยอมรับเธอได้”

ให้ไอวี่ยอมรับอัญชสาเนี่ยนะ?

จักรภพรู้สึกว่ามันช่างน่าเหลือเชื่อ

เขารับคำเชิญให้ออกมาข้างนอกกับเลอศิลป์เพราะฝนทิพย์บอกกับเขาอย่างปิติยินดีว่าเลอศิลป์คิดจะหมั้นกับอัญชสาต่อไป

“ระหว่างนายกับคุณหมอรษิกามันเกิดอะไรขึ้น? นายไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆ อย่างนี้นี่นา!”

ความเงียบเข้าปกคลุมห้อง

เลอศิลป์หลุบตาลงและดื่มเข้าไปอึกใหญ่

จักรภพกระดกไวน์ของเขาเข้าไปและฮึดฮัดว่า “ถ้าฉันรู้ว่านายจะยอมแพ้อะไรง่ายๆ แบบนี้ ฉันก็คงจะไม่ช่วยเหลือนายในตอนนั้น ดูสิ! นายเลือกที่จะไม่ไปเจอคุณหมอรษิกาตั้งแต่วันนี้ไป แต่ตระกูลคชาเรศก็ยังต้องคุยกับเธออยู่ แล้วตอนนี้ฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปพบคุณหมอรษิกาเขา?” จักรภพทำหน้าบูดบึ้งด้วยความหงุดหงิด “อีกอย่าง คุณปู่ก็บอกว่าให้ดูแลคุณหมอรษิกาให้ดี แล้วทีนี้ฉันควรจะไปพูดกับคุณปู่ยังไง?”

ขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็ค่อยๆ สังเกตสีหน้าของเลอศิลป์ไปด้วย

เขาพูดอย่างนั้นเพื่อลองดูว่าเลอศิลป์จะเปลี่ยนใจไปหรือเปล่า

อนิจจา แม้เขาจะพูดเสียยาวยืด แต่สีหน้าของเลอศิลป์ก็ยังคงเหมือนเดิม เหมือนว่าเขาไม่ได้ยินอะไรจากจักรภพเลยแม้แต่น้อย