หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 11

กลางดึกคืนนั้น เลอศิลป์ย่องเข้าไปในห้องของไอรดาภายในบ้านตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์และห่มผ้าให้เธอ

เขามองดูเด็กหญิงตัวน้อยหลับสนิทอยู่บนเตียงครู่หนึ่ง ก่อนจะหันหลังเดินออกไปจากห้อง

เมื่อเขาออกมาจากห้องนอนลูก ครรชิตก็ก้าวเข้ามารายงานความคืบหน้า “คุณเลอศิลป์ครับ ผมไปสืบเรื่องนี้ที่ร้านมาแล้ว แต่ว่า ผมไม่เจออะไรเลยเพราะกล้องวงจรปิดที่ร้านนั้นเสียครับ”

“บังเอิญมากไปไหม?” เมื่อได้ยินอย่างนั้น เลอศิลป์ก็ขมวดคิ้ว กล้องวงจรปิดจะต้องมาเสียในเวลาที่ฉันสงสัยอย่างนี้น่ะหรือ?

ครรชิตดูเป็นกังวลและตอบอย่างลังเลว่า “มันอาจจะเป็นแค่เรื่องบังเอิญก็ได้ครับ เพราะยังไงเราก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวของคุณผู้หญิง เอ่อ ผมหมายถึงคุณรษิกา เลยนะครับตั้งแต่เธอออกไปจากบ้านเมื่อหลายปีก่อน ผมไม่คิดว่าจู่ๆ เธอจะมาปรากฏตัวในเมืองนี้หรอกครับ”

ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็เห็นว่าเจ้านายมีท่าทีเคร่งเครียดขึ้นกว่าเดิม

หัวใจของครรชิตเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เขาก้มหน้าลงและไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก

“เข้าใจแล้ว” เลอศิลป์ตอบกำกวมก่อนจะหันกลังและเดินตรงกลับห้องนอนตัวเองไป

เช้าวันต่อมา หลังจากทานมื้อเช้าแล้ว รษิกาก็พาลูกชายทั้งสองไปที่โรงเรียนอนุบาลคุณภาพสูงที่เมธินีแนะนำมา

ด้วยความที่เธอเป็นคนมีประสิทธิภาพสูง รษิกาค้นหาข้อมูลจนดึกและเข้านอนหลังจากตัดสินใจเลือกโรงเรียนอนุบาลเสร็จแล้ว เธอตั้งใจว่าจะให้พวกเขาสมัครเรียนที่นั่นทันที

จากที่เมธินีบอก ข้อกำหนดในการเข้าเรียนของโรงเรียนอนุบาลแห่งนี้ค่อนข้างเข้มงวด นักเรียนทั้งหมดล้วนมาจากตระกูลที่ร่ำรวยและมีชื่อเสียง ยิ่งไปกว่านั้น โรงเรียนอนุบาลยังเข้มงวดในการคัดกรองผู้ปกครองของนักเรียนแต่ละคนอีกด้วย

ทันทีที่รษิกามาถึงห้องทำงานของผู้อำนวยการโรงเรียน เธอก็ได้รับแจ้งให้ระบุรายละเอียดเกี่ยวกับอาชีพการงานของเธอและรายได้ต่อปีพร้อมกับเอกสารที่เกี่ยวข้องทั้งหมด โชคดีที่เธอเตรียมตัวมาเรียบร้อยแล้วตามที่เมธินีได้เตือนไว้ล่วงหน้า

แทนที่จะถูกเด็กคนอื่นในโรงเรียนรังแก รษิกากลับเป็นห่วงว่าลูกชายทั้งสองจะไปรังแกคนอื่นมากกว่า เพราะถึงอย่างไร เหล่าผู้คนเปี่ยมความสามารถที่ทำงานในสถาบันวิจัยก็ยังเคยตกเป็นเหยื่อกลอุบายของพวกเขามาก่อน

ในอีกด้านหนึ่ง เด็กชายทั้งสองมองไปรอบๆ ด้วยความฉงนสนเท่ห์ตลอดทางที่คุณครูพาพวกเขาไปยังห้องเรียน

นาทีที่ทั้งสองก้าวเข้าไปในห้องเรียน คุณครูก็แนะนำพวกเขาอย่างอ่อนโยนให้เด็กทุกคนรู้จัก “ทุกคนจ๊ะ นี่เพื่อนใหม่ของเรานะ ช่วยกันต้อนรับเขาด้วยล่ะ โอเคไหม?”

เด็กคนอื่นๆ ต่างก็จ้องมองไปที่เด็กชายทั้งสองคนด้วยความสนอกสนใจ ในขณะเดียวกัน ทั้งคู่ก็แนะนำตัวเองอย่างสุภาพ

ความน่ารักและร่าเริงของทั้งสองทำให้เด็กอื่นแทบต้านไม่ไหว และหลังจากแนะนำตัวเสร็จ เด็กๆ ทุกคนก็ปรบมือด้วยความตื่นเต้น

เบนนี่กวาดตามองไปรอบๆ ก่อนจะสะดุดตากับใครคนหนึ่งเข้า เขาดึงชายเสื้อของอชิและกระซิบกระซาบ “อชิ ดูสิ! นั่นไม่ใช่น้องสาวต่างแม่ของเราหรอกเหรอ? เธอเรียนอยู่ห้องเดียวกับเราเลยแฮะ!”