หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1118

รษิกาตัวแข็งทื่อด้วยความตกใจเมื่อเธอได้ยินเช่นนั้น

เธอรู้ดีว่าอชิกับเบนนี่ชอบเลอศิลป์มากแค่ไหน

เป็นธรรมดาที่พวกเขาจะรู้ว่าเธอไม่ได้เจอกับเลอศิลป์เลยตั้งแต่เรื่องระหว่างพวกเขานั้นแย่ลง

เช่นนั้นแล้ว รษิกาจึงแปลกในที่เห็นพวกเขาดื้อรั้นกับเรื่องนี้

ในตอนนั้นเอง เธอถึงกับสงสัยว่ามันจะดีกว่าไหมหากปล่อยให้อชิกับเบนนี่ไปกับเลอศิลป์แทน

แต่เธอก็เลิกคิดแบบนั้นไปอย่างรวดเร็ว

ฉันทำงานหนักมาตลอดหลายปีก็เพื่อให้มีชีวิตสุขสบายกับอชิและเบนนี่! ถ้าฉันต้องเสียพวกเขาไปก็เท่ากับที่ทำมาทั้งหมดมันสูญเปล่าน่ะสิ!

หลังจากใช้เวลาคิดอยู่สักพัก รษิกาก็โน้มตัวลงมาลูบหัวเบนนี่

“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ โอเคไหม? คุณเลอศิลป์เป็นพ่อของไอวี่ ส่วนลูกสองคนนั้น… คือลูกก็จะได้มีพ่อเป็นของตัวเองในสักวันหนึ่ง” เธอกล่าวโดยมีสีหน้ารู้สึกผิด

เบนนี่ขมวดคิ้วและดูเหมือนว่าเขามีอะไรจะพูดคัดค้าน

“แม่รู้ว่าลูกสองคนไม่ชอบคุณเจตนิน แต่ไม่ต้องห่วง เขากับแม่เป็นแค่หุ้นส่วนกันเท่านั้น แม่จะไม่ให้ลูกต้องเรียกเขาว่า ‘พ่อ’ หรืออะไรอย่างอื่นเลย” รษิกาเสริมพลางยิ้ม

แต่ฉันต้องการแค่พ่อเท่านั้น!

ก่อนที่เบนนี่จะพูดสิ่งที่คิดออกมา อชิก็ตัดบทเขาไปก่อน “เข้าใจแล้วครับแม่ วันนี้เพื่อนในห้องเรียนเราคนนึงมาถามเรื่องไอวี่ เบนนี่ก็เลยอารมณ์ไม่ค่อยดีเพราะเขาห่วงไอวี่มาก ขอเวลาเราสักนิดนะครับ เดี๋ยวเราก็ดีขึ้น”

จากนั้นอชิก็มองเบนนี่เป็นการเตือน ซึ่งทำให้เบนนี่เงียบไปในทันที

สายตาของรษิกาเศร้าหมองขึ้นเมื่อเธอได้ยินลูกเอ่ยถึงไอรดา “คุณเลอศิลป์จะดูแลไอวี่เป็นอย่างดี ลูกสองคนไม่ต้องห่วงเธอเลยสักนิดจ้ะ”

รษิกาฝืนยิ้มให้เขาและพูดพลางพยักหน้า “ขอบคุณที่เตือนนะคะ คุณเจตนิน ฉันจะจำใส่ใจเอาไว้”

เธอกำลังจะเชิญให้เขาอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกัน แต่คำนั้นก็ติดอยู่ที่ปาก เมื่อเธอมองดูจานบนโต๊ะอาหาร

แน่นอนว่าเจตนินมองเห็นการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของสีหน้าเธอ

“ยังไงซะตอนนี้ก็ค่ำแล้ว ไม่บ่อยเท่าไรที่พ่อแม่ผมจะมากินข้าวเย็นด้วยกัน ผมเลยต้องกลับไปกินข้าวกับพวกเขาก่อนครับ ผมกลัวว่าคราวนี้คงอยู่กับคุณไม่ได้” เขากล่าวพลางส่งสายตาที่ดูกำกวม

รษิกาเพิ่งเชิญให้เขาอยู่ทานมื้อเย็นด้วยกันตามมมารยาท แต่เขากลับทำเหมือนเธอต้องการให้เขาอยู่ด้วย

แต่ใจของรษิกาก็ยุ่งเหยิงมากจนไม่ได้ตระหนักถึงความใกล้ชิดที่แฝงอยู่ในคำพูดเขา

อันที่จริง เธอรู้สึกโล่งใจขณะที่พูดว่า “อ้อ ไม่เป็นไรค่ะ! ไม่มีอะไรสำคัญมากไปกว่าการใช้เวลากับครอบครัวของคุณแล้ว ยังไงซะคุณก็ควรกลับไปค่ะคุณเจตนิน คุณคงไม่อยากให้พ่อแม่รอนานใช่ไหมคะ?”