หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1126

เมื่อคิดถึงหน้าที่ที่จะต้องพาไอรดาไปโรงเรียนในวันพรุ่งนี้ อัญชสาจึงตั้งเวลาปลุกไว้ที่หกโมงเช้า

เธอรู้สึกหงุดหงิดมากเมื่อนาฬิกาปลุกในเช้าวันรุ่งขึ้น เพราะมันรบกวนการนอนหลับของเธอ

เมื่อคืนนี้เธอแทบไม่ได้นอนเพราะอดคิดเรื่องรษิกากับเจตนินไม่ได้ เธอเพิ่งได้หลับไปแค่สามถึงสี่ชั่วโมงเท่านั้น

อัญชสายกมือมาปิดนาฬิกาปลุก เธอหลับตาและอยากจะกลับไปนอนต่อ

แต่ฉันต้องได้รับความเมตตาจากเลอศิลป์…

หลังจากกลิ้งไปมาใต้ผ้าห่มด้วยความขี้เกียจอยู่พักหนึ่ง อัญชสาก็ลงมาจากเตียงอย่างไม่เต็มใจนัก เธอระงับความโกรธเอาไว้

จากนั้นเธอก็ลงมาข้างล่างหลังจากล้างหน้าล้างตาแล้ว

จันทรากำลังรดน้ำต้นไม้ที่ชั้นล่างอย่างสบายใจและแปลกใจมากที่เห็นลูกสาวตื่นแต่เช้าตรู่ “ทำไมตื่นเร็วนักล่ะ?”

ด้วยความหงุดหงิดเพราะนอนน้อย สีหน้าของอัญชสาจึงบอกบุญไม่รับ “หนูต้องไปส่งไอวี่ที่โรงเรียน”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น จันทราก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ “ควรจะไปอยู่แล้ว ลูกต้องทรมานในตอนนี้เพื่อแลกกับอนาคตที่มีความสุขและสดใสหลังแต่งงานกับเลอศิลป์ ทนไว้นะ”

แน่นอนว่าอัญชสาล่วงรู้เป็นอย่างดี ไม่อย่างนั้นเธอคงจะไม่ตื่นขึ้นมาแต่เช้าอย่างนี้หรอก

“ได้ไปเช็คดูเรื่องที่แม่บอกเมื่อคืนหรือยัง?” จันทราหันมามองลูกสาวหลังจากรดน้ำต้นไม้เสร็จแล้ว

พอคิดถึงเรื่องนี้ อัญชสาก็ขมวดคิ้วแล้วพยักหน้า “เรียบร้อยแล้วค่ะ หนูให้คนไปสืบเรื่องนี้อยู่ แต่ยังไม่แน่ใจว่าเพราะอะไร”

เธอครุ่นคิดถึงเรื่องนี้มาทั้งคืน

จากข้อมูลที่คฑาส่งมาให้เธอ กิจวัตรประจำวันของรษิกานั้นเปลี่ยนไปอย่างมากในช่วงนี้

มันไม่สมเหตุสมผลที่จะบอกว่าเลอศิลป์ยอมแพ้เรื่องรษิกาเพราะความสัมพันธ์ของเธอกับเจตนิน รษิกากับเจตนินเป็นเพื่อนกันมาอยู่แล้วก่อนที่ความสัมพันธ์ของเธอกับเลอศิลป์จะแย่ลงเสียอีก

แต่ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนั้น อัญชสาก็คิดถึงเหตุผลอื่นไม่ออกเลย

แววแห่งการเยาะเย้ยตัวเองฉายในดวงตาของเลอศิลป์เมื่อเขานึกได้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ฉันตัดสินใจไปแล้วว่าจะตัดสัมพันธ์กับรษิกา แล้วทำไมฉันถึงยังคิดถึงเธออยู่ได้?

อัญชสารู้สึกไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูกเมื่อเธอไม่ได้รับคำตอบอะไรจากเลอศิลป์มาเป็นเวลานาน เธอคิดว่าเขาเริ่มจะเมินเฉยใส่เธออีกครั้งหนึ่ง

“ถ้าคุณให้คนอื่นไปส่งไอรดาแล้ว งั้นฉันก็…”

ก่อนที่เธอจะพูดจบ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มต่ำ

“คุณมาทันเวลาพอดีเลย กินข้าวเช้ามาหรือยัง? ถ้ายัง มากินกับเราก็ได้นะ”

เมื่ออัญชสาได้ยินเช่นนั้น ดวงตาเธอก็เป็นประกาย “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันตื่นมาเช้ามากๆ ก็เลยกินข้าวเช้าเรียบร้อยแล้ว”

หลังจากนั้น เธอก็ชี้โซฟาอย่างระแวดระวัง “ฉันจะไปนั่งรอที่โซฟาแล้วกันนะคะ”