หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1129

หลังจากส่งไอรดาขึ้นรถแล้ว เลอศิลป์ก็ออกไป

อัญชสาสตาร์ทรถแและค่อยๆ ขับไปยังโรงเรียนของไอรดา

ระหว่างทางไปที่นั่น เธอพยายามบอกเด็กหญิงว่าอย่าถือสาเรื่องที่เธอพูดไปเมื่อวานนี้

แต่ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร ก็ดูเหมือนว่าไอรดาจะไม่ได้ยินเธอ เด็กน้อยเอาแต่บิดนิ้วตัวเองเล่น

อัญชสากัดฟันเมื่อเห็นเช่นนั้น เธอใช้เวลาอยู่นานกว่าจะห้ามตัวเองไม่ให้ลงไม้ลงมือกับไอรดาได้

หลังจากส่งไอรดาที่โรงเรียนแล้ว เธอก็ไม่กล้าอยู่ต่อเพราะกลัวว่าการที่เธออยากตีเด็กหญิงจะเผยออกมาถ้าเธออยู่ต่อนานกว่านี้

ในอีกด้านหนึ่ง รษิกาไปส่งอชิกับเบนนี่ที่โรงเรียนแต่เช้า

เธอรู้ว่าเลอศิลป์ไม่ได้มาส่งไอรดาที่นี่อีกต่อไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องไปที่โรงเรียนเลย

แต่เธอก็รู้ว่าช่วงนี้เด็กๆ รู้สึกแย่

ถ้าเธอไปส่งพวกเขาที่โรงเรียนเอง เด็กๆ ก็จะอารมณ์ดีขึ้น

เมื่อไปถึงทางเข้าโรงเรียน จู่ๆ รษิกาก็นึกอะไรบางอย่างได้ เธอกล่าวกับเด็กๆ ด้วยน้ำเสียงที่กังวลว่า “ลูกจะแอบหนีออกไปตามหาไอวี่ไม่ได้ถึงแม้ลูกจะคิดถึงเธอมากแค่ไหน ถ้าลูกอยากเจอเธอจริงๆ ลูกจะต้องบอกแม่ก่อนนะ”

รษิกาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรหากเด็กชายทั้งสองคนแอบหนีไปตามหาไอรดาอีกครั้งหนึ่ง

เลอศิลป์อยากตัดสัมพันธ์กับฉันจริงๆ จากการที่เขาหนีหน้าไปแบบนี้ แล้วฉันก็ต้องทำตามไปด้วยเหมือนกัน ฉันไม่อยากให้เลอศิลป์คิดว่าฉันเสียใจกับเรื่องนี้เลย

เด็กๆ ตอบเธออย่างเชื่อฟัง “เข้าใจแล้วครับแม่”

จากนั้น รษิกาก็ลูบหัวพวกเขาเป็นเชิงขอโทษก่อนจะขอให้เด็กๆ เข้าไปในโรงเรียนกับพิมพ์รภา

หลังจากเด็กๆ หายลับไปจากสายตาเธอแล้ว รษิกาก็หันหลังเดินกลับไปที่รถ ในเวลาเดียวกันนั้น เธอก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

รษิกาแย้มยิ้มก่อนจะหันไปมองคนงานที่กำลังวุ่นวายอยู่ด้วยสายตาสับสน “นั่นคือ…”

คมสันอธิบายพลางยิ้ม “ผมได้ยินมาว่าคุณเจตนินส่งสมุนไพรชุดนี้มาให้เรา คุณเจตนินบอกว่าเขาบอกคุณไว้แล้วครับ”

รษิกาอึ้งไปพักหนึ่งก่อนจะนึกได้ถึงบทสนทนาที่เธอกับเจตนินได้คุยกันเมื่อวาน

เจตนินบอกเอาไว้ว่าเขาจะส่งสมุนไพรมาที่สถาบันวิจัยอีกชุดหนึ่งตอนที่เขาเอาตำราการแพทย์แผนโบราณมาให้ฉันเมื่อวานนี้

แต่ต่อมาอชิกับเบนนี่มีปัญหา รษิกาจึงไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับสมุนไพรชุดนี้เลย

ไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเขาจะจัดหาสมุรไพรมาให้ฉันชุดใหญ่ขนาดนี้

“คุณหมอรษิกาครับ สถาบันของเรามีสมุนไพรมากพอแล้ว ต้องขอบคุณความสัมพันธ์ของคุณกับคุณเจตนินเลยนะครับ” คมสันกล่าวอย่างสุภาพเมื่อเขาเห็นรษิกากำลังงุนงง

ขณะที่เขาพูดอยู่ เขาก็จ้องมองใบหน้าเธอ ดูเหมือนกำลังพยายามจับดูว่าสีหน้าเธอจะเปลี่ยนไปหรือไม่