หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1155

“ผมจะมารับไอวี่เย็นนี้เอง คุณกลับไปประชุมต่อเถอะ” เลอศิลป์พูดกับอัญชสาด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เธอไม่กล้าพูดอะไรอีก

ท้ายที่สุด เป็นเรื่องยากที่เขาจะให้โอกาสเธออีกครั้ง และเธอก็ไม่อยากทำให้เสียเรื่องอีก

หลังจากที่เลอศิลป์ออกไปแล้ว อัญชสาก็รีบกลับเข้าไปในรถของเธอ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้ขับรถไปทางภักดีสรวงกรุ๊ป

การประชุมที่เธอกล่าวถึงก่อนหน้านี้เป็นเพียงเรื่องโกหกที่จะทำให้เลอศิลป์คิดว่าไอรดามีความสำคัญต่อเธอ

ครอบครัวภักดีสรวงได้ข้อสรุปกันไปแล้วว่า งานที่สำคัญที่สุดของอัญชสา คือทำให้เลอศิลป์แต่งงานกับเธอโดยเร็วที่สุด

ดังนั้นพ่อของเธอจึงดูแลทุกอย่างในภักดีสรวงกรุ๊ป ในขณะที่เธอไปที่นั่นเป็นครั้งคราวเท่านั้น เวลาส่วนใหญ่ของเธอหมดไปกับการคิดหาวิธีที่จะทำให้เลอศิลป์พึงพอใจ

ขณะที่การทำงานหนักของเธอก็สัมฤทธิ์ผลในที่สุด ทว่าคำพูดเล็กๆ น้อยๆ ของรษิกา กลับทำลายเวลาและความพยายามที่เธอทุ่มเทให้กับเรื่องนี้ไปจนหมด

ด้วยความโกรธแค้น อัญชสาหวังว่าเธอจะถลกหนังรษิกาทั้งเป็นได้

อนิจจาเลอศิลป์ก็เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วย ดังนั้นเธอจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากระงับความโกรธของตัวเอง

การที่เขาเตือนเธอนั้นไม่ได้ช่วยอะไร ทว่ามีแต่เพิ่มเปลวไฟแห่งความโกรธในใจเธอเท่านั้น

ฉันต้องสอนบทเรียนนังสารเลวนั่นให้ได้!

เดาว่าตอนนั้นรษิกาอยู่ที่สถาบันวิจัย อัญชสาจึงมุ่งหน้าไปที่นั่น

รษิกาเหนื่อยล้าทั้งกายและใจหลังออกจากโรงเรียนของไอรดา

ตอนแรกเธอแค่คิดว่าจะแวะไปดูเด็กหญิงตัวเล็กๆ ก่อนจะกลับไปทำงานที่สถาบันวิจัยต่อ

อย่างไรก็ตาม เธอไม่มีพลังงานเหลืออีกต่อไป

รษิกาไม่รู้ว่าเป็นเพราะคำพูดก่อนหน้านี้ของอัญชสาที่ทำให้เธอไม่พอใจหรือไม่ แต่เธอก็พบว่าตัวเองงุนงง ไม่รู้จะไปที่ไหนดี

เธอหลุบตาลงด้วยความกังวล

“ไอวี่ก็สบายดีนะ ครูของเธอดูแลเธอเป็นอย่างดี”

นั่นคือสิ่งเดียวที่รษิกาคิดออกว่าจะบอกพวกเขาได้

จริงๆ แล้วนั่นไม่ใช่เรื่องโกหก เพราะครูของไอรดาจะสนใจเด็กหญิงตัวน้อยมากขึ้นหลังจากเหตุการณ์นั้นอย่างแน่นอน

ไม่ว่าไอรดาจะเข้ากับเพื่อนร่วมชั้นได้ดีหรือไม่ เธอก็จะไม่ถูกรังแกอีกต่อไป

เมื่อพบว่าคำตอบของแม่ดูแปลกๆ เด็กๆ จึงถามอย่างกังวลว่า “แล้วไอวี่ได้เจอแม่หรือเปล่า?”

รษิกาพยักหน้าอย่างหนักแน่น

“แล้วแม่ได้บอกเธอไหมว่าพวกเราก็คิดถึงเธอมากเหมือนกัน?” เบนนี่ถามด้วยน้ำเสียงน่ารักของเขา

รษิกามองไปที่ถนนโดยไม่กล้าสบตากับสายตาอันไร้เดียงสาของเด็กๆ “บอกจ้ะ”