หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1170

ทันทีที่เลอศิลป์มาถึงโรงพยาบาล ผู้อำนวยการโรงพยาบาลก็เข้ามาทักทายเขา

“คุณเลอศิลป์”

สีหน้าโมโหของเลอศิลป์ยังคงค้างอยู่ “เธอเป็นไงบ้าง?”

“เธอยังอยู่ในห้องฉุกเฉินครับ หมอที่คุณจ้างไว้ต่างก็อยู่ในนั้นทุกคน” ผู้อำนวยการกล่าวพลางยิ้มน้อยๆ ขณะเดินตามเลอศิลป์เข้าไป

ไม่นานนัก เลอศิลป์ก็มาหยุดอยู่ที่นอกห้องฉุกเฉินขณะที่เจ้าหน้าที่ที่โรงพยาบาลรายล้อมเขาอยู่

“ผู้เชี่ยวชาญบอกว่าไงบ้างตอนที่รถพยาบาลมาถึงนี่?” เลอศิลป์ถามด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เช่นนั้นแล้ว ผู้อำนวยการก็เหลือบมองสีหน้าเลอศิลป์ก่อนจะขมวดคิ้วพลางหนักใจ

“พูดมา!”

เลอศิลป์หันไปมองผู้อำนวยการด้วยสายตาพิฆาต

ในตอนนั้นเอง ผู้อำนวยการก็พูดด้วยเสียงสั่นเทิ้ม “ผู้เชี่ยวชาญบอกว่า… คุณรษิกาอยู่ในสภาพที่ไม่ดีเลย พวกเขาจะช่วยเหลือเธออย่างสุดความสามารถ แต่ว่าพวกเขาก็ยังรับประกันไม่ได้ว่าจะสำเร็จหรือเปล่า…”

รษิกาสร้างชื่อเสียงให้ตัวเองกับวงการแพทย์ในเมืองหัสดินเอาไว้เพราะข่าวก่อนหน้านี้

ทุกคนต่างก็ประทับใจในตัวรษิกาซึ่งหาตัวจับยากในวงการการแพทย์

ดังนั้นผู้อำนวยการจึงรู้จักเธอทันทีที่เธอถูกพาตัวมายังโรงพยาบาล

หลังจากอธิบายสถานการณ์กับเลอศิลป์แล้ว ผู้อำนวยการก็รีบเสริมว่า “ไม่ต้องห่วงนะครับ เราเปลี่ยนอุปกรณ์เครื่องมือต่างๆ ในห้องฉุกเฉินเป็นสิ่งที่ดีที่สุดไว้แล้ว ตราบใดที่ผู้เชี่ยวชาญพยายามจนถึงที่สุด ก็จะไม่มีอะไรผิดพลาดไปได้”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วแน่น

แม้ว่าเขาจะรู้สถานการณ์ของรษิกามาจากเจตนินแล้ว แต่เขาก็ใจไม่ดีเมื่อได้ยินว่าแม้แต่ผู้เชี่ยวชาญก็ยังไม่สามารถรับประกันความปลอดภัยให้เธอได้

“คุณเลอศิลป์ คุณรษิกาเป็นคนดี และคนดีตกน้ำไม่ไหล ตกไฟไม่ไหม้นะครับ” ผู้อำนวยการกล่าว เขาพยายามอย่างหนักที่จะทำให้เลอศิลป์รู้สึกดีขึ้น

ตั้งแต่รษิกากลับมาที่ประเทศนี้ เธอก็หมกมุ่นอยู่แต่กับการวิจัย ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเธอเคยคิดไหมว่าสักวันจะมาลงเอยอยู่ในระหว่างความเป็นความตายเพราะความหลงใหลที่เธอมีต่อการวิจัยนั่น หากเธอออกมาปลอดภัยดีแล้วล่ะก็…

หากเธอออกมาปลอดภัยดี และหากเธอกลับมาอยู่กับฉัน ฉันจะไม่ปล่อยให้เธอต้องทำงานเสี่ยงตายแบบนี้อีกต่อไป

เลอศิลป์ละสายตาจากป้ายนั้นและนั่งลงที่ม้านั่งด้วยความเศร้าหมอง จากนั้นเขาก็ตัดสินใจจ้องมองประตูห้องฉุกเฉินแทน

เธอเข้าไปแค่สิบนาทีเท่านั้น ฉันรอได้ บางทีผู้เชี่ยวชาญพวกนั้นอาจหาทางช่วยเธอได้แล้ว เลอศิลป์ยืนยันกับตัวเองอยู่ในใจ

กระนั้น ความหงุดหงิดอีกระลอกก็ถาโถมเข้าใส่เขา

ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย? เธอจะไม่กลับมาอยู่กับฉันอีกแล้ว และฉันจะเป็นห่วงเธอแบบนี้ไปทำไม? ถึงเรื่องมันจะผิดพลาดไป…

เลอศิลป์กัดฟันและลำบากใจ

ถ้าวันนี้เธอเป็นอะไรไปแล้วมันจะยังไงล่ะ? ฉันหาหมอที่ดีที่สุดและเตรียมเครื่องมือที่ดีที่สุดเอาไว้ให้เธอแล้ว ฉันมีเมตตาพอที่จะทำทุกอย่างเพื่อเธอ แล้วทำไมฉันถึงมานั่งรอเธออยู่ตรงนี้ล่ะ?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็ลุกขึ้นยืน

แต่เมื่อเขามองไปที่ประตูซึ่งปิดอยู่นั้น เขาก็ไม่อาจก้าวขาออกมาได้ ราวกับมันถูกถ่วงน้ำหนักเอาไว้