หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1174

ขณะเดียวกัน ไอรดาก็มีสีหน้าเศร้าหมองขณะนั่งอยู่ในรถของอัญชสา

“ไอวี่ พ่อเธออยากให้ฉันมารับเธอเพราะเขายุ่งอยู่กับเรื่องบางอย่าง” อัญชสาอธิบายอย่างอดทน

เธอพยายามโทรหาเลอศิลป์ก่อนหน้านี้ แต่เธอไม่สามารถต่อสายถึงเขาได้เพราะเขาตัดสายของเธอตลอด

นั่นทำให้อัญชสาคิดว่าเลอศิลป์จะไม่ปล่อยให้เธอเข้าใกล้ไอรดาอีกต่อไป

ขณะที่เธอกำลังครุ่นคิดหาวิธีแก้ปัญหาอื่น เลอศิลป์ก็โทรกลับมาและถามว่าเธอจะไปรับไอรดาที่โรงเรียนได้ไหม

แน่นอนว่าอัญชสาดีใจมากเมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอขับรถตรงไปโรงเรียนของไอรดา

รอยยิ้มของไอรดาจางหายไปทันทีที่เธอเห็นอัญชสาปรากฏตัวที่ประตูโรงเรียน

เลอศิลป์เป็นคนขับรถรับส่งเธอที่โรงเรียนนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น

เธอเพียงแต่ตอบตกลงอย่างไม่เต็มใจที่จะไปโรงเรียนใหม่ เพราะรษิกาสัญญาว่าจะมาเยี่ยมเธอเป็นครั้งคราว

อย่างไรก็ตาม ผ่านไปสองสามวันแล้ว และเธอยังไม่ได้เห็นรษิกาเลย

ราวกับว่ายังไม่แย่พอ แม้แต่เลอศิลป์ก็ยังไม่มารับเธอในวันนั้น

“คุณอยากกินอะไรไอวี่? ฉันไม่คิดว่าพ่อของคุณจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นคืนนี้ ดังนั้นฉันจะพาคุณออกไปทานอาหารเย็นแทน”

อัญชสาทำทุกอย่างที่ทำได้เพื่อเอาชนะใจไอรดา แต่ไอรดากลับเม้มปากและมองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่สนใจคำพูดของผู้หญิงคนนั้นเลย

ถึงกระนั้น อัญชสาก็ไม่ยอมแพ้และพยายามอีกครั้ง “ฉันจะพาเธอไปซื้อของเล่นใหม่ดีไหม? ฉันเห็นร้านขายตุ๊กตาแสนสวยอยู่ร้านหนึ่งนะ!”

เมื่อเธอมองไอรดาผ่านกระจกมองหลังและเห็นว่าไอรดาไม่ได้มองเธอด้วยซ้ำ ไอรดากำลังใจลอย

เลอศิลป์เย็นชากับฉันมากเมื่อเร็วๆ นี้ และตอนนี้ลูกสาวของเขากำลังเมินฉันโดยสิ้นเชิง เป็นเพราะนังนั่นมาเยี่ยมพวกเขาเหรอ?

ฮ่า! ฉันรู้แล้ว! นังเด็กบ้านี่ต้องโดนลงโทษเล็กๆ น้อยๆ!

จากนั้นเธอก็ดึงโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเลอศิลป์ขณะที่ไอรดามองดูอย่างประหม่า

ฉันอยากคุยกับพ่อ แต่เธอถือโทรศัพท์ห่างจากฉันมาก ไม่รู้จะบอกพ่อยังไงดี!

คราวนี้ เลอศิลป์รับโทรศัพท์ค่อนข้างเร็ว

ดวงตาของอัญชสาเป็นประกายเมื่อเธอเห็นว่าเขารับสายได้เร็วแค่ไหน อย่างไรก็ตาม รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อไปเมื่อเลอศิลป์พูดว่า “ไอวี่เหรอ?”

เธอมองไอรดาด้วยสายตาอันเฉียบคมผ่านกระจกมองหลัง ก่อนที่จะพูดด้วยเสียงหวานว่า “ไอวี่บอกว่าเธอคิดถึงคุณค่ะเลอศิลป์”

“ทำไมวันนี้ไม่มารับหนูล่ะคะ? พ่อ” ไอรดาถามด้วยสีหน้าบูดบึ้ง

เลอศิลป์เหลือบมองไปทางห้องฉุกเฉินเมื่อเขาได้ยินเสียงสงสารของลูกสาว “ตอนนี้พ่อยุ่งอยู่กับงานบางอย่าง กลับบ้านกับคุณอัญชสาไปก่อนนะลูก” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า