หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1185

สีหน้าของผู้เชี่ยวชาญเปลี่ยนไปเป็นเคร่งขรึมเมื่อได้ยินเช่นนั้น

แพทย์ผู้มีชื่อเสียงคนหนึ่งรีบไปที่เตียงและตรวจดูรษิกาหลายครั้ง เมื่อเสร็จแล้วเขาก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

"นั่นหมายความว่าไง?"

น้ำเสียงของเลอศิลป์ดูเย็นชาอย่างไม่น่าเชื่อ

ในขณะเดียวกันอชิและเบนนี่ก็จ้องมองผู้ใหญ่อย่างแน่วแน่

ผู้เชี่ยวชาญตอบว่า "ผมได้ตรวจดูคุณรษิกาแล้ว และเธอไม่แสดงอาการใดๆ ที่จะฟื้นคืนสติได้ ที่คุณเห็นว่านิ้วของเธองอ อาจเป็นเพียงการสะท้อนของความกังวลของเธอ เธอเองก็พยายามอย่างเต็มที่เช่นกัน แต่เธอต้องการแรงผลักดันครั้งสุดท้าย”

ขณะที่คำพูดเหล่านั้นออกจากปากของเขา ห้องพักฟื้นก็จมดิ่งลงสู่ความเงียบงัน

มีเพียงเสียงสะอื้นของเบนนี่เท่านั้นที่ยังดังอยู่

เลอศิลป์ขมวดคิ้วขณะที่เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง

การผลักดันครั้งสุดท้าย ผู้หญิงคนนี้สนใจใครอีกที่ฉันไม่ได้นึกถึง?

ทันใดนั้นอชิก็เข้าหาเลอศิลป์และดึงชายเสื้อของเขา "คุณเลอศิลป์ครับ”

เลอศิลป์จึงมองเด็กชายในขณะที่พยายามลดความเยือกเย็นในสายตาของเขา

อชิแนะนำอย่างอ่อนหวานว่า “คุณให้ไอวี่มาคุยกับแม่ที่นี่ได้ไหม?”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็รู้สึกตึงเครียดในใจ มันเจ็บมากจนหายใจไม่ออก

อ้อ ใช่แล้ว ไอวี่

เขาเกือบลืมไปแล้วว่าไอรดามีความสำคัญพอๆ กับที่เด็กชายทั้งสองมีความสำคัญต่อรษิกา

ยิ่งไปกว่านั้น ไอรดายังเป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของรษิกาอีกด้วย

บางทีพวกเขาอาจจะเชื่อมโยงกันทางกระแสจิตในระดับหนึ่ง

เมื่อคิดเช่นนั้น เลอศิลป์ก็จับมือของอชิและสั่งอย่างเคร่งขรึมว่า “อยู่ที่นี่กับแม่แล้วคุยต่อไปนะ ฉันจะให้คนพาไอวี่มาเลยตอนนี้”

ใบหน้าของอชิชุ่มโชกไปด้วยน้ำตา ทันทีที่เขาได้ยินคำพูดเหล่านั้น เขาก็ยิ้มออกมา “แม่จะฟื้นแน่นอนถ้าไอวี่มา”

จริงด้วย คุณรษิกาเป็นผู้ให้กำเนิดคุณหนูไอรดา บางทีปาฏิหาริย์อาจจะเกิดขึ้นก็ได้

เป็นอย่างนี้มาตลอดทั้งคืน

คติยาถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นครรชิต "คุณครรชิต ช่วยเราพูดกล่อมคุณหนูไอรดาหน่อย เธอไม่ยอมนอน”

เมื่ออัญชสาได้ยินเช่นนั้น เธอก็นึกถึงเหตุการณ์ที่ครรชิตทำลายแผนการของเธอ เธอจึงหุบปากด้วยความไม่พอใจ

ขณะเดียวกันไอรดาก็เหลือบมองพลางขมวดคิ้ว

"คุณหนูไอรดา คุณอัญชสา” ครรชิตทักทายพวกเขาอย่างสุภาพ

อัญชสาเพียงพึมพำตอบอย่างเย็นชา

"คุณเลอศิลป์สั่งให้ผมพาคุณหนูไอรดาไปหาเขา” ครรชิตบอกอย่างไม่ใส่ใจ

ทันทีที่เขาพูดจบประโยค ดวงตาของไอรดาก็เป็นประกายขึ้น และเธอก็คลายแขนที่กอดเข่าอยู่ออก

ในเวลาเดียวกัน สีหน้าของอัญชสาก็เปลี่ยนไป “เลอศิลป์อยู่ไหน?”