หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1208

เมื่อตระหนักว่าเขากำลังจะทิ้งเธอ รษิกาจึงเอื้อมมือไปคว้าแขนของเขาโดยสัญชาตญาณ

การมีอยู่ของเลอศิลป์เป็นเพียงสิ่งเดียวของเธอที่ทำให้เธอสบายใจในขณะที่เธอเจ็บปวดอย่างมาก ดังนั้นการคิดถึงเขาจากไปจึงทำให้หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกลัวและความกังวล

ทุกคนในห้องพักฟื้นตกใจกับการกระทำของเธอ

เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงคลื่นอารมณ์อันมหาศาลที่กระทบกระเทือนจิตใจของเขา

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนราวกับว่าเขากำลังเกลี้ยกล่อมเด็ก “รษิกา คุณต้องให้หมอตรวจดูคุณ จะได้หายปวดหัวในไม่ช้า ไม่ต้องห่วงนะ เพราะผมจะอยู่เคียงข้างคุณ แต่หมอไม่สามารถตรวจคุณได้ถ้าคุณไม่ปล่อยผมก่อน”

ผู้เชี่ยวชาญต่างสบตากันเมื่อพวกเขาตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสอง

รษิกาค่อยๆ ปล่อยเลอศิลป์ช้าๆ หลังจากได้ยินสิ่งที่เขาพูด แต่เธอก็จ้องมองเขาตลอดเวลา

เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างเป็นกังวล เขายืนอยู่ที่มุมห้องและบอกผู้เชี่ยวชาญว่า "ตรวจเธอต่อได้เลย"

ผู้เชี่ยวชาญจึงเริ่มทำงานและเริ่มการสอบ

เนื่องจากปฏิกิริยาของรษิการุนแรงมาก พวกเขาจินตนาการถึงความเจ็บปวดของเธอได้จากแค่มองดูเธอ

“อาการปวดหัวนี้เกิดจากคลื่นอารมณ์ที่รุนแรง คนไข้กำลังพยายามควบคุมอารมณ์ของเธอ”

หลังจากเสร็จสิ้นการตรวจสอบ ผู้เชี่ยวชาญมองเลอศิลป์และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ยังไงซะ การตอบสนองต่ออาการปวดหัวจะคงอยู่ระยะหนึ่ง ผมแนะนำให้เราฉีดยาแก้ปวดให้เธอครับ”

แววตาของเลอศิลป์ดูหม่นหมองเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น

คลื่นอารมณ์ที่รุนแรงเหรอ? เป็นเพราะฉันบอกว่าจะตามหาพ่อแท้ๆ ของอชิและเบนนี่ใช่ไหม? นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงตื่นตัวตลอดเวลา? เธอสนใจผู้ชายคนนั้นมากขนาดนั้นเลยเหรอ?

“คุณเลอศิลป์ครับ” ผู้เชี่ยวชาญกดดันเมื่อเขาไม่ได้รับคำตอบ

หลังจากหลุดออกจากความคิด เลอศิลป์ก็พยักหน้าและตอบว่า “เอาเลย”

เปลือกตาของรษิกาสั่นไหวขณะที่เธอรู้สึกว่าอาการปวดหัวของเธอเริ่มแย่ลงอีกครั้ง

ก่อนที่อาการของเธอจะแย่ลง เธอก็ค่อยๆ ลืมตาขึ้นแล้วพูดว่า “เอาล่ะ ในเมื่อคุณก็รู้แล้ว ดังนั้นหยุดพูดเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ผมขอโทษอีกครั้ง ผมควรจะระมัดระวังให้มากกว่านี้”

“ฉันเหนื่อยแล้ว กรุณาออกไปเถอะค่ะ คุณเลอศิลป์” รษิกาพึมพำและหลับตาอีกครั้ง

เธอต้องการให้เลอศิลป์ปล่อยเธอไว้ตามลำพัง และการฉีดยาก็ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายตัวด้วยเช่นกัน

เนื่องจากรษิกาอ่อนแอกว่าปกติมากในขณะที่เธอไม่สบาย เลอศิลป์จึงสามารถมองออกอย่างง่ายดายหากว่าเธอโกหก

หลังจากจ้องมองเธอสักพัก เลอศิลป์ก็ตระหนักว่าคราวนี้เธอไม่ได้เสแสร้ง เขาใจหายเมื่อเขานึกถึงตอนที่เธอหมดสติในบ่ายวันนั้น