หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1211

จักรภพพาเด็กๆ ไปที่ร้านอาหารและสั่งอาหารให้พวกเขา

อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีความอยากอาหารเลย

“ฉันคิดว่าทุกคนหิวซะอีก?” ปฏิกิริยาของพวกเขาทำให้จักรภพสับสน

ไอรดาค่อยๆ กัดของหวานไปหนึ่งคำ ฉันไม่หิว ฉันแค่ไม่อยากอยู่กับนางปีศาจคนนั้น ทำไมเธอยังมาป้วนเปี้ยนอยู่ในโรงพยาบาลหลังจากที่พ่อขอให้เธอกลับไป?

อชิและเบนนี่ค่อนข้างฟุ้งซ่านเช่นกัน

พวกเขาออกมากับจักรภพเพียงเพราะพวกเขาต้องการให้พ่อแม่ได้มีเวลาส่วนตัวบ้าง

อย่างไรก็ตามตั้งแต่ออกจากโรงพยาบาล พวกเขาเริ่มเสียใจกับการตัดสินใจเพราะนึกได้ว่าพ่อแม่มักจะทะเลาะกันทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน

พวกเขากลัวว่าสถานการณ์แบบเดิมจะเกิดขึ้นอีกครั้ง

“หนูสามคนไม่หิวจริงๆ ใช่ไหม?” จักรภพยิ้มขณะที่มองพวกเขา

เด็กๆ ก้มศีรษะลงอย่างรู้สึกผิดพลางกำหมัดแน่น

ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความสับสนเมื่อเขาเห็นการกระทำในลักษณะเดียวกันของเด็กๆ ฉันตาฝาดไปเองหรือว่าพวกเขาดูเหมือนกันมากๆ เมื่อมองจากมุมนี้? แม้แต่ปฏิกิริยาของพวกเขาเมื่อรู้สึกผิดก็เหมือนกัน ฉันรู้ว่ารษิกาให้กำเนิดพวกเขาทั้งสามคน แต่ฉันรู้สึกว่าฉันเห็นตัวตนในวัยเด็กของเลอศิลป์ในตัวเด็กชายทั้งสองได้ ถ้าเป็นแบบนั้น อาจเป็นสิ่งที่ดีถ้าเลอศิลป์ได้กลับมาอยู่กับรษิกาอีกครั้ง

ดวงตาของเขาดูนุ่มนวลขึ้นในขณะที่เขาถามว่า “บอกความจริงมาเถอะ พวกหนูสามคนอยากให้คุณเลอศิลป์ได้อยู่กับแม่ใช่ไหม?”

เด็กๆ ก้มหน้าลงและเงียบไป

ในท้ายที่สุด อชิก็สบตาของจักรภพอย่างระมัดระวังแล้วพูดว่า “ใช่ เราทำอย่างนั้นแหละครับ คุณเลอศิลป์ดูแลเราเป็นอย่างดี”

จักรภพยิ้มและพูดว่า “ถ้าพวกหนูสามคนกังวลเกี่ยวกับพวกเขา ก็รีบกินอาหารให้เสร็จเร็วๆ แล้วฉันจะพากลับไปนะ”

เด็กๆ ต่างก็ยิ้มแย้มแจ่มใส เลิกคิดมาก และเพลิดเพลินกับอาหาร

ขณะเดียวกันรถของเจตนินก็มาจอดอยู่หน้าทางเข้าโรงพยาบาลก่อนที่เขาจะลงจากรถ

หลังจากตรวจสอบชื่อโรงพยาบาลอีกครั้งจากในข้อความที่เขาได้รับเมื่อไม่นานมานี้ เขาก็ก้าวเข้าไปในอาคาร

รษิกาเป็นหุ้นส่วนที่สำคัญมากของเขา แต่เขากลับปล่อยให้เธอได้รับอันตรายภายใต้การดูแลของเขาอีกครั้ง มันเป็นเรื่องธรรมดาที่เขาจะต้องกังวลเกี่ยวกับเธอ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งกรณีนี้ เมื่อเขาตระหนักดีว่าพิษจากก๊าซนั้นร้ายแรงเพียงใด

นับตั้งแต่เลอศิลป์พาเธอไป เขาก็พยายามค้นหาว่าเลอศิลป์พาเธอไปที่ไหน