หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1216

เมื่อไอรดาลืมตาขึ้นและเห็นอชิและเบนนี่ ใบหน้าของเธอก็แดงขึ้นมา

อชิจับมือไอรดาเพื่อปลอบใจขณะที่เขาถามว่า “เธอฝันถึงแม่หรือเปล่า? ฝันว่าอะไรเหรอ?”

เด็กหญิงหลุบตาลง “ฉัน... ฉัน...ฝันถึงคุณรษิกา”

สีหน้าสับสนปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเด็กชายเมื่อได้ยินเช่นนั้น “แต่เธอกำลังเรียกหาแม่ของเธอนะ”

ไอรดามองพวกเขาอย่างเขินอายในความเงียบ

เธอไม่รู้ว่าทำไม แต่นับตั้งแต่เธอมารู้จักกับรษิกา แม่ในฝันของเธอก็เริ่มดูเหมือนรษิกาขึ้นทุกที

นอกจากนี้ความฝันเกี่ยวกับแม่ของเธอยังกลายเป็นความฝันอันแสนหวานอีกด้วย

ข้อยกเว้นเพียงอย่างเดียวคือตอนที่รษิกาป่วย

คราวนี้เธอฝันเห็นรษิกาหมดสติอีกครั้ง

ในความฝันของเธอ ไม่ว่าเธอจะพูดอะไร รษิกาก็ยังคงหลับอยู่เช่นนั้น นั่นทำให้เธอหวาดกลัว

สำหรับอชิและเบนนี่ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ยินคำตอบใดๆ จากไอรดา แต่พวกเขาก็เดาได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่โดยดูจากสีหน้าของเธอ

“ไอวี่ เธอเห็นแม่ของเราเป็นแม่ของเธอด้วยใช่ไหม?” เบนนี่ถาม

ไอรดาพยักหน้าอย่างลังเล จากนั้นเธอก็ถามอย่างระมัดระวังว่า “อชิ เบนนี่ เธอไม่โกรธใช่ไหม?”

เด็กชายทั้งสองมีสีหน้าสับสน “เราจะโกรธทำไม?”

“เพราะว่า... ฉันจะขโมยแม่ของเธอไปจากเธอน่ะสิ” ไอรดาพึมพำ เธอสะอื้นในคำพูดสุดท้ายราวกับว่าเธอกำลังจะน้ำตาไหล

อชิและเบนนี่รู้สึกงุนงง

พวกเขาไม่เคยรู้ว่านั่นคือสิ่งที่ไอรดาคิด

“หิวน้ำ…”

รษิกาหมดสติไปตลอดทั้งวัน แม้ว่าเธอจะถูกฉีดยาระงับประสาท แต่เธอก็นอนหลับไม่ได้นาน นอกจากนี้ การที่เด็กๆ คุยกันก่อนหน้านี้ ทำให้รษิกาค่อยๆ กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงมากขึ้น

เลอศิลป์เหนื่อยล้ามาทั้งวัน และเขากำลังจะสัปหงกไป แต่ทันทีที่เขาได้ยินเสียงของเธอ เขาก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกับรินน้ำให้เธอหนึ่งแก้ว

ขณะที่รษิกากำลังจะลุกขึ้นมานั่งเพื่อหยิบแก้ว เลอศิลป์ก็นำแก้วมาจ่อที่ริมฝีปากของเธอแล้วขยับเธอให้มาอยู่ในอ้อมแขนของเขา

รษิการู้สึกมึนจากการหลับใหล และเธอก็รู้สึกปลอดภัยโดยสัญชาตญาณเมื่ออยู่ในอ้อมแขนของเขา ดังนั้นเธอจึงดื่มน้ำโดยมีเขาคอยช่วยก่อนจะเอื้อมมือดันแก้วออกไป

เลอศิลป์วางแก้วไว้ด้านข้างก่อนที่จะช่วยพยุงรษิกากลับไปนอนลงบนเตียง

หลังจากนั้นไม่นาน รษิกาก็หลับไปอีกครั้ง

ด้วยความกลัวว่าเธอจะตื่นอีก เลอศิลป์จึงเอื้อมไปจับมือเธอที่ยื่นออกมา หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหลับตาลงเพื่องีบหลับ