หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1218

เลอศิลป์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “พวกเขาอยู่ในห้องข้างๆ นี้ ในเมื่อคุณตื่นแล้ว ผมจะให้พวกเขามาหาคุณก่อน แล้วจะให้ครรชิตไปส่งพวกเขากลับไปทีหลัง”

รษิกาเห็นด้วยโดยไม่ลังเลเพราะเธอไม่ต้องการให้ลูกๆ อยู่ในโรงพยาบาลนานเกินไป

อย่างไรก็ตาม เลอศิลป์ไม่ได้เคลื่อนไหวใดๆ แม้ว่าจะผ่านไปนานแล้วก็ตาม

รษิการู้สึกหัวใจของเธอเต้นถี่ เมื่อภาพที่เลอศิลป์ดูแลเธอด้วยความเอาใจใส่และห่วงใยเมื่อคืนนี้ผุดขึ้นมาในใจเธอ

ตอนแรกเธอคิดว่า เลอศิลป์จะไปที่ห้องข้างๆ เพื่อพาเด็กๆ เข้ามา และเธอสามารถใช้เวลาตามลำพังเพื่อทำให้ตัวเองสงบลงได้

เมื่อเห็นว่าเขายังคงนั่งอยู่ในห้อง รษิกาก็ไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

“เก็บเข็มออกไป” เลอศิลป์พูดทันที โดยสายตาของเขาจับจ้องเข็มเงินที่อยู่ข้างเตียงซึ่งเธอยังเก็บไว้

คำพูดเหล่านั้นทำให้รษิกาตกตะลึง

จากนั้น เลอศิลป์ก็จ้องมองใบหน้าของเธอ และเขากล่าวเสริมด้วยน้ำเสียงที่ไม่เร่งเร้าว่า “เข็มจะทำให้เด็กๆ กลัว”

รษิกาอธิบายด้วยสัญชาตญาณของเธอทันทีว่า “พวกเขาไม่กลัวหรอก อชิกับเบนนี่คุ้นเคยกับมันแล้ว”

บางครั้งเด็กชายทั้งสองก็ช่วยฆ่าเชื้อและทำความสะอาดด้วยซ้ำ

สำหรับพวกเขาแล้ว เข็มที่ใช้ในการฝังเข็มจริงๆ แล้วไม่ต่างจากส้อมที่ใช้รับประทานอาหาร

สายตาของเลอศิลป์หม่นหมองลง “แต่ไอวี่จะกลัว พวกเขาตกใจมากพอแล้วที่เห็นคุณอยู่ในสภาพนั้นเมื่อวานนี้”

รษิกาผงะทันที เธอเกือบลืมไปแล้วว่ามีไอรดาอยู่ด้วย

เมื่อสังเกตเห็นว่าใบหน้าของเลอศิลป์ขุ่นมัวเพียงใด รษิกาก็หลุบตาลงเป็นเชิงขอโทษ “ฉันขอโทษ ฉันลืมนึกถึงเรื่องนั้นไป”

เลอศิลป์ขมวดคิ้ว “ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น คุณไม่จำเป็นต้องขอโทษผมหรอกนะ”

ในความเป็นจริง เขาเพียงต้องการเตือนรษิกาว่าเด็กๆ รู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวันก่อน และการเห็นเข็มเหล่านั้นอาจทำให้พวกเขาหวาดกลัวอีกครั้ง

ขณะที่เธอฝังเข็มตัวเองก่อนหน้านี้ เธอกำลังใคร่ครวญว่าเธออยากชี้แจงเรื่องต่างๆ หรือไม่

อย่างไรก็ตาม เมื่อเลอศิลป์ตื่นขึ้นมาในที่สุด เธอก็ยอมแพ้และไม่กล้าแม้แต่จะเหลือบมองเขาด้วยซ้ำ

เธอมีปฏิกิริยาเช่นนั้นเพราะเธอกลัวว่าเขาจะอ่านใจเธอออกมากเกินไป

แน่นอนว่าหลังจากสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ เธอก็รู้ว่าเธอไม่ควรหลีกเลี่ยงเลอศิลป์และไอรดาเหมือนเช่นในอดีต แม้ว่าเธอจะทำเช่นนั้นเพื่อแสดงความขอบคุณต่อน้ำใจของชายคนนั้นก็ตาม

รษิกาว้าวุ่นเมื่อคิดถึงสถานการณ์ที่เธออาจต้องเผชิญต่อจากนี้ไป

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเคาะประตู

ก่อนที่รษิกาจะดึงสติกลับมาได้ เด็กทั้งสามก็กรูกันเข้ามาจากด้านนอก พวกเขาวิ่งไปที่ข้างเตียงของเธอและจ้องมองเธอด้วยดวงตาที่สดใส

เลอศิลป์เดินตามหลังเด็กๆ ไปและพูดว่า “พวกเขาไม่อาจหยุดกังวลเรื่องคุณได้และตื่นขึ้นมานานแล้ว”