หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1232

คำตอบของเลอศิลป์ทำให้รษิการู้สึกประหลาดใจ ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเลอศิลป์จะให้ไอวี่อยู่ต่อโดยการมาขอให้ฉันตัดสินใจว่าอนุญาตหรือไม่

ทันทีที่ได้รับคำอนุญาตจากพ่อของเธอ ไอรดาจึงรีบหันไปหารษิกาพลางพูดว่า “คุณรษิกา…”

เบนนี่กับอชิเดินมาหาทั้งคู่ก่อนจะพูดว่า “ให้ไอวี่อยู่ต่อเถอะนะแม่!”

รษิกาลังเลไปชั่วขณะ แต่แล้วเมื่อเธอเห็นแววตาอ้อนวอนของเด็กชายทั้งสองคน เธอก็พบว่าตัวเองไม่สามารถปฏิเสธคำขอได้เลย “ก็ได้ ถ้าไอวี่อยากอยู่ก็ตามนั้นแหละจ้ะ”

คำตอบรับของรษิกาทำให้สีหน้าของเด็กๆ เปลี่ยนไปทันที ขณะที่พวกเขาส่งเสียงร้องด้วยความดีใจ

รษิกาอดยิ้มไม่ได้เมื่อเห็นสิ่งนั้น

ในตอนนั้นสีหน้าของเลอศิลป์อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัดขณะที่เขาหันไปมองรษิกา

เมื่อรษิกาเห็นว่าเลอศิลป์มองมาที่เธอ จู่ๆ เธอก็รู้สึกวิตกกังวล สีหน้าของรษิกาแข็งทื่อราวกับหิน

“ในเมื่อคุณไม่ว่าอะไร งั้นผมจะฝากให้คุณดูแลไอวี่ต่ออีกสักสองสามวันนะครับ คุณรษิกา” เลอศิลป์กล่าว

รษิกาเม้มปากแน่นพลางยิ้มให้เขาเพื่อเป็นการตอบรับ

ก่อนออกเดินทาง เลอศิลป์บอกกับรษิกาว่า “ผมจะไปถึงสถาบันวิจัยประมาณบ่ายสอง”

รษิกาพยักหน้าตอบรับ “ค่ะ ฉันจะบอกคุณหมอคมสันให้ทราบและขอให้เขาไปที่นั่นเร็วขึ้นนะคะ”

เมื่อพูดจบเลอศิลป์ก็หันหลังและเดินออกไป

รษิกากับเด็กๆ เฝ้ามองรถของเขาขับหายไปจนสุดสายตาก่อนที่จะกลับเข้าไปในบ้าน

ในตอนนั้นเวลาเกือบจะบ่ายสองแล้ว รษิกาจึงรีบโทรหาคมสันทันที

ในขณะเดียวกันคมสันเพิ่งออกมาจากห้องควบคุม

หัวใจของคมสันเต้นไม่เป็นจังหวะด้วยความตื่นเต้นเมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น ฉันรู้ว่าเลอศิลป์จะมาที่นี่ แต่ไม่ได้คิดว่าเขาจะมาเร็วขนาดนี้!

ขณะที่คมสันกำลังใจจดใจจ่อกับการดูภาพจากกล้องวงจรปิด จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตู

“คุณเลอศิลป์มาถึงแล้วค่ะคุณหมอคมสัน” พนักงานต้อนรับแจ้งเขาขณะที่เลอศิลป์ยืนอยู่ข้างๆ เธอ

การแสดงออกของคมสันเปลี่ยนไปอย่างมาก เขาพยายามบังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์โดยเร็วที่สุด

เวลาผ่านไปไม่นาน คมสันก็หันไปที่หน้าประตูทางเข้าด้วยรอยยิ้มสุภาพ “คุณน่าจะโทรหาผมก่อนที่จะมาถึงนะครับคุณเลอศิลป์ ผมจะได้ออกไปยืนต้อนรับคุณข้างหน้าน่ะ”

เลอศิลป์เหลือบไปเห็นภาพจากกล้องวงจรปิดและถามขึ้นว่า “นี่คืออะไรครับ? คุณหมอคมสัน”

“ผมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติที่เกิดขึ้นเมื่อวาน ผมเลยตัดสินใจมาดูกล้องวงจรปิดเพราะหวังว่าจะเจอสิ่งผิดปกติ เพราะฉะนั้นในเมื่อคุณวางแผนที่จะตรวจสอบข้อเท็จจริงอยู่แล้ว งั้นเรามาดูไปด้วยกันเลยไหมครับ?”

เลอศิลป์จ้องมองคมสันเงียบๆ ชั่วขณะ

ในขณะเดียวกันคมสันรู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก หัวใจของเขาเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ แต่เขาก็ต้องพยายามระงับความกังวลนั้นไว้และแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น