หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1235

เลอศิลป์ยังคงอยู่ที่สถาบันวิจัยตลอดช่วงบ่าย

ในตอนเย็น หลังจากที่เลอศิลป์ออกมาจากสถาบันวิจัยเขาเหลือบมองเวลา ทันใดนั้นเองความลังเลแล่นผ่านเข้ามาในหัวเขาชั่วขณะ ก่อนที่จะกดโทรศัพท์โทรหาครรชิตเพื่อขอให้เขาหยิบยาที่เลอศิลป์มีมาตรวจดู จากนั้นเขาก็ขับรถไปที่บ้านของรษิกา

ระหว่างนั้นเด็กๆ กำลังเล่นสนุกกันอยู่หน้าบ้าน

ขณะที่รษิกากำลังเตรียมอาหารเย็นด้วยความเหม่อลอย

เป็นเพราะเธอรู้สึกเสียใจนิดหน่อยหลังจากที่เลอศิลป์ออกไปจากบ้าน

ท้ายที่สุดแล้ว อาจเป็นเพราะเขากำลังสืบสวนหาความจริงเกี่ยวกับเรื่องของเธอ เธอจึงอยากเป็นส่วนหนึ่งของการตามหาความจริงนี้ด้วย

นอกจากนี้ นั่นคือเหตุผลหลักที่เธอออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่แรก

อย่างไรก็ตาม เธอไม่สามารถออกจากบ้านเพราะเด็กๆ ไม่ยอมปล่อยให้เธอไป

ที่แย่ไปกว่านั้นคือตลอดช่วงบ่ายของวันนี้ เธอยังไม่ได้รับข้อความหรือโทรศัพท์จากเลอศิลป์เลยแม้แต่ครั้งเดียว

ดังนั้นรษิกาจึงไม่รู้ว่าเขาได้ค้นพบสิ่งใดหรือไม่

ขณะที่รษิกากำลังคิดฟุ้งซ่านอยู่นั้น เธอก็ได้ยินเสียงเด็กๆ ดังมากจากห้องนั่งเล่น

เด็กๆ ได้ยินเสียงกริ่งดังขึ้นขณะที่กำลังเล่นอยู่หน้าบ้าน พวกเขาจึงไปเปิดประตู

เมื่อเห็นว่าเป็นใคร เด็กๆ ทั้งสามคนจึงกล่าวทักทายด้วยความยินดีว่า “คุณเลอศิลป์!”

แม้ว่าเลอศิลป์จะรู้สึกอารมณ์ไม่ดี แต่เขาก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อสบตากับสายตาที่สดใสของเด็กๆ

ขณะที่เลอศิลป์ละสายตาจากเด็กๆ เขาสังเกตเห็นว่ารษิกาไม่ได้อยู่ในห้องนั่งเล่น

ดังนั้นเขาจึงถามอชิกับเบนนี่ว่า “แม่ของเธออยู่ที่ไหนล่ะ?”

พวกเขาชี้ไปที่ห้องครัวพร้อมกัน

เด็กๆ ไม่รู้เหตุผลที่ทำให้รษิกาเสียสมาธิ แต่เลอศิลป์รู้ รษิกาสงสัยเกี่ยวกับความคืบหน้าของเรื่องที่เกิดขึ้น ถ้าเป็นเช่นนั้นฉันก็มาได้ตรงจังหวะพอดีสินะ

ดังนั้นเมื่อเลอศิลป์มาที่บ้านเธอในวันนี้เป็นครั้งที่สอง เธอจึงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

เขาตอบกลับอย่างเรียบเฉย “ผมมาที่นี่เพื่อมาหาไอวี่และมาเล่าเรื่องที่ผมไปเจอมาในตอนบ่ายน่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น รษิกาละทิ้งความรู้สึกอึดอัดในใจแล้วถามขึ้นว่า “การสืบสวนเป็นยังไงบ้างคะ?”

ขณะที่เลอศิลป์เฝ้าดูสีหน้าของรษิกาที่รู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้เป็นอย่างมาก เขาจึงรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นทันที จากนั้นภายในใจเขาก็คิดอยากจะหยอกล้อเธอขึ้นมา

“ผมหิว” เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับจ้องมองอาหารเย็นที่เธอกำลังทำอยู่

เธอตกใจอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตั้งสติกลับมาได้และเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร แม้ว่าเธอจะดูลังเลก็ตาม ฉันอยากจะพัฒนาความสัมพันธ์ของฉันกับเขาให้เป็นไปอย่างธรรมชาติ แต่มันก็อาจจะเร็วไปหน่อย…

“ตั้งแต่บ่ายของเมื่อวานนี้ ผมได้กินแค่แซนด์วิชชิ้นเดียวเอง ตอนนี้ผมไม่มีแรงจะพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว” เสียงของเลอศิลป์ดังขึ้นอีกครั้ง

ด้วยความรู้สึกผิดต่อเขาและความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวเรื่องที่เขาไปสืบสวนมา ในที่สุดรษิกาก็ตกลงทำตามคำขอของเลอศิลป์ “ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่ ถ้าไม่รังเกียจอะไรคุณอยู่กินกับพวกเราก็ได้นะคะ ไว้เราค่อยคุยกันหลังจากที่กินข้าวเสร็จก็ได้ค่ะ”