หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1237

เมื่อสัมผัสได้ถึงความผิดปกติของรษิกา เลอศิลป์จึงรู้สึกอยากพิสูจน์อะไรบางอย่างเพิ่มเติม ในตอนนั้นเขารู้สึกกระอักกระอ่วนกับคำพูดของตัวเองเมื่อนึกถึงปฏิกิริยาที่มีต่อกันในครั้งก่อน

แม้ว่าจะจัดโต๊ะอาหารเสร็จแล้ว แต่ก็ยังไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ

ขณะนั้น เด็กๆ ทั้งสามคนนั่งอยู่ที่โต๊ะเรียบร้อยแล้ว การได้เห็นพ่อกับแม่ของพวกเขายุ่งวุ่นวายทำให้ใบหน้าของเด็กๆ มีความสุขเป็นอย่างมาก

ใบหน้ามีความสุขที่เด็กๆ แสดงออกมาทำให้รษิกาใจอ่อนลงทันที

แม้ว่ารษิกาจะไม่คิดฟุ้งซ่านอะไรหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จ แต่ผลการสืบสวนของเลอศิลป์ที่เขาออกไปตอนบ่ายยังคงค้างอยู่ในใจเธอ “คุณเลอศิลป์คะ คุณพร้อมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นแล้วหรือยัง?”

ด้วยความอยากรู้อยากเห็นๆ เด็กๆ ถามขึ้นมาด้วยความสงสัย “คุยเรื่องอะไรกันครับ?”

รษิกาส่งยิ้มให้พวกเขาก่อนจะพูดว่า “มันเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยจ้ะ ซึ่งเรื่องนี้ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับลูก เพราะฉะนั้นออกไปเล่นข้างนอกนะ”

เพื่อเป็นการตอบสนอง เด็กๆ จึงมองไปที่เลอศิลป์เพื่อเพิ่มความแน่ใจ

เขามองหน้าเด็กๆ ก่อนจะใช้น้ำเสียงจริงจังแล้วพูดว่า “ไปเดี๋ยวนี้”

จากนั้นทั้งสามก็ค่อยๆ เดินออกไปเล่นข้างนอก

เลอศิลป์กับรษิกานั่งลงบนโซฟาที่มีแก้วกาแฟวางอยู่ข้างๆ

“การสืบสวนเป็นยังไงบ้างคะ? มีความคืบหน้าอะไรบ้างไหม?” รษิกาขมวดคิ้ว ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความกังวล “มันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณเจตนิน…”

เธอไม่เชื่อว่าเจตนินจะทำอะไรเช่นนั้น เพราะฉะนั้นรษิกาจึงอยากหาคำตอบให้กับเรื่องนี้

อย่างไรก็ตาม การเอ่ยถึงชื่อเจตนินทำให้ดวงตาของเลอศิลป์หรี่ลงทันที

เขาทำใจกับวิดีโอในกล้องวงจรปิดขณะที่รษิกาคุยกับเจตนินอย่างมีความสุขไม่ได้

แม้แต่ตอนนี้เธอก็ยังคิดถึงแต่เขา

เลอศิลป์รู้สึกได้ถึงความโกรธที่ไม่อาจควบคุมได้อยู่ภายในตัวเขา

นอกจากนี้รษิกายังรู้สึกได้ว่าเลอศิลป์ได้รับอิทธิพลมาจากอารมณ์ส่วนตัวของเขาในการกล่าวหาเจตนินอีกด้วย

เมื่อคิดเช่นนั้นรษิกาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ขึ้นมาทันที “ถ้าหากคุณกล่าวหาคุณเจตนินโดยไม่มีหลักฐานอะไรมายืนยัน ฉันขอแนะนำให้คุณใช้เหตุผลในการสืบสวนมากกว่านี้นะคะคุณเลอศิลป์”

ขณะที่พวกเขามองหน้ากัน ความไม่พอใจที่เกิดขึ้นในตัวเลอศิลป์ก็ปรากฏขึ้นทันที

รษิกายังคงสบตาเขาอยู่แบบนั้นโดยไม่มีท่าทีว่าถ้าหลบละสายตาเลย

เวลาผ่านไปเพียงชั่วขณะ ในที่สุดเลอศิลป์ก็เป็นคนถอนสายตาและลุกขึ้นยืนก่อน เขาระงับความโกรธที่พลุ่งพล่านอยู่ในตัวเองไว้ “ผมส่งยาที่คุณใช้ในวันนั้นไปตรวจแล้ว ถ้าผลลัพธ์ออกมาค่อยมาคุยกันอีกที ส่วนคำแนะนำที่คุณบอกผม ผมจะจำไว้”

ด้วยเหตุนี้ เลอศิลป์จึงรีบหันหลังแล้วเดินออกไปก่อนที่รษิกาจะตอบกลับเขา

หลังจากดูวิดีโอจากกล้องวงจรปิด ประกอบกับการที่เห็นว่าเธอปกป้องเจตนินมากขนาดไหน เลอศิลป์ไม่รู้ว่าเขาจะทำอะไรลงไปบ้างถ้าหากยังสนทนากับรษิกาต่อ

การสูญเสียการควบคุมต่อหน้าเธอเป็นสิ่งที่เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ให้เกิดขึ้นอีก