หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1250

คำถามที่ไร้เดียงสาของเด็กๆ ทำให้เลอศิลป์รู้สึกแย่ขึ้นเท่านั้น

คำว่า “มือที่สาม” เป็นคำพูดที่โหดร้ายมาก

แต่เลอศิลป์คือเหตุผลเบื้องหลังที่ทำให้อัญชสากล้าเรียกรษิกาเช่นนั้น

เมื่อรู้เช่นนั้น เลอศิลป์ก็รู้สึกจุกแน่นในอก ตามมาด้วยความรู้สึกผิดท่วมท้นในใจ

พอไม่มีคำตอบกลับมาจากเลอศิลป์สักพักหนึ่ง เบนนี่ก็เริ่มที่จะตกใจ “แม่ไม่ใช่มือที่สามนะ!”

เลอศิลป์ตั้งสติกลับมาสู่โลกความเป็นจริงและลูบหัวเด็กชายด้วยความหนักใจ “แม่เธอจะเป็นมือที่สามได้ยังไง? เธอเป็น…”

เลอศิลป์หยุดพูดไปในทันที

น่าแปลกที่เด็กๆ ก็ไม่ได้ถามจี้ต่อไป

คำตอบที่ว่ารษิกาไม่ใช่มือที่สามนั้นก็มากพอที่จะทำให้พวกเขาโล่งใจได้แล้ว

เลอศิลป์ลุกขึ้นจากเด็กๆ และบอกว่า “ฉันจะขึ้นไปดูข้างบนหน่อย พวกเธอรอกันอยู่ที่นี่นะ โอเคไหม?”

เด็กๆ พยักหน้ารัวๆ และมองเลอศิลป์ขึ้นไปข้างบน

เมื่อเขาไปถึงหน้าห้องของรษิกา เขาก็เคาะประตู แต่ว่าไม่มีใครตอบรับจากด้านในเลย

“รษิกา นี่ผมเอง เปิดประตูหน่อยสิ ผมอยากคุยกับคุณ”

นี่เป็นครั้งแรกของเลอศิลป์ที่เรียกชื่อเธออย่างอ่อนโยนในตอนที่เธอมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน

รษิกาที่ได้ยินน้ำเสียงเขาตอนที่เธออยู่ในห้อง เธอรู้สึกเหมือนใจสลาย

“ผมขอโทษ ผมรู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาจากเด็กๆ แล้ว อัญชสากับฝนทิพย์มาหาคุณแล้วยังก่อเรื่องใส่คุณด้วย ผมผิดเองที่ไม่ได้ปกป้องคุณกับเด็กๆ ให้ดี”

เธอรู้สึกว่าสิ่งที่เลอศิลป์กำลังจะพูดต่อไปนั้นคือสิ่งที่เธอไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

“เมื่อหกปีก่อน ผมไม่รู้ความรู้สึกที่แท้ของตัวเองได้ทันเวลา ซึ่งทำให้คุณต้องหนีไปด้วยความผิดหวัง” น้ำเสียงของเลอศิลป์เศร้าหมองและมุ่งมั่นในเวลาเดียวกัน “ตอนนี้คุณกลับมาหาผมแล้ว ผมจะไม่ปล่อยให้คุณจากไปอีก ผมจะไม่ไว้หน้าใครก็ตามที่ทำร้ายคุณ ผมจะต้องหาคำตอบให้คุณเรื่องเกี่ยวกับอัญชสาให้ได้”

เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงสิ่งที่เลอศิลป์ทำเพื่อเธอในช่วงนี้ รษิกาก็รู้สึกหวั่นไหว

มันราวกับว่ามีเสียงในหัวใจเธอที่บอกให้เชื่อใจเลอศิลป์อีกครั้งหนึ่งและให้โอกาสเขาอีกสักครั้ง

ถ้าทุกอย่างไม่ได้ดีขึ้น เธอก็จะไปอยู่ที่อื่นที่ห่างไกล เหมือนอย่างที่เคยทำเมื่อหกปีก่อน

เพราะถึงอย่างไร เธอก็เพิ่งฟื้นคืนมาจากความตาย ความเจ็บปวดเพียงแค่เล็กน้อยนี้มันไม่ได้กระเทือนอะไรมากเลย

เช่นนั้นแล้ว เธอจึงเปิดประตูออกมาอย่างเลื่อนลอย

เลอศิลป์ที่กำลังขอโทษอยู่ข้างนอกชะงักไปทันทีที่ประตูเปิด จากนั้นเขาก็จ้องมองประตูอย่างเคร่งเครียด