หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1254

“ให้ผมช่วยคุณนะ”

เลอศิลป์หยิบมีดทำครัวขึ้นมาขณะที่ตั้งสติได้แล้ว

การได้เห็นเลอศิลป์ถือมีดทำครัวอยู่ในมือนั้นเป็นภาพที่แปลกมาก เพราะเขาดูเหมือนเป็นชายที่สูงส่งในเสื้อและกางเกงที่สั่งตัดมาเป็นอย่างดี

เอ่อ… เขาดูไม่เข้ากับสถานที่เลย

รษิกาพูดไม่ออกขณะที่เธอมองเขา

เธอเคยต้องการจะปฏิบัติต่อเลอศิลป์อย่างเย็นชาเมื่อเขาบอกให้เธอหลีกทาง แต่เธอก็อึ้งเกินกว่าจะทำเช่นนั้น

เลอศิลป์หั่นผักไปอย่างงกๆ เงิ่นๆ เพราะเขาไม่เคยต้องทำอะไรแบบนี้มาก่อนเลย

เขาใช้เวลาไปมากกว่ารษิกาถึงสองเท่าในการหั่นผักง่ายๆ เช่นนี้

รษิการีบตั้งสติขณะที่เลอศิลป์กำลังเตรียมอาหารต่อไป “ทิ้งที่เหลือไว้ให้ฉันทำเองเถอะ”

เลอศิลป์ก้าวเข้าไปข้างๆ และมองรษิกาขณะที่เขารู้ตัวว่าเขาไม่เก่งเรื่องการทำอาหารเลย

รษิการู้สึกอึดอัดใจที่ถูกเฝ้ามองแบบนั้น การกระทำของเธอจึงเป็นไปอย่างแข็งๆ

“คุณเสียใจกับสิ่งที่ทำไปเมื่อครู่นี้เหรอ?” จู่ๆ เลอศิลป์ก็พูดขึ้นมา

รษิกาชะงักไปเพราะคำถามของเขาทำให้เธอไม่ทันตั้งตัว ความแปลกใจนั้นเกือบทำให้กระทะที่เธอถืออยู่คว่ำลง

เลอศิลป์เอื้อมออกไปคว้ามือเธอไว้ก่อนที่ทุกอย่างจะแย่ลงไปกว่าเดิม “คุณเสียใจไหมที่ปล่อยผมไปง่ายๆ แบบนี้?”

รษิกาพูดไม่ออกเพราะคำถามของเขานั้นจี้ใจดำของเธอพอดี

เธอเกร็งไปขณะที่เขาพูดและคิดว่าพวกเขากำลังจะแยกทางกันไปด้วยความขมขื่นอีกครั้งหนึ่ง

หลังจากเงียบอยู่พักหนึ่ง รษิกาก็หันไปมองเขาและเห็นหน้าจอโทรศัพท์ในทันที

ความประหม่าถาโถมเข้าสู่ใจเธอเมื่อเห็นเบอร์ที่เขากดโทรไป

กระนั้น ก็ไม่มีใครรับสายเลย

เลอศิลป์วางสายไปด้วยความหงุดหงิด

สายตาของเขาอ่อนโยนขึ้นอีกครั้งตอนที่หันไปมองรษิกา

“ผมจะคุยกับเธอและอธิบายกับคุณเอง จะว่าไปแล้ว คุณก็ไม่เคยเป็นมือที่สาม”

เลอศิลป์พูดต่อด้วยน้ำเสียงมุ่งมั่น “ภรรยาของผมเป็นคุณเสมอมา และเป็นคุณตลอดไป”

รษิกากะพริบตาถี่และใจเธอก็เต้นไม่เป็นส่ำ เธอก้มหน้าลงด้วยความตื่นตระหนกเพราะไม่รู้จะเผชิญหน้ากับเขาได้อย่างไร แต่เลอศิลป์ก็คว้าคางเธอเอาไว้และบังคับให้เธอสบตาเขา