หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1258

ผู้หญิงทั้งสองคนในห้องพักฟื้นดูเหมือนจะได้ยินเสียงจากข้างนอกและรีบเงียบลงไปทันที

วินาทีต่อมา ฝนทิพย์ก็ลุกขึ้นไปเปิดประตู

เมื่อได้เห็นชายหนุ่มทั้งสองคน เธอก็ตกใจมากจนกำหมัดแน่นเพื่อสงบสติอารมณ์

“เลอศิลป์ คุณมาเยี่ยมอัญชสาเหรอ? เธอบาดเจ็บหนักมากเลยนะ เป็นเพราะ…”

น่าเสียดายที่ก่อนเธอจะพูดจบประโยค จักรภพก็เข้ามาแทรก “หุบปาก! นี่เป็นเรื่องที่เลอศิลป์กับอัญชสาเขาจะคุยกันเอง ฉันอยากให้เธอมานี่เดี๋ยวนี้เลย!”

ฝนทิพย์อึ้งไปที่พี่ชายพูดเช่นนั้น เธอจ้องมองเขาและกำลังจะตอบโต้ขณะที่เห็นสายตาอันเย็นชาของเลอศิลป์

เมื่อรู้สึกเย็นวาบที่สันหลัง ฝนทิพย์ก็กลืนคำพูดทั้งหมดและเดินออกไปพลางก้มหน้างุด

ในอีกด้านหนึ่ง เลอศิลป์ไม่ได้พูดอะไรเลยและเดินเข้ามาในห้องพักฟื้น

เมื่อเห็นเช่นนั้น ฝนทิพย์ก็ยืนอยู่ข้างนอก เธออึ้งและตัวแข็งค้างไปจากสายตาที่น่ากลัวของเลอศิลป์

ระหว่างนั้น อัญชสาก็เลิกทำหน้าบึ้งตึงแล้วตั้งสติทันทีที่ได้ยินเสียงวุ่นวายข้างนอก ในตอนที่เลอศิลป์เดินเข้ามา เธอก็ฉาบใบหน้าด้วยความประหลาดใจและเจ็บปวด “เลอศิลป์ ลมอะไรหอบคุณมาที่นี่คะ?”

แม้ว่าเธอจะอึ้งกับท่าทีของเลอศิลป์ แต่เธอก็ยังคงยิ้มและรีบเสริมไปว่า “มาสิคะ นั่งก่อน”

หลังจากได้เห็นแววรังเกียจและชิงชังจากสายตาของเลอศิลป์ อัญชสาก็รู้สึกขนหัวลุกไปด้วยความรู้สึกตื่นตระหนก

“เลอ… เลอศิลป์…” เธออึกอัก “คุณโกรธที่ฉันไปหาคุณรษิกาเหรอ? ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปพบเธออีกเป็นอันขาด! เธอเพิ่งจะหายดี ฉันจึงเข้าใจว่าเธอคงจะระบายอารมณ์ไปทั่ว ไม่ว่ายังไง นี่มันก็เป็นแค่การบาดเจ็บเล็กน้อยเท่านั้น ฉันมองข้ามไปก็ได้…”

“หุบปาก!” เลอศิลป์ตวาด เขารู้ความจริงทั้งหมดแล้ว แต่การได้ยินอัญชสาดัดแปลงเรื่องราวทั้งหมดและเมื่อนึกภาพที่รษิการ้องไห้ก็ยิ่งทำให้เขาโมโหมากขึ้น

อัญชสาตัวสั่นและเงียบไปในทันที ดวงตาเธอเบิกกว้างด้วยความกลัวขณะที่จ้องมองชายตรงหน้า

“อัญชสา ภักดีสรวง ผมแน่ใจว่าคุณเสแสร้งมามากทั้งต่อหน้าแม่และผมมาตลอดหลายปีที่ผ่านมานี้ คุณยังไม่พออีกเหรอ?” เลอศิลป์ฉุนขาด สีหน้าเขาไม่มีความอบอุ่นหลงเหลืออยู่เลย