หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1261

ฝนทิพย์ยืนนิ่งอยู่กับที่ขณะที่มองจักรภพและเลอศิลป์จากไป เธออึ้งไปพักใหญ่ก่อนจะตั้งสติได้จึงรีบไปที่ห้องพักฟื้นของอัญชสา

เธอต้องได้ยินคำตอบจากปากของอัญชสาเท่านั้น

ฝนทิพย์ถูกลูกน้องของจักรภพซึ่งปักหลักกันอยู่ที่ทางเข้าห้องพักฟื้นห้ามไว้ “คุณฝนทิพย์ คุณจักรภพห้ามไม่ให้คุณเข้าไปใกล้นะครับ”

เธอจ้องมองเขาด้วยความโมโห “ไปให้พ้นนะ! ฉันจะเข้าไปพูดแค่ไม่กี่คำ ฉันจะออกมาหลังจากพูดจบแล้ว”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็บุกเข้าไปในห้อง

ลูกน้องของจักรภพตกที่นั่งลำบาก เขายืนอยู่ต่อหน้าฝนทิพย์และขวางทางไม่ให้เธอเข้าไป แต่เขาก็ไม่กล้าจะแตะต้องเธอ โดยทำได้แต่มองเธอผลักประตูออกแล้วเดินเข้าไปในห้อง

“อัญชสา!”

ฝนทิพย์อยากจะยืนยันกับอัญชสาทันทีที่เปิดประตูเข้าไป เธอไม่เหลือน้ำอดน้ำทนแล้ว

วินาทีต่อมา เธอก็รู้ตัวว่าได้เห็นอัญชสาร้องไห้อยู่อย่างบ้าคลั่ง จากนั้นเธอก็ออกจากห้องพักฟื้นไปเงียบๆ

ไม่จำเป็นที่เธอต้องถามอะไรอีกต่อไปแล้ว เพราะท่าทีของอัญชสาได้ทำให้ความสงสัยของเธอหายไปจนหมดสิ้น

เลอศิลป์ยกเลิกการหมั้นไปแล้วจริงๆ

ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามาในใจฝนทิพย์เมื่อได้รู้เช่นนั้น เธอกลัวจนขนหัวลุกเมื่อนึกถึงสิ่งที่เธอร่วมมือกับอัญชสาไป

ระหว่างนั้น หลังจากที่เลอศิลป์ออกไปจากโรงพยาบาล เขาก็ขอให้จักรภพไปส่งเขาที่ฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

ครรชิตเคาะประตูห้องของเลอศิลป์และเข้ามาในห้องทำงานหลังจากเลอศิลป์มาถึงแล้ว

ในตอนนั้นเอง เลอศิลป์กำลังแผ่ออร่าที่น่ากลัวออกมา

เป็นผลให้ครรชิตตัวสั่นเมื่อก้าวเข้าไปในห้อง “คุณเลอศิลป์ ผลการสืบเหตุการณ์ที่สถาบันวิจัยออกมาแล้วนะครับ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เลอศิลป์ก็มองครรชิตพลางขมวดคิ้ว “ผลเป็นยังไง?”

“ไม่มีอะไรผิดปกติจากสารประกอบเลยครับ การทดลองก็เป็นไปตามขั้นตอนปกติของคุณรษิกา ว่ากันตามเหตุผลแล้ว ก๊าซพิษนั่นไม่ควรจะเกิดขึ้นมาได้ด้วยซ้ำ” ครรชิตตอบอย่างสุภาพ

นั่นแปลว่ามีคนเข้าไปป่วนการทดลองนั้นจริงๆ

เลอศิลป์กล่าวอย่างเย็นชา “ไปเช็คที่สถาบันวิจัยกัน” ฉันบอกให้คมสันไปหามาว่ามียาอะไรบ้างอยู่บนโต๊ะวิจัยที่ใช้ในวันนั้น ฉันสงสัยจริงๆ ว่าเขามีความคืบหน้าอะไรบ้าง

เลอศิลป์พยักหน้า “พาผมไปดูยาพวกนั้นหน่อย”

คมสันกัดฟันตอบรับก่อนที่หันหลังเดินนำคนทั้งสองเข้าไปในสถาบันวิจัย

หลังจากเข้าไปในอาคารแล้ว พวกเขาก็เห็นนักวิจัยมากมายที่กำลังทำงานอยู่

นักวิจัยทักทายเลอศิลป์กับคนอื่นๆ จากนั้นก็กลับไปจมอยู่กับการวิจัยของพวกเขาอีกครั้ง

คมสันพาพวกเขาไปที่โต๊ะในห้องทดลองและยืนอยู่ด้านข้าง “พวกนี้คือยาทั้งหมดครับ”

การจัดเรียงบนโต๊ะในห้องทดลองกลับคืนสู่สถานะเดิม คล้ายกับวันที่รษิกาทำการทดลอง

แต่คมสันก็ใช้ยาอีกชนิดหนึ่งมาวางแทนที่ยาที่เขาเติมลงในขวดทดลองเมื่อวันก่อน

ขวดทั้งสองชนิดมีขนาดแตกต่างกันอยู่เล็กน้อย ไม่มีใครจะสังเกตเห็นความเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในรายละเอียดนั้นหากคนคนนั้นไม่ใช่นักวิจัยที่อยู่ในห้องทดลองมานานหลายปี

ในวันนั้น แม้แต่รษิกาหรือเจตนินเองก็ไม่เห็นว่าเขาเปลี่ยนขวดยานั้นเพราะพวกเขากำลังสนใจอยู่แต่กับการทดลอง