หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1273

ใบหน้าของเลอศิลป์มีความไม่พอใจเจืออยู่เล็กน้อย “เขามาทำไม?”

“การทดลองที่คุณหมอคมสันเข้ามาวุ่นวายนั้นอยู่ภายใต้โครงการของดำรงกุลกรุ๊ป ก็เป็นปกติที่คุณเจตนินเขาจะต้องเข้ามาเช็คดูสถานการณ์ทั้งหมด” รษิกาอธิบายอย่างอดทน

ทันทีที่พูดเช่นนั้น เธอก็ขมวดคิ้วและดุไปว่า “ท่าทีของคุณแย่มากนะคะ ไม่ใช่แค่เข้าใจเขาผิดมาตั้งนานเท่านั้น แต่คุณยังทำท่าเหมือนเป็นศัตรูกับเขาด้วย คุณไม่ควรจะเอ่ยขอโทษเขาหรอกเหรอ?”

สีหน้าของเลอศิลป์เคร่งเครียดขึ้นมาทันที แต่เพราะเธออยู่ตรงหน้า เขาจึงพยายามระงับอารมณ์ไว้ “เป็นไปไม่ได้หรอก”

เจตนินจะต้องมีจุดประสงค์อื่นที่มาในวันนี้ มันไม่ใช่แค่มาเช็คดูสถานการณ์ตามปกติแน่ๆ อาจจะบอกได้ว่าที่เขามานี่ก็เพื่อยั่วยุฉัน!

รษิกาไม่รู้ถึงศึกลับๆ ที่เกิดขึ้นระหว่างการจ้องมองของชายสองคนก่อนหน้านี้ ทำให้เธอรู้สึกว่าการปฏิเสธอย่างเด็ดเดี่ยวของเลอศิลป์นั้นค่อนข้างที่จะไร้เหตุผล

“ความเกลียดชังที่คุณมีต่อคุณเจตนินมันมาจากไหนกันคะ? ย้อนกลับไปที่โรงพยาบาล มันเป็นเพราะคุณสงสัยว่าเขาเป็นคนทำเรื่องวุ่นวายเกี่ยวกับการทดลองนั้น แต่ตอนนี้พิสูจน์ได้แล้วว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาเลย อันที่จริงเขาก็เป็นเหยื่อเหมือนกันด้วย แล้วทำไมคุณถึงยังมีอคติกับเขาอยู่อีกล่ะ?”

เมื่อเธอพูดจบแล้ว บางอย่างก็ผุดขึ้นในหัวและเธอก็เสริมว่า “ถึงแม้ว่าคุณจะเป็นศัตรูกับเขามาในอดีต แต่มันก็ต้องจบลงได้แล้วค่ะ อีกอย่าง คุณก็ชนะแล้ว ทำไม…”

เขาไม่รอให้เธอพูดจบก่อน เลอศิลป์แทรกขึ้นมาพลางขมวดคิ้ว “มันไม่เกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้เลย”

รษิกาพูดไม่ออก เธองุนงงไปในทันที

เธอเค้นสมองอย่างไม่ลดละ แต่ก็ดูเหมือนว่าจะมีเพียงความเป็นไปได้เดียวเท่านั้น

หรือว่าจะเป็นเพราะ… เขายังหึงอยู่?

เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็มองหน้าชายหนุ่มที่ดูเคร่งขรึมข้างๆ เธอด้วยความไม่อยากจะเชื่อ

คิ้วของเลอศิลป์ขมวดแน่น และเขาก็ดูเหมือนไม่อยากอธิบายอะไร

“คุณคิดว่าคุณเจตนินมีใจให้ฉันเหรอ?” รษิกาลองเสี่ยงพูดออกไป

เลอศิลป์สบตาเธอโดยไม่ตอบอะไร แต่สายตาเขายืนยันการคาดเดาของเธอ

อันที่จริง เรื่องที่คมสันมีใจให้ฉันไม่เคยผุดขึ้นมาในใจฉันเลยนะ แต่เจตนิน… คือฉันก็คิดเหตุผลเหตุผลไม่ออกว่าทำไมเขาถึงได้ชอบฉัน

เจตนินทำทุกอย่างที่เขาพูดจริงๆ แต่ตอนนั้นมันก็สมเหตุสมผลอยู่

โชคไม่ดีที่เลอศิลป์ไม่ให้โอกาสเธอทำเช่นนั้น เขายังพูดต่อไปว่า “ถ้าผมจำไม่ผิด คุณก็รับดอกไม้ที่เขาให้มาด้วยนี่”

พอรษิกาได้ยินคำพูดของเขา เธอก็ยังไม่คลายความสงสัย แต่ความรู้สึกผิดกลับก่อตัวขึ้นในใจเธออย่างอธิบายไม่ได้

เลอศิลป์ไม่จบแค่นั้น เสียงของเขายังคงหนักแน่น “ตรงกันข้าม คุณลังเลมากที่จะรับดอกไม้ที่ผมให้คุณไป เป็นเพราะคุณไม่ชอบดอกไม้ของผมหรือเปล่าล่ะ?”

พอเขาถามซ้ำอีกครั้ง รษิกาก็ได้แต่กัดฟันพยักหน้าตอบไปโดยแสร้งว่าเธอไม่ชอบดอกกุหลาบ

เธอยอมเพราะดูเหมือนชายหนุ่มอยากจะพูดต่อไปอีก และเธอก็กลัวว่าเขาจะให้ดอกไม้เธอทุกวันเหมือนที่ผ่านมาอีก

“ไม่เป็นไรนะ ถ้าคุณไม่อยากขอโทษคุณเจตนิน ระหว่างเรามันไม่มีอะไร ดังนั้นก็อย่าคิดมากไปเลย”

จากนั้น เลอศิลป์ก็หยุดพูดถึงเรื่องนี้ไป

รษิกาแอบถอนหายใจโล่งอก