หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1283

ท้ายที่สุดแล้ว หญิงสาวก็รับเงินไปหลังจากรษิกายืนยันเช่นนั้น เธอยังลบบัญชีของเลอศิลป์ออกจากรายชื่อเพื่อนในแอปพลิเคชันต่อหน้ารษิกาด้วย

เลอศิลป์เลิกคิ้วขึ้นแต่ไม่พูดอะไร

จนกระทั่งพวกเขาขึ้นรถไฟเหาะ รษิกาก็ตระหนักได้ว่าผู้หญิงคนนั้นคงกลัวว่ารษิกาจะรังเกียจหากเธอไม่ลบบัญชีของเลอศิลป์ไป

ขณะที่เธอจมอยู่ในห้วงความคิดนั้น พนักงานก็เข้ามาช่วยพวกเขาคาดเข็มขัดนิรภัยและตรวจสอบดูอีกรอบ

จากนั้น รถไฟเหาะก็เริ่มเคลื่อนตัว

“โชคดีนะครับแม่!”

“โชคดีนะคะคุณรษิกา!”

การตะโกนบอกให้โชคดีของเด็กๆ ทั้งสามคนดังไปจนถึงนอกรั้ว

รษิกาหันไปยิ้มให้เด็กๆ ขณะที่เธอค่อยๆ ผ่อนคลาย

ขณะที่รถไฟเหาะเพิ่มความเร็ว มันก็ไต่สูงขึ้นไปตามทางลาด ตอนนั้นเองที่รษิกาเริ่มรู้สึกกลัว

พวกเขายังนั่งอยู่ที่แถวหน้าสุดด้วย

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขาต่างตะโกนกันจนสุดเสียง รษิการู้สึกตีบตันในลำคอด้วยความกลัว และลมหายใจเธอก็ติดขัดไปหมด

ขณะที่เธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจ เลอศิลป์ก็เอื้อมมาจับมือเธอไว้แน่น

รษิกาค่อยๆ ผ่อนคลายทันทีที่เธอสัมผัสได้ถึงการมีอยู่ของเขา เธอหายใจเข้าออกอย่างเป็นจังหวะมากขึ้น

เธอหันไปมองคนที่อยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว

ผู้คนที่อยู่ข้างหลังพวกเขากรีดร้อง และบางคนก็ถึงกับสบถออกมา แต่เลอศิลป์ก็ยังคงสงบนิ่งและไร้อารมณ์ ถ้าไม่ใช่เพราะหน้าอกเขากระเพื่อมขึ้นลง รษิกาก็คงคิดว่าคนที่อยู่ข้างเธอไม่ใช่คนจริงๆ

รษิกาอดหัวเราะไม่ได้หลังจากเห็นท่าทีที่สงบนิ่งของเขา เธอรู้สึกผ่อนคลายและเริ่มกรีดร้องออกไปตามคนที่อยู่ข้างหลังเพราะความน่าตื่นเต้นของรถไฟเหาะ

เลอศิลป์คลายมือที่เกาะกุมเธออยู่ รอยยิ้มค่อยๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากเขาเมื่อได้ยินเสียงเธอกรีดร้องไม่ยั้ง

รถไฟเหาะเข้ามาจอดแล้ว รษิการู้สึกเหมือนหายใจไม่ออกจากการกรีดร้องนั้น เมื่อเธอลุกขึ้นมา ภาพที่เธอเห็นก็มืดดับไปครู่หนึ่ง และเธอก็เกือบจะล้มคะมำลงไป

โชคดีที่เลอศิลป์เอื้อมมือมาคว้าเธอไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะทำให้ตัวเองต้องขายหน้า

เลอศิลป์เหลือบมองเด็กทั้งสามก่อนที่จะเบนสายตาไปมองรษิกา

แม้ว่ารษิกาจะบอกว่าเธอไม่เป็นไร แต่ร่างกายเธอกลับทรยศเพราะเธอดูซีดเซียวและไม่สบายตัวเอาเสียเลย

“ผมจะไปซื้อน้ำมาให้ทุกคนนะ อย่าไปไหนไกลล่ะ” เลอศิลป์พูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

เด็กๆ พยักหน้าอย่างว่าง่ายให้เขา

ราิกาเองก็พยักหน้าอย่างไม่รู้ตัว

จนกระทั่งเลอศิลป์ไปแล้ว เธอถึงได้ตระหนักว่าเขาทำเหมือนเธอเป็นเด็ก

เธออดไม่ได้ที่จะหัวเราะเมื่อตระหนักได้เช่นนั้น

แม้ว่าเด็กๆ จะไม่เข้าใจว่าทำไมรษิกาถึงยิ้ม แต่พวกเขาก็ยิ้มตามไปด้วย

พวกเขายิ้มและหัวเราะไปด้วยกันขณะที่พูดถึงรถไฟเหาะ