หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1303

เลอศิลป์รับรูปมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย

คฑาไม่ได้คิดปิดบังอะไรจากเลอศิลป์ เขามอบกล้องที่เขาใช้ทำงานตามที่อัญชสาสั่งให้เลอศิลป์ไป ในนั้นไม่ได้มีแค่หลักฐานเท่านั้น แต่ยังมีรูปที่อัญชสาสั่งให้เขาถ่ายรษิกาไว้อีกด้วย

หลังจากส่งกล้องให้เลอศิลป์ไปแล้ว คฑาก็รอด้วยความหวั่นกลัว

เลอศิลป์ดูรูปเหล่านั้นทีละรูป

รูปแรกเป็นรูปที่คฑาตั้งใจเลือกมาให้เขา ซึ่งเป็นรูปที่อัญชสากำลังใส่แบคทีเรียลงไปในน้ำดื่มของเด็กๆ

ด้านหลังของภาพนั้นคือทุ่งดอกไม้ที่รษิกาพาเด็กๆ ไปตั้งแคมป์

แม้ว่าจะมีแค่สองสามรูป แต่เลอศิลป์ก็เห็นถึงความโหดเหี้ยมและระแวงระวังในสายตาของอัญชสา

เลอศิลป์หรี่ตา เขาเดาว่าอัญชสาคงทำอะไรลงไปมากกว่าที่เห็นในรูป

เขาเปิดดูรูปอื่นๆ ต่อไป

ส่วนมากเป็นรูปของรษิกากับเจตนิน และมีรูปของเขากับรษิกาด้วย

แม้รษิกาจะยอมรับเขาแล้ว และถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะใกล้ชิดกันมาก แต่เขาก็อดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้เมื่อได้เห็นภาพเธออยู่กับเจตนิน

คฑาถ่ายรูปเหล่านั้นมาอย่างจงใจ ในมุมที่ทำให้ดูเหมือนรษิกาใกล้ชิดกับเจตนินมาก

ความตึงเครียดก่อตัวขึ้นในห้องทำงาน

เมื่อรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในอารมณ์ของเลอศิลป์ คฑาก็ยื่นหน้าเข้ามามองรูปก่อนจะอธิบายว่า “คุณเลอศิลป์ครับ โปรดอย่าเข้าใจสถานการณ์ผิดเลยนะครับ ผมแค่ทำให้มันดูเหมือนพวกเขาใกล้ชิดกัน คุณรษิกามักจะรักษาระยะห่างกับเขาเสมอ”

คฑาเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดขณะที่พูดเช่นนั้น และคำอธิบายของเขาก็ทำให้เลอศิลป์หันมาจ้องมอง

เป็นธรรมดาที่เลอศิลป์จะรู้เช่นนั้น แต่มันก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหึงหวงเมื่อเห็นรูปเหล่านั้น

ฉันทำอะไรอยู่ตอนที่รษิกาใช้เวลากับเจตนิน? ฉันเย็นชาใส่เธอและเอาแต่คิดว่าจะให้อัญชสามาเป็นแม่เลี้ยงของไอวี่ได้หรือเปล่า

เลอศิลป์ตะคอก “คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะ?”

นางปีศาจนั่นอยากฆ่ารษิกาเหรอ?

สันหลังของคฑาเย็นวาบ “อัญชสาเป็นบ้าไปตั้งแต่คืนที่คุณรษิกาเข้าโรงพยาบาล…”

เขาพูดยังไม่ทันจบก็ได้เจอกับแรงโทสะที่เลอศิลป์แผ่ออกมา

ห้องทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบสงัด

ก่อนที่คฑาจะได้พูดอะไรต่อไป เลอศิลป์ก็ยกมือขึ้นมาอย่างรวดเร็ว

วินาทีต่อมา กล้องที่เขาถืออยู่ก็พุ่งผ่านหน้าของคฑาและกระแทกลงกับพื้น หน้าจอแตกยับ

คฑาเข่าอ่อน และเขาเกือบจะเลื่อนเก้าอี้เพื่อลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเลอศิลป์