หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1308

เด็กๆ ดีใจมากที่รู้ว่าพวกเขาจะได้ไปบ้านของเลอศิลป์

พวกเขาคิดว่าพ่อเป็นห่วงแม่และอยากจะดูแลเธอที่บ้านของเขา

แต่ทำไมพ่อถึงอยากให้แม่ไปที่นั่น? ถ้าพ่อเป็นห่วงแม่จริง พ่อมาที่บ้านเราก็น่าจะง่ายกว่าไม่ใช่เหรอ?”

พวกเขาออกมาจากห้องนอนของรษิกาด้วยความงุนงงกับการจัดการเช่นนี้

ก่อนที่เด็กๆ จะสรุปกันได้ ครรชิตก็มาเคาะประตูบ้านแล้ว

รษิกาที่เตรียมตัวพร้อมแล้วลงมาเปิดประตู

“คุณรษิกา คุณเลอศิลป์ขอให้ผมมารับคุณกับเด็กๆ ไปที่บ้านครับ” ครรชิตแจ้งไปตามนั้น

รษิกาพยักหน้ารับทราบ “ฉันรู้ค่ะ เขาโทรมาบอกฉันแล้วล่ะ เด็กๆ กำลังจะลงมาแล้ว ดังนั้นรอพวกเราหน่อยนะคะ”

ทันทีที่เธอพูดเช่นนั้น เด็กชายทั้งสองก็ลงมาจากบันได

ครรชิตพาพวกเขาไปขึ้นรถ

ระหว่างทาง รษิกาอดไม่ได้ที่ถามว่า “คุณรู้ไหมว่าเลอศิลป์เรียกเราไปทำไม?”

ครรชิตส่ายหน้าหลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เดี๋ยวคุณไปถึงก็รู้เองครับ”

แม้ว่าเขาจะรู้เหตุผลดี แต่มันคงไม่เหมาะถ้าเขาจะพูดออกไปก่อนที่เจ้านายเขาจะพูด

รษิกาขมวดคิ้วเล็กน้อย ความสงสัยก่อตัวขึ้นในใจเธอ

เห็นได้ชัดว่าครรชิตรู้เรื่องนี้แต่ไม่ยอมพูด

ยิ่งครรชิตทำตัวมีลับลมคมในมากเท่าไร รษิกาก็ยิ่งรู้สึกแปลกขึ้นมากเท่านั้น

อชิกับเบนนี่เองก็ไม่สบายใจกับบรรยากาศอันลึกลับเช่นนั้น

จนกระทั่งยี่สิบนาทีผ่านไป รถก็เข้ามาจอดในบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์

เมื่อครรชิตพาทั้งสามคนเข้าไป เลอศิลป์ก็นั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว

ข้างหลังเขามีชายคนหนึ่งที่มีท่าทางหล่อเหลาและร่างกำยำยืนอยู่ แต่ชายคนนั้นดูเหมือนไม่ค่อยสบายใจเท่าไรนัก

เมื่อเห็นรษิกา ชายคนนั้นก็ทักทายเธออย่างจริงใจ “เป็นยังไงบ้างครับ? คุณรษิกา”

มีคนคอยตามฉันตลอดเวลาที่ผ่านมานี้ แต่ฉันก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย! ทำไมเขาทำอย่าางนี้นะ? เขาทำอะไรระหว่างที่ตามฉันอยู่บ้างนะ?

รษิกาอยากจะถามมากกว่านี้

ก่อนที่เธอจะถามต่อไป ร่างเล็กๆ ก็วิ่งลงมาจากข้างบน “อารษิกา! อชิ! เบนนี่!”

ไอรดามองหาพ่อตอนที่ตื่นขึ้นมา เธอไม่คาดคิดเลยว่าจะเจอรษิกากับเด็กชายทั้งสองด้วย เธอกึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้าไปหาพวกเขาอย่างรวดเร็ว เห็นได้ชัดว่าเธอมีความสุขมาก

รษิกาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องกลืนคำพูดของเธอทั้งหมดไปก่อนที่จะส่งยิ้มให้ไอรดา

“อารษิกา ดีขึ้นแล้วเหรอคะ? ทำไมจู่ๆ ก็มาที่นี่ล่ะ?”

ขณะที่เธอมองอย่างกังวล ไอรดาก็เขย่งขึ้นมาด้วยความพยายามจะแตะหน้าผากของรษิกา

รษิกาโน้มตัวลงไปหา เพื่อที่ไอรดาจะได้เอื้อมถึงเธอได้ “ไม่มีไข้แล้ว”

พอไอรดาแตะตัวรษิกาได้ เธอก็ผ่อนคลายขึ้น

ระหว่างนั้น ขณะที่เห็นภาพอันน่าอบอุ่นใจระหว่างรษิกากับเด็กทั้งสามคน เลอศิลป์ก็โมโหกับสิ่งที่เขารู้เมื่อช่วงบ่ายวันนี้

ถ้าไม่ใช่เพราะอัญชสา เรื่องราวมันก็คงจะเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว!