หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1324

จากนั้นรษิกาก็หันไปมองเลอศิลป์ที่กำลังจ้องมองเธอด้วยความรัก แววแห่งความอ่อนโยนเป็นประกายขึ้นมาในดวงตาของเขาเพื่อขัดขวางไม่ให้เธอตั้งคำถามและกล่าวโทษเขา

“แม่ครับ ตอบตกลงกับคุณเลอศิลป์นะครับ!" เบนนี่ขอร้องด้วยน้ำเสียงน่ารัก เขาคว้าแขนของรษิกาและสะบัดไปมา ใบหน้าเล็กๆ ของเขาเต็มไปด้วยความคาดหวัง

อชิที่ปกติเป็นคนเงียบๆ ก็พูดความคิดเห็นของเขาเช่นเดียวกัน “แม่ครับ ไอวี่เป็นน้องสาวๆ แท้ของพวกเรา แม่ควรมอบครอบครัวที่สมบูรณ์ให้เธอนะครับ!"

รษิการู้สึกผิดเมื่อเธอได้ยินคำพูดของเด็กชายทั้งสอง

อชิก็พูดถึงตัวเองเช่นเดียวกัน ตั้งแต่พวกเขาโตพอที่จะรู้เรื่องบ้างแล้ว พวกเขาก็ต้องการพ่อมาโดยตลอด แต่เป็นเพราะฉัน พวกเขาไม่เคยบอกความรู้สึกของพวกเขาเลย ลึกๆ แล้ว พวกเขาก็ต้องอยากได้ครอบครัวที่สมบูรณ์เช่นเดียวกัน! แต่…

รษิกาเงยหน้าและมองที่ศศิตาที่กำลังยืนอยู่ไกลๆ

ศศิตายืนอยู่ตรงหัวมุมที่แสงไฟส่องไม่ถึงและร่างกายครึ่งหนึ่งของเธอก็ซ่อนอยู่ในความมืด

แสงไฟส่องบนใบหน้าของเธอขนาดที่เธอมองไอรดา ตาของเธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้าและความทุกข์ใจ

แต่เมื่อเธอสบตากับรษิกา สีหน้าของเธอก็เย็นชาและเฉยเมยเหมือนเดิม

รษิกามองไปทางอื่นอย่างฝืนใจและด้วยความที่อชิกับเบนนี่กำลังรอคำตอบของเธออย่างร้อนรน ความรู้สึกผิดก็กลืนกินเธอ

การตัดสินใจที่บุ่มบ่ามของเธอเมื่อปีก่อนทำให้เด็กชายทั้งสองกลายเป็นเด็กป่าเถื่อนในสายตาของย่าแท้ๆ ของพวกเขาเอง

รษิกาหวังว่าศศิตาจะยอมรับเด็กชายด้วยความจริงใจ และไม่ใช่เพียงเพราะพวกเขาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์

“แม่ครับ?" อชิและเบนนี่เรียกอย่างร้อนใจเมื่อพวกเขาเห็นว่ารษิกายังเงียบอยู่

รษิกาได้สติกลับมาอีกครั้ง แววแห่งความขัดแย้งเป็นประกายในตาของเธอ แต่เธอก็ตัดสินใจอย่างรวดเร็ว

เธอวางไอรดาลงและมองเด็กชายทั้งสอง “พาไอวี่เข้าไปด้านในก่อนนะ”

อชิและเบนนี่สัมผัสได้ถึงบางอย่างและไม่ยอมออกไปอย่างดื้อรั้น

รษิกาลูบผมพวกเขาเพื่อให้ความมั่นใจ “ไม่ต้องห่วง แม่สัญญากับไอวี่ไว้แล้ว พวกเราจะไม่แยกกันอีกต่อไป”

ครรชิตรู้สึกสับสนไปหมด ฉันไม่เข้าใจเลย ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็มาถึงจุดนี้ ทำไมคุณรษิกายังคงปฏิเสธคุณเลอศิลป์อยู่อีก?

ในทางกลับกัน ศศิตาก็ถอนหายใจยาวอย่างโล่งใจ

ดูเหมือนว่ารษิกาจะยังฉลาดพอที่รู้ว่าตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์ไม่ได้ยอมรับเธอ!

เลอศิลป์มองดูหญิงคนนั้นถอดแหวนออก สีหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นหวั่นกลัวขณะที่ความสับสนอยู่ในแววตาของเขา

“ขอโทษนะ แต่ฉันยังต้องการเวลาตัดสินใจกับคำขอของคุณ”

รษิกายิ้มเป็นเชิงขอโทษ “ฉันดีใจที่ไอวี่เป็นลูกของฉันนะ และฉันยินดีมากที่คุณดูแลเธอเป็นอย่างดี แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ควรเป็นเหตุผลที่พวกเราจะกลับมาแต่งงานกันอีกครั้ง”

เลอศิลป์จับจ้องมองที่ผู้หญิงตรงหน้าเขาและเต็มไปด้วยความรู้สึกโล่งใจ

ใช่สิ การขอแต่งงานของฉันกะทันหันเกินไป ฉันไม่ได้ให้เวลาเธอได้เตรียมใจ อีกทั้งฉันไม่อาจชดเชยความเจ็บปวดที่ฉันได้กระทำกับเธอตลอดหกปีที่ผ่านมาในวันเดียวได้