หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1329

แม้ว่ารษิกาและไอรดาจะเคยอยู่ด้วยกันบ่อยครั้งแล้ว แต่ความรู้สึกของพวกเธอที่มีต่อกันแตกต่างจากเมื่อก่อนมากหลังจากความจริงถูกเปิดเผย

รษิกามีเรื่องราวมากมายที่อยากจะพูดกับลูกสาวที่เสียไป เช่นเดียวกับไอรดาที่ก็มีเรื่องราวมากมายอยากจะบอกแม่ของเธอ

ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงและคุยกันอย่างไม่รู้จบ ทั้งสองคนไม่มีท่าทีที่จะหมดหัวข้อในการคุยกัน

“หนูวาดรูปตัวเองกับแม่ของหนูเยอะมากเลย แต่ไม่มีแม่คนไหนในรูปที่สวยเท่าแม่เลยค่ะ”

ไอรดามองรษิกาด้วยแววตาที่ยินดี รอยยิ้มของเธอช่างอ่อนหวานและน่ารักมากจนทำให้หัวใจของรษิกาบางลง “ตอนนี้หนูเจอแม่แล้ว แม่มาวาดรูปกับหนูไหมคะ?"

หัวใจของรษิกาแทบจะละลายหายไปกับคำถามของเธอ “ได้สิ มาทำทุกอย่างด้วยกันเถอะ!"

ตาของไอรดาประกายไปด้วยความยินดี “อชิกับเบนนี่เหมือนกัน! หนูอยากทำทุกอย่างกับพวกเขาด้วย!"

รษิกาสัญญาพร้อมกับหัวเราะ “อชิกับเบนนี่จะอยู่ข้างหนูตลอดเหมือนกัน”

“แม่คะ” ทันใดนั้น ไอรดาก็กระซิบข้างหูรษิกา

รษิกาตามน้ำไปกับเด็กหญิงตัวน้อย เธอทำสีหน้าอยากรู้อยากเห็น “มีอะไรเหรอ?"

ไอรดาพูดเบาๆ ว่า “แม่บอกได้ไหมคะ ว่าใครคือพ่อของอชิกับเบนนี่?"

แม้ว่าแม่กับพ่อจะดีกันแล้ว ฉันก็หวังว่าพวกเขาจะไปสู่ด่านต่อไปได้ ฉันรู้ว่ามีบางสิ่งที่กวนใจพ่ออยู่

รอยยิ้มบนหน้าของรษิกาแข็งขึ้นเล็กน้อยเมื่อเธอได้ยินคำถามของไอรดา

พ่อของอชิและเบนนี่… ฉันจะบอกกับไอวี่ยังไงดีว่าเธอกับเด็กชายทั้งสองมีพ่อแม่คนเดียวกัน? ถ้าฉันบอกความจริงกับเธอ เธอจะถามฉันไหมว่าทำไมถึงไม่ตอบตกลงกับเลอศิลป์แม้ว่าพวกเราจะเป็นครอบครัวกันจริงๆ ตั้งแต่แรกแล้ว?

ถึงจะรู้ว่าไอรดาคงจะไม่คิดถึงคำถามแบบนั้นด้วยสติปัญญาของเธอในตอนนี้ รษิกาก็อดที่จะกังวลไม่ได้เลย

“พ่อของอชิกับเบนนี่เหรอ… เดี๋ยวหนูจะรู้เองว่าเขาเป็นใครจ้ะ” รษิกาลูบหัวไอรดาเบาๆ น้ำเสียงของเธอก็เบาเพราะรู้สึกผิด

ไอรดาทำหน้าไม่พอใจเมื่อเธอไม่ได้คำตอบที่เธอต้องการ

ไม่ว่าพ่อพวกเขาจะเป็นใคร แต่ต่อไปพวกเราจะมีพ่อเพียงคนเดียว!

“ยังไม่นอนกันเหรอ? ดีเลย มานอนด้วยกันที่ห้องพวกเราสิ”

รษิกาสับสนเมื่อเธอเห็นเด็กชายทั้งสองนั่งอยู่บนเตียงของอชิแต่ก็ไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้ “แต่ลูกต้องใส่ชุดนอนนะ”

อาการตื่นเต้นดีใจก็มาแทนที่อารมณ์เศร้าหมองของเด็กชายทั้งสองทันที พวกเขาสวมชุดวัวแสนน่ารักก่อนจะเดินกระโดดไปที่ห้องรษิกาด้วยความตื่นเต้น

เด็กทั้งสามคนตื่นเต้นมากยิ่งขึ้นเมื่อพวกเขาได้อยู่ด้วยกัน

รษิกาเหนื่อยแล้ว แต่เด็กๆ ยังตื่นตัวและร่าเริงอยู่

เธอรู้สึกเสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองที่ให้เด็กๆ มานอนในห้องเดียวกัน

แต่พวกเขาก็อยู่ที่นี่กันแล้ว ฉันก็กลับคำพูดไม่ได้ ฉันทำได้แค่เพียงตื่นตัวไปกับพวกเขา

ในที่สุด เด็กๆ ก็นอนหลับในเวลาเที่ยงคืน