หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1345

“พ่อ ทำไมมาที่นี่ล่ะคะ?” ไอรดาเหลือบมองพ่อของเธอด้วยความสงสัย

เรากำลังพูดถึงพ่อกันเมื่อไม่นานมานี้ ฉันก็เลยสงสัยว่าทำไมพ่อมาเร็วจัง ฉันว่าพ่อกำลังโมโหอยู่นะ

คำพูดเธอทำให้รษิกานึกได้

เธอระงับความละอายใจ รษิกามองอชิกับเบนนี่ด้วยสายตาเข้มงวดและเต็มไปด้วยคำถาม ราวกับจะถามว่าใครเป็นคนส่งข้อความไปบอกเลอศิลป์

คงไม่ใช่ไอวี่แน่ๆ ดังนั้นต้องเป็นลูกชายสองคนนี้แน่ๆ!

“เราเปล่านะ!” เบนนี่รู้สึกเย็นวาบที่สันหลังและงัดทักษะการแสดงในตัวเขาออกมาใช้ด้วยการทำหน้าไร้เดียงสา “ถ้าไม่เชื่อก็ถามคุณเลอศิลป์ได้เลยครับ!”

สิ้นคำนั้น เขาก็หันไปมองเลอศิลป์

เลอศิลป์สบตาเขาแล้วพยักหน้าตาม “ผมมาที่นี่เอง”

รษิกาขมวดคิ้ว ดวงตาเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

ดูจากที่พวกเขาช่วยเหลือกันและกันโดยที่ไม่รู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงแบบนี้ มันน่ากังวลว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อพวกเขารู้ว่าจริงๆ แล้วพวกเขาเป็นครอบครัวเดียวกัน

เมื่อรู้ว่ารษิกาสงสัยเขา เบนนี่ก็ส่งยิ้มไร้เดียงสาให้เธอและเปลี่ยนเรื่องพูดไป “แม่ครับ ผมหนาว!”

รษิกาไม่อาจตะคอกใส่พวกเขาได้ เธอจึงหันไปหาเลอศิลป์

เขาเป็นคนเดียวที่สามารถออกไปซื้อเสื้อผ้ามาให้เด็กๆ ได้

ก่อนที่เธอจะพูดอะไร เลอศิลป์ก็กล่าวขึ้นมาก่อนว่า “ผมเอาเสื้อผ้าติดรถมาด้วย พวกคุณไปเปลี่ยนก่อนเถอะ จะเปลี่ยนในรถเลยก็ได้นะ”

รษิกายิ่งสงสัยมากขึ้นไปอีก

มันจะเป็นเรื่องบังเอิญไปได้ยังไง?

เหมือนกับว่าเขาอ่านใจเธอออก เลอศิลป์เลิกคิ้วและเสริมไปว่า “อย่าลืมว่าผมเคยพาคุณมาที่นี่ก่อน หลังจากที่กลับมาประเทศนี้ ที่นี่เป็นถิ่นผมตลอดหกปีที่ผ่านมา ผมผิดตรงไหนที่มาในถิ่นของตัวเอง?”

รษิกาถึงกับพูดไม่ออก

ฉันคิดว่าเขาโกรธแม่!

เลอศิลป์เดาใจเขาได้ “เธอคิดว่าฉันโกรธแม่ของเธอเพราะปฏิเสธคำขอแต่งงานของฉันเหรอ?”

เบนนี่หัวเราะอย่างเจ้าเล่ห์

แต่อชิยังคงไม่สะทกสะท้านอะไร “คุณโมโหหรือเปล่าครับ?”

เลอศิลป์ไม่รู้ว่าเขาจะตรงไปตรงมาขนาดนี้ เขาอึ้งอยู่พักหนึ่งก่อนที่จะตั้งสติแล้วตอบไปว่า “ไม่หรอก เรื่องในอดีตของเรามันแย่เพราะความเข้าใจผิดซึ่งเป็นความผิดของฉันคนเดียวเลย สิ่งที่ฉันต้องการตอนนี้คือพยายามเอาชนะใจแม่ของเธอกลับมา ไม่ได้ต้องการมากไปกว่านี้เลย” เขายิ้มอย่างอบอุ่นขณะที่จ้องมองเด็กทั้งสอง “พวกเธอจะช่วยฉันใช่ไหม?”

เบนนี่พยักหน้าอย่างกระตือรือร้น จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายว่าทำไมรษิกาถึงอารมณ์ไม่ค่อยดีก่อนหน้านี้

“มันเป็นความผิดของผมเองที่ทำให้แม่โกรธ” เขายอมรับ

ในที่สุดเลอศิลป์ก็เข้าใจว่าทำไมเบนนี่ถึงเรียกเขามา เขายินดีมากที่จะมาช่วย

“เอาล่ะ เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยให้แม่เธอร่าเริงมากขึ้นเอง”