หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1347

รษิกาเหยียดตัวไปที่เบาะหลังและโผล่หัวเข้าไปในท้ายรถ

มีกล่องดำสวยงามอยู่ตรงกลาง ซึ่งเป็นกล่องของแบรนด์ชุดชั้นในที่เธอเคยใส่

แบรนด์นี้มีจำหน่ายเฉพาะในประเทศและมีที่หน้าร้านค้าเท่านั้น ดังนั้นรษิกาจึงไม่สามารถซื้อได้ตอนที่เธออยู่ต่างประเทศ

หลังจากที่เธอกลับมา เธอไม่มีเวลาไปที่ร้านเพื่อซื้อชุดชั้นในใหม่เลย

เธออดไม่ได้ที่จะสงสัยเมื่อนึกถึงภาพที่เลอศิลป์ไปซื้อของพวกนี้ด้วยสีหน้าที่ไร้อารมณ์ของเขา

ฉันนึกภาพไม่ออกเลย!

รษิกาถอนหายใจโล่งอกเมื่อเห็นกล่องนั้นที่ท้ายรถ

โชคดีที่เขาไม่ได้เอากล่องนี้วางไว้ตรงเบาะหลัง ถ้าเด็กๆ มาเห็นกล่องนี้เข้า ฉันไม่อยากจะคิดเลยว่าเขาจะอธิบายกับลูกชายยังไง

รษิกาคงเผชิญหน้ากับเด็กๆ ไม่ได้ถ้าเลอศิลป์ต้องบอกพวกเขาว่าของในกล่องคืออะไร

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะหยิบกล่องนั้นมา

ทั้งที่อาย แต่เธอก็ต้องสวมใส่มัน เพราะเลอศิลป์ซื้อมาแล้วและเธอไม่อยากให้ชุดใหม่เสียหายด้วย

แก้มของรษิกาแดงจัดขณะที่เธอลองสวมเสื้อในตัวใหม่

เธอพยายามจะเกี่ยวตะขอเสื้อในจากแถวแรกไปจนถึงแถวสุดท้าย แต่ก็ลำบาก แม้ว่าในที่สุดเธอจะสวมได้สำเร็จ แต่เสื้อในก็แน่นมากเกินไป

รษิกาไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเลอศิลป์จะซื้อชุดชั้นในยี่ห้อเดียวกับที่เธอชอบเมื่อหกปีก่อน และยังเป็นไซส์เดียวกันกับที่เธอเคยสวมใส่ในตอนนั้นด้วย

หลังจากคลอดลูก หน้าอกเธอก็ขยายใหญ่ขึ้น ทำให้เธอไม่สามารถสวมใส่เสื้อผ้าขนาดเดิมได้อีกต่อไป

อนิจจา เธอไม่มีทางเลือกนอกจากต้องพยายามสวมใส่ให้ได้

ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่าเธอจะดูเย้ายวนมากขนาดนี้ในชุดนั้น! เมื่อหกปีก่อน เธอมักจะแต่งตัวแบบนี้มาที่ชายหาด หลายคนคงจะเคยเห็นเธอ แต่ฉันเพิ่งมาเห็นว่าเธอสวยมากแค่ไหนก็วันนี้นี่เอง!

“คุณเลอศิลป์!” ด้วยความอยากจะแก้ไขความผิดพลาด เบนนี่จึงตัดสินใจสร้างโอกาสนี้ให้พ่อและแม่ “คุณเลือกชุดได้เหมาะกับแม่มากเลยครับ!”

เลอศิลป์ตื่นจากภวังค์และอมยิ้มใส่เบนนี่ สายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่ที่รษิกา

คำพูดของเบนนี่จุดประกายความเขินอายในใจที่รษิกาพยายามระงับไว้ก่อนหน้านี้ขึ้นมาอีกครั้ง

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของเลอศิลป์ที่จ้องมองเธออยู่ รษิกาก็กะพริบตาแล้วเบือนหน้าหนีไปอย่างอายๆ “ขอบคุณนะคะ ชุดนี้คงแพงมาก ราคาเท่าไรเหรอคะ? ฉันจะโอนเงินคืนให้คุณทีหลัง” เธอกล่าวอย่างแผ่วเบา

แทนที่จะตอบคำถามเธอ เลอศิลป์กลับถามว่า “คุณชอบหรือเปล่า?”

รษิกาถอนหายใจ “มันก็นานมาแล้วนะคะที่ฉันไม่ได้ใส่ชุดเดรส”

เธอยกมือขึ้นมาพยายามสางผมซึ่งยุ่งเหยิงเพราะลมทะเลเย็นฉ่ำ จากนั้นก็ค่อยๆ หันหน้าไปมองทะเล เธอรู้สึกราวกับย้อนเวลาไปเมื่อหกปีก่อน

แต่ตอนนี้เธอไม่ได้อยู่เพียงลำพัง เพราะเลอศิลป์กับลูกๆ อยู่กับเธอด้วย