หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1349

เลอศิลป์มองออกว่ารษิกาคำนึงถึงลูกๆ เป็นสำคัญ เขาจึงไม่บังคับอะไรเธอ “ไปกันเถอะ”

เด็กๆ ลดมือที่ปิดตาอยู่ลงหลังจากได้ยินเสียงเลอศิลป์ จากนั้นก็แอบมองรษิกาพลางยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

แม้ว่าพวกเขาจะปิดตาไว้ก่อนหน้านี้ แต่หูก็ยังได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่สองคนคุยกันทั้งหมด

แม่สัญญาว่าจะใส่ชุดแบบนี้เฉพาะตอนอยู่กับพ่อ แปลว่าแม่มีใจให้พ่อใช่ไหมเนี่ย? ไม่นะ แม่น่ะคิดถึงแต่พ่อเสมอเลย แต่แม่ต้องฝืนปฏิเสธคำขอแต่งงานของพ่อไปก็เพราะคุณย่า

รอยยิ้มของอชิกับเบนนี่หายไปเล็กน้อยเมื่อคิดได้เช่นนั้น

วินาทีต่อมา พวกเขาก็ถูกกวาดเข้าไปอยู่ในอ้อมกอดของพ่อ

เด็กๆ ตัวแข็งด้วยความประหลาดใจก่อนจะเห็นภาพมหาสมุทรที่อยู่ไกลๆ ใบหน้าของพวกเขาเป็นประกายสดใสขึ้นมามาก

รษิกาจูงมือไอรดาเอาไว้ ทั้งห้าคนเดินเล่นไปตามชายหาด

ด้วยความเบื่อที่ถูกอุ้มอยู่นาน เด็กชายทั้งสองก็เริ่มกระสับกระส่ายจนพยายามดิ้นออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์

เลอศิลป์วางพวกเขาลงตามความต้องการของเด็กๆ จากนั้นเด็กทั้งสามก็เล่นวิ่งไล่จับกันไปไกล

รษิกาเป็นห่วง จึงรีบเดินตามเด็กๆ ไป

เลอศิลป์ก็วิ่งเหยาะๆ ตามไปด้วย แต่เมื่อนึกบางอย่างออก เขาก็ชะลอฝีเท้าลง

แววบางอย่างปรากฏขึ้นในดวงตาของเลอศิลป์ ขณะที่เขาดูรษิกาเล่นกับเด็กๆ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและถ่ายรูปทุกคนไว้

เมื่อนึกได้ว่าเธอชอบถ่ายรูปเด็กๆ ในตอนที่ไปเที่ยวด้วยกันคราวก่อนมากแค่ไหน เขาก็รู้สึกว่ามีหน้าที่จะต้องเก็บภาพการเติบโตของเด็กๆ เอาไว้

แม้ว่าเธอจะไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้เลย เลอศิลป์ก็รู้ว่าเธอชอบที่จะอยู่ในช่วงชีวิตของลูกๆ

แต่ไม่เคยมีใครมาเป็นคนถ่ายรูปแทนเธอ ทำให้ในรูปถ่ายของเด็กๆ ไม่มีเธออยู่ในนั้นเลย

ฉันสงสัยว่าเธอจะไม่สบายหรือเปล่า

แก้มรษิกาแดงมากขึ้นไปอีก “ฉันไม่เป็นไรค่ะ…”

ฉันบอกเลอศิลป์ไม่ได้ว่าเขาซื้อชุดชั้นในมาให้ฉันเล็กเกินไป!

ขณะที่กำลังคิดอยู่นั้น รษิกาก็ยิ่งเป็นทุกข์เพราะความเขินอาย

เลอศิลป์ขมวดคิ้วด้วยความเป็นห่วง เขาแตะหน้าผากเธอเพราะสงสัยว่าเธอจะจับไข้ แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

“คุณไม่มีไข้นี่นา แล้วเป็นอะไรไปได้?”

รษิกากัดปาก เธออายเกินกว่าจะพูด

เลอศิลป์เป็นห่วงมากจริงๆ “วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีกว่า เราจะไปแวะตรวจร่างกายคุณที่โรงพยาบาลก่อน”