หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1366

ลลิตามาถึงตรงเวลาในเช้าวันใหม่ ขณะที่รษิกากำลังพาเด็กๆ ลงมาทานมื้อเช้าข้างล่าง

“คุณลลิตา!” อชิกับเบนนี่ทักทายเธออย่างอบอุ่นขณะที่เธอมาถึง

ลลิตานี่เองที่เป็นคนดูแลพวกเขาเมื่อรษิกายุ่งกับงานตอนที่พวกเขาอยู่ต่างประเทศกัน

สำหรับเด็กๆ ลลิตาก็เป็นแม่ทูนหัวของพวกเขา เหมือนเมธินี

ลลิตาก็ยิ้มอย่างอบอุ่นขณะที่ทักทาย “ไม่เจอกันนานเลยนะคะ เด็กๆ!”

หลังจากกอดอชิและเบนนี่แล้ว เธอก็หันไปหาไอรดาที่ยืนอยู่ข้างหลังเด็กชายทั้งสอง ไอรดายังคงระแวงคนแปลกหน้าอยู่

“หนูน่าจะเป็นไอวี่สินะ!” ลลิตาส่งมือให้เด็กหญิงอย่างสุภาพพร้อมยิ้มอย่างอ่อนโยน “เป็นยังไงบ้างจ๊ะ? ฉันชื่อลลิตานะ เป็นผู้ช่วยของแม่หนูจ้ะ และฉันจะมาอยู่ดูแลเธอในสองสามวันนี้นะ”

ไอรดามองแม่และพี่ๆ ของเธอ

เมื่อพวกเขาชี้นำให้เธอจับมือทักทายกับลลิตา เธอก็ค่อยๆ ยื่นมือออกมาหาลลิตา

เพราะลลิตาทราบถึงอาการของเด็กหญิง เธอจึงไม่กระตุ้นให้เด็กน้อยพูดอะไร แต่กลับปล่อยหลังจากจับมือ แล้วยืนตรงขึ้นมามองรษิกา

“ที่สถาบันวิจัยเป็นยังไงบ้าง?” รษิกาถามด้วยความกังวล

ทันทีที่การสนทนาออนไลน์เริ่มคุกรุ่น เธอก็รีบเตรียมตัวสำหรับการให้คำปรึกษาทางการแพทย์ เมื่อนึกได้ว่าลลิตาจะมาในวันนั้น เธอจึงคิดว่าจะถามลลิตา

ลลิตายิ้ม “มันเกือบจะได้รับการแก้ไขแล้ว ผู้จัดจำหน่ายหลายคนที่ต้องการยกเลิกสัญญาก็เปลี่ยนใจและขอเป็นหุ้นส่วนกับเราอีกครั้ง คุณคิดว่าไงบ้างคะ?”

รษิกาเงียบไปหลายวินาที “งั้นก็ให้ความร่วมมือดำเนินต่อไป ผู้จัดจำหน่ายเหล่านั้นเป็นเพียงปรสิตที่ฉวยโอกาส เราคงใช้มาตรฐานที่สูงมากไม่ได้หรอก”

เนื่องจากการที่เธอมีส่วนในบทสนทนาทางออนไลน์ ทำให้เกิดความเสี่ยงต่อผลประโยชน์ของพวกเขา เหล่าผู้จัดจำหน่ายจึงขอให้ยุติสัญญา

เนื่องจากพวกเขาไม่มีการติดต่อกันในเรื่องส่วนตัว รษิกาจึงไม่มีเหตุผลที่จะขอให้พวกเขาเชื่อมั่นในสถาบันวิจัยมากขึ้น

นักธุรกิจเป็นเรื่องของการฉวยโอกาสและกาผลประโยชร์ให้ตัวเอง

รษิกาลากกระเป๋าเดินทางและหันหลังจะจากไป

เมื่อเห็นการจากไปของแม่ เบนนี่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกังวลแทนพ่อของเขา เนื่องจากพ่อยังไม่ปรากฏตัว

“แม่ครับ!”

ด้วยแรงกระตุ้นในใจที่ตื่นตระหนก เด็กชายจึงร้องเรียกรษิกา

เธอหยุดสับสน “มีอะไรเหรอ?”

เบนนี่จ้องมองพี่ชายของเขาแล้วก็มองน้องสาวซึ่งดูไม่ค่อยกระตือรือร้นที่จะพูด

หลังจากนั้นครู่หนึ่งเขาก็พูดว่า “แม่พูดกับเราตั้งมากมาย แต่แม่มีอะไรจะฝากให้พวกเราบอกคุณเลอศิลป์บ้างไหม? ฝากเราไปบอกได้นะครับ!”

คำพูดของเขาทำให้รษิการู้สึกตัวขึ้นมา คิ้วของเธอขมวดขึ้นเล็กน้อย