หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1393

เช้าวันรุ่งขึ้นเลอศิลป์ตื่นขึ้นมาก่อน

เมื่อคืนก่อนรษิกาเมามากเกินไปและดื่มหนักมาก ดังนั้นเธอจึงยังคงหลับใหลอยู่ในอ้อมแขนของเขา

เลอศิลป์ก้มหน้าลงมามองและพบกับภาพที่น่ารักของใบหน้าของรษิกา ลมหายใจของเธอนุ่มนวลและมั่นคง ขนตายาวราวกับตุ๊กตาของเธอสั่นเล็กน้อย

เมื่อเขาเลื่อนสายตาลงไป รอยที่เขาทิ้งไว้บนร่างกายของเธอก็ปรากฏให้เห็น

ในขณะนั้น ความทรงจำของคืนก่อนก็พุ่งเข้ามาในหัวของเลอศิลป์

เขาหายใจหนักขึ้นในขณะที่เขาโอบแขนรอบรษิกาไว้แน่น เมื่อเขาเอาชนะอารมณ์ของตัวเองได้ เขาก็จูบเบาๆ บนหน้าผาก ดวงตา และที่คอของเธอ

รษิการู้สึกจั๊กจี้ที่หน้า เธอจึงพยายามจะตื่น

เมื่อเธอลืมตาขึ้น เธอเห็นรูปลักษณ์อันหล่อเหลาของเลอศิลป์ที่อยู่ตรงหน้า และสัมผัสได้ถึงลมหายใจอันร้อนแรงของเขาที่พัดผ่านใบหน้าของเธอ

เลอศิลป์จับเอวของเธอ สัมผัสของเขาทำให้ผิวหนังของเธอไหม้เกรียม

รษิกาค้างไปไม่กี่วินาทีก่อนที่เธอจะรู้ตัว เธอผลักเลอศิลป์ออกเหมือนเหยื่อที่กำลังตกใจ จากนั้นก็พุ่งตั้งตัวตรงบนเตียงขณะถือผ้าห่มไว้

ความเจ็บปวดที่พุ่งออกมาจากเอวทำให้เธอสะดุ้ง แต่รษิกาก็กัดฟันและหยุดร้องออกมา

"คุณ..."

เธอเบิกตากว้างด้วยความตื่นตระหนกและถามว่า “เกิดอะไรขึ้น? ทำไมเราถึงอยู่ที่นี่แบบนี้”

เลอศิลป์อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเมื่อจู่ๆ เธอก็ผลักเขา “คุณจำไม่ได้เหรอ?”

รษิกาตึงเครียดไปทั้งตัว และเมื่อได้ยินคำถามของเลอศิลป์ เธอก็ผงะไปอีก "คุณหมายความว่ายังไง?"

แม้ว่าเธอไม่อยากเผชิญกับความจริง แต่อาการเจ็บเอวและรอยบนร่างกายของเธอก็เป็นหลักฐานที่ชัดเจนว่าเกิดอะไรขึ้น

เมื่อคืนเรา...

แล้วเมื่อคืนนี้มันเกิดขึ้นจริงๆ งั้นเหรอ? ดูจากน้ำเสียงของ เลอศิลป์แล้วดูเหมือนว่าฉันเป็นฝ่ายเริ่ม…

ไม่นะ…

เมื่อถึงจุดนั้นเลอศิลป์ก็หันไปมองรษิกา เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรเพิ่มเติม รษิกาเดาได้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น

เขาเตือนฉันแล้ว แต่ฉันก็ไม่หยุดนัวเนียเขา

เมื่อนึกถึงภาพนั้นได้ รษิกาก็เบือนหน้าหนี ในขณะที่หน้าของเธอแดงก่ำ

นั่นเป็นเรื่องจริง เพราะไม่มีทางเลยที่เลอศิลป์ จะเอาเปรียบฉันในตอนที่ฉันเมา แต่ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นนะ?

ดวงตาของเลอศิลป์เคร่งเครียด เมื่อเขาเห็นใบหน้าที่แดงก่ำของรษิกา เขาพูดต่อว่า “ผมคิดอยู่แล้วว่าพอคุณตื่นขึ้นมาคุณจะต้องมีปฏิกิริยาแบบนี้ ดังนั้นผมจึงห้ามคุณต่อไป แต่คุณก็ไม่ฟัง”

รษิกาหันกลับมาจะเถียง แต่รอยบนหน้าอกของเลอศิลป์ กลับปรากฏให้เห็นราวกับเป็นสิ่งเตือนใจว่าคืนก่อนเธอลุ่มหลงเขามากเพียงใด

ครู่หนึ่งเธอก็นิ่งงัน ใบหน้าของเธอแดงก่ำด้วยความเขินอายขณะที่เธอจับผ้าห่มด้วยความสิ้นหวัง และพยายามต่อสู้กับความรู้สึกที่ฝังตัวเองเข้าไปในนั้น

เมื่อคืนฉันเป็นอะไร? ทำไมฉันถึง...