หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1395

รษิกาเพิ่งจะสงบลง ถึงกระนั้นเมื่อเธอได้ยินสิ่งที่เขาพูด ใบหน้าของเธอที่แดงก่ำยังไม่ทันหายไป จากนั้นมันก็ลามไปถึงหูของเธออีก

“สายแล้วค่ะ ฉันอยากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า คุณช่วยออกไปก่อน!”

รษิกามีใบหน้าแดงราวกับลูกตำลึง เธอแสร้งทำเป็นโกรธเมื่อเธอพยายามจะดิ้นออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อยและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “แต่นี่คือห้องของผมนะ”

รษิกาเหวอไปทันทีเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา เธอรีบมองไปรอบๆ ห้อง

เมื่อมองไปก็ไม่เห็นกระเป๋าเดินทางที่เธอวางไว้ข้างเตียง นี่ไม่ใช่ห้องของฉัน

ขณะที่เธอกำลังจะถามเลอศิลป์ว่าทำไมเขาถึงพาเธอมาที่ห้องของเขา เขาก็เริ่มอธิบาย

“เมื่อคืนคุณเมามาก และผมไม่มีคีย์การ์ดห้องของคุณ ผมก็เลยพาคุณมาที่นี่”

รษิกาเถียงไม่ออก

เธอขมวดคิ้วขณะมองไปรอบๆ เสื้อผ้าที่เธอใส่เมื่อคืนนี้เลอศิลป์พับเก็บอย่างเรียบร้อยและวางไว้ที่ปลายเตียง เสื้อผ้ายังมีกลิ่นแอลกอฮอล์ติดอยู่ ดังนั้นเธอจึงสวมมันอีกไม่ได้

เธอสวมเพียงเสื้อคลุมที่ทางโรงแรมเตรียมไว้ให้เท่านั้น และมีร่องรอยที่แสดงถึงความรักใคร่อยู่ทั่วคอและหน้าอก

รษิการู้สึกไม่กล้าเดินออกไปโดยสวมเพียงเสื้อคลุมนี้

ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกไม่สบายใจ

เลอศิลป์ลุกจากเตียงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเข้มว่า “ผมจะไปอาบน้ำก่อน คุณนอนต่ออีกสักหน่อย แล้วผมจะไปหยิบเสื้อผ้าให้”

รษิกาลังเลอยู่ครู่หนึ่งแต่ก็ตอบตกลงเพราะไม่มีทางเลือกอื่น

เลอศิลป์เดินไปทางห้องน้ำ ขณะที่เดินกล้ามเนื้อบนหลังของเขากระตุกเล็กน้อย สายตาของรษิกามองไปที่รอยคล้ายรอยเล็บสีแดงบนหลังของเขา

รษิกาหายใจไม่ออกและผ้าห่มคลุมตัวเอง หน้าเธอแดงจากความเขินอาย

เธอได้ยินเพียงแต่เสียงน้ำที่ไหลมาจากห้องน้ำ

สักพักน้ำก็หยุด

ไม่แปลกใจที่ฉันไม่รู้สึกอะไรแปลกๆ เลย นอกจากปวดเอวตอนที่ตื่นมาเช้านี้...

รษิการู้สึกว่าแก้มของเธอแดงขึ้นเมื่อเธอนึกได้ว่าเลอศิลป์ช่วยทำความสะอาดให้

เธอคงไม่ต้องอายขนาดนั้นถ้าพวกเขาทำแต่เรื่องอย่างว่า

ครั้งสุดท้ายพวกเขาทำแบบนี้ก็เมื่อหกปีที่แล้ว และเธอก็เป็นคนริเริ่มด้วยในตอนนั้น

ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาช่วยฉันทำความสะอาดร่างกาย...

ทันใดนั้นก็มีคนมาเคาะประตู

รษิการีบสงบสติอารมณ์และวักน้ำมาลูบหน้าเพื่อพยายามสงบสติอารมณ์

“ผมวางเสื้อผ้าของคุณไว้ที่ประตู คุณหยิบได้เลย ผมจะรอคุณข้างนอก” เสียงของ เลอศิลป์ดังมาจากด้านหลังประตู

อาจเป็นเพราะเธอรู้ว่าเลอศิลป์อาบน้ำให้เธอแล้ว แต่รษิการู้สึกว่าตัวเองไวต่อเสียงของเขามากขึ้น เธอตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนที่จะตอบอย่างรู้สึกผิดว่า “ขอบคุณค่ะ ฉันขอโทษต้องรบกวนคุณ”

ไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ นอกประตู แต่เธอเห็นผ่านกระจกฝ้าว่าเลอศิลป์วางเสื้อผ้าของเธอไว้บนเก้าอี้ก่อนที่เขาจะจากไป