หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1400

รษิกาอ่อนล้าเกินกว่าจะขยับตัวไปไหน อย่างไรก็ตามเธอไม่อยากรอเขาที่นี่เพราะมันค่อนข้างไกลจากลานจอดรถมาก แต่การยืนรอเลอศิลป์อยู่เฉยๆ ตรงนี้ก็เหนื่อยไม่แพ้กัน

ดังนั้นเธอจึงค่อยๆ เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ พร้อมกับถุงมากมายในมือของเธอ

เธอไม่ได้มาที่นี่นานมากแล้ว และที่นี่ก็เปลี่ยนไปมากโดยเฉพาะอย่างยิ่งในย่านการค้าที่ผู้คนพลุกพล่าน ทางแยกมากมายที่เธอไม่รู้ว่ามันคือที่ไหนกันแน่

หลังจากที่เธอเดินผ่านสี่แยกเธอก็จำไม่ได้ว่า ลานจอดรถนั้นอยู่ที่ไหน

เธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะนั่งลงที่ม้านั่งริมถนนและวางถุงต่างๆ ลง มันคงเป็นการยากเกินไปที่ฉันจะหาเจอว่าลานจอดรถนั้นอยู่ที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นเลอศิลป์อาจจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ฉันอยู่ที่ไหน…

ไม่นานหลังจากนั้นเลอศิลป์ก็ติดต่อหาเธอ

รษิการับสายในทันที

“คุณอยู่ที่ไหน?” น้ำเสียงของเขาเคร่งเครียด

รษิการู้สึกผิดและมองไปรอบๆ ก่อนที่จะตอบว่า “อยู่หน้าร้านกาแฟค่ะ”

ด้วยความกลัวว่าเขาจะหาเธอไม่เจอ เธอจึงพูดเสริมขึ้นว่า “ฉันเดินผ่านสี่แยกมา เผื่อว่าคุณจะเจอฉันง่ายขึ้น”

“โอเค อยู่ตรงนั้นนะ เดี๋ยวผมไปหาคุณ” เลอศิลป์ขมวดคิ้วอย่างท้อแท้ ฉันอุตส่าห์ให้เธออยู่ตรงนั้นเพราะกลัวว่าเธอจะเหนื่อยและอาจจะหลงทางได้ สำหรับคนที่ไม่คุ้นเคยในย่านนี้มันสามารถหลงทางได้ง่ายมาก ไม่เลยว่าเธอจะดื้อและไม่เชื่อฟังฉัน ขอบคุณพระเจ้าที่ฉันรู้ว่าร้านกาแฟนั่นมันอยู่ที่ไหน

ไม่นานนัก เขาก็เห็นรษิกาที่นั่งอยู่ที่ม้านั่งริมทางเดิน เธอดูเหมือนเด็กน้อยหลงทางที่รู้สึกผิดหลังจากวิ่งเล่นไปทั่ว

ท่าทางรู้สึกผิดของเธอยิ่งชัดเจนมากขึ้นเมื่อเธอเห็นเขา หลังจากที่เธอถูจมูกสองสามทีเธอก็ลุกขึ้นและหยิบถุงของเธอ

เขาดูแลฉันเหมือนว่าฉันเป็นเด็กๆ… เธอหน้าแดงขณะที่พึมพำตอบรับและเดินตามเขาไป

เมื่อตระหนักได้ถึงความโง่เขลาของตัวเอง เธอก็ยิ่งทั้งรู้สึกผิดและอาย

เลอศิลป์นำทางเธอไปยังที่จอดรถใต้ดินก่อนที่จะปล่อยมือเธอ จากนั้นเขาก็วางถุงทั้งหมดอย่างเป็นระเบียบไว้ท้ายรถ

เมื่อรษิกาดึงสติกลับมาได้ เธอก็เห็นว่าท้ายรถของเขานั้นเต็มหมดแล้ว ดังนั้นเธอจึงจำเป็นต้องวางถุงของเธอไว้ที่เบาะทางด้านหลัง

เธอรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเห็นว่าท้ายรถนั้นเต็มไปด้วยของ ฉันมัวแต่ซื้อของขวัญให้เด็กๆ เสียจนไม่ทันคิดว่ามันอาจจะมากเกินไป

หลังจากที่เธอวางกระเป๋าที่เบาะหลังเรียบร้อยแล้ว เธอก็เปิดประตูที่ฝั่งคนนั่งและเห็นกล่องสีขาวละมุนวางอยู่บนนั้น

เธอชะงักไปครู่หนึ่งก่อนที่จะมองไปยังเลอศิลป์และเห็นแววตาระยิบที่เต็มไปด้วยความหวังของเขา “อันนี้ของขวัญของคุณ ลองเปิดดูสิว่าคุณชอบมันหรือเปล่า”