หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1402

รษิการู้สึกได้ถึงอุณหภูมิรอบตัวเลอศิลป์ที่ลดต่ำลงอย่างรวดเร็ว เธอจึงเอ่ยขัดขึ้นว่า “ฉันแวะมาที่นี่เพื่อตรวจดูอาการของพวกคุณทุกคน ในเมื่อตอนนี้ทุกคนไม่ได้มีอาการอะไรที่น่าเป็นห่วงฉันก็คงต้องขอตัวกลับบ้านก่อนนะคะ แล้วจะแวะมาเยี่ยมใหม่อีกทีค่ะ”

คนไข้รู้ว่าบ้านของเธอนั้นอยู่ที่เมืองหัสดินหลังจากที่คุยกับเธอเล็กน้อยเมื่อวานนี้ ดังนั้นหญิงชราจึงเร่งคนทั้งคู่ให้รีบกลับให้ทันก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน

รษิกายังคงรู้สึกอึดอัดแม้จะออกจากบ้านพักคนชรามาแล้ว เพราะเลอศิลป์ยังคงดูไม่พอใจกับคำพูดของหญิงชราคนนั้นอยู่

ในที่สุดเธอก็เอ่ยปลอบเขาว่า “อืม… คุณอย่าไปใส่ใจคำพูดของคุณยายคนนั้นเลยนะคุณเลอศิลป์ ระหว่างฉันกับคุณหมอเจตนินไม่ได้มีอะไรจริงๆ”

“คุณคุยกับเขาบ่อยไหม?” เขาปรายตามองเธอ

“ก็ต้องคุยงานกันในฐานะผู้ร่วมงานกัน ก็แค่นั้น” รษิกาอธิบายด้วยท่าทีจริงจัง ฉันรู้จักกับคุณเจตนินเพราะต้องทำงานร่วมกัน ถ้าไม่ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับเรื่องงาน ฉันก็ไม่ได้มีเรื่องจำเป็นอะไรที่จะต้องคุยกับเขา ดังนั้นจึงไม่มีทางที่ฉันจะรู้สึกอะไรกับเขาเกินไปกว่าเพื่อนร่วมงาน

เมื่อเลอศิลป์ได้ยินดังนั้น อารมณ์ของเขาก็กลับมาเป็นปกติ

เมื่อทั้งสองคนกลับมาที่รถ รษิกาก็ยังคงวางกล่องของขวัญสีขาวเอาไว้บนข้าวของของเธอแทนที่จะเปิดมัน

“ทำไมคุณไม่เปิดดูล่ะ? คุณไม่ชอบเหรอ?” เขาติดเครื่องรถยนต์และมองเธอผ่านกระจกมองหลัง

เธอส่ายหน้าก่อนที่จะตอบว่า “ไม่ ฉันอยากจะเปิดหลังจากที่เรากลับไปถึงบ้านแล้ว”

เธอรู้สึกเขินอายเกินกว่าจะเปิดกล่องของขวัญต่อหน้าเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเธอไม่รู้ว่าเขาซื้ออะไรให้เธอ

ความผิดหวังฉายวาบผ่านดวงตาของเลอศิลป์เมื่อเขาได้ยินเช่นนั้น แต่ถึงอย่างไรเขาก็ไม่ได้บังคับเธออยู่แล้ว

ฟ้ามืดแล้วเมื่อพวกเขามาถึงเมืองหัสดิน

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่คุ้นเคยกับการกระทำเช่นน้องสาวมากนัก ดังนั้นเด็กชายทั้งคู่จึงทำได้เพียงมองมาที่เลอศิลป์แทน

เลอศิลป์ยิ้มและย่อตัวลงมาหาเด็กชายทั้งสองเมื่อเขาพอเข้าใจว่าทั้งคู่นั้นคิดอย่างไร

“แม่ของเธอซื้อของขวัญมาให้พวกเธอเต็มเลย ไปช่วยฉันขนของเล่นลงจากรถกัน” เขาลูบหัวเด็กๆ ขณะเดินไปที่ท้ายรถและเปิดมันออก

เด็กชายทั้งสองดีใจมากๆ ที่พ่อของเขาลูบหัวเขาทั้งคู่ ดังนั้นเมื่อพวกเขาเห็นว่าท้ายรถนั้นเต็มไปด้วยของขวัญตรงหน้า พวกเขาก็ดีใจสุดๆ ทั้งคู่เดินเข้าไปหาเลอศิลป์และยื่นมือให้เขาจับอย่างเชื่อฟัง

เลอศิลป์หอบถุงของเล่นออกจากท้ายรถขณะที่พวกเขาทั้งสามขนมันเข้าไปในบ้านราวกับเป็นเด็กขนของ

เมื่อรษิกาเห็นว่าเด็กชายทั้งสองกระตือรือร้นขนาดไหน เธอก็รู้สึกชอบใจ