หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 142

สุดท้ายแล้ว คำขอบคุณของรษิกาก็ไม่ได้หลุดออกไปจากปากเธอ

จักรภพเองก็ตกใจ เขาขมวดคิ้วใส่ฝนทิพย์ ก่อนจะตำหนิเธอ “ฝนทิพย์ นี่เธอพูดพล่ามเรื่องอะไรกัน?”

ฝนทิพย์ยักไหล่และตอบด้วยท่าทีไม่แยแสว่า “ฉันพูดจริงนะ ขนาดคนคนนั้นเลิกกับเลอศิลป์ไปแล้วทั้งที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำเลยในตอนนั้น แต่ตอนนี้เธอก็ยังหน้าด้านมาเกาะแกะกับเขา ผู้หญิงคนนั้นไม่รู้เลยหรือไงว่าอัญชสาอยู่กับเลอศิลป์? แล้วเธอต่างอะไรกับการเป็นมือที่สามล่ะ?”

ขณะที่พูดอยู่นั้น ฝนทิพย์ก็หันมามองรษิกาด้วยแววตาดูถูก

ฉันทนเธอไม่ไหวแล้ว และเธอจะไม่ได้รับความเคารพจากฉันด้วยถึงแม้จะรักษาคุณปู่ได้ก็เถอะ

ถึงเธอจะไม่ได้เอ่ยชื่อออกมา แต่มันก็ชัดเจนว่าเธอกำลังพูดถึงรษิกาอยู่

ขณะที่สีหน้าของรษิกาค่อยๆ หม่นหมองไป เธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า “คุณฝนทิพย์คะ แทนที่คุณจะแสดงความคิดเห็นดูหมิ่นคนอื่น คุณควรเรียนรู้มารยาทบางอย่างที่เหมาะสมก่อนนะคะ”

ท่าทีของฝนทิพย์เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง เธอหันไปจ้องหน้ารษิกา “นี่เธอกล้าดียังไงมาว่าฉันไม่มีมารยาท!”

รษิกาสบตาเธอด้วยใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “เรื่องระหว่างฉันกับเลอศิลป์ไปเกี่ยวข้องอะไรกับคุณล่ะคะ? นี่มันเรื่องส่วนตัวของฉัน และคุณไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งด้วย ในฐานะที่คุณเป็นผู้หญิงในตระกูลที่มีชื่อเสียงแบบนี้ คุณไม่คิดหรอคะว่าการเข้าไปสอดเรื่องคนอื่นมันเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม?”

คำว่ากล่าวของรษิกาทำให้ฝนทิพย์พูดไม่ออก

เธอกังวลว่าจะถูกตราหน้าว่าไร้มารยาทหากเธอยังคงโต้เถียงกับรษิกาต่อไป

รษิกาเมินหน้า และเตือนออกมาอีกว่า “สำหรับฉัน คุณก็เป็นแค่คนแปลกหน้าเท่านั้นแหละค่ะ อย่างมากที่สุดก็เป็นสมาชิกในครอบครัวของคนไข้ ดังนั้นจะเป็นการดีกว่าถ้าคุณไม่ถามฉันเกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของฉันเอง!”

สิ้นคำนั้น รษิกาก็กล่าวลาจักรภพก่อนที่ฝนทิพย์จะมีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมา

รษิกายิ้มเรียบๆ “ไม่ต้องห่วงค่ะ ฉันไม่ใส่ใจหรอก แล้วฉันก็จะไม่เลิกรักษาคุณอัครพลเพียงเพราะเธอพูดแบบนั้นด้วยค่ะ”

“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ” จักรภพรู้สึกอับจนหนทาง

เขาชอบรษิกาและรู้สึกว่าจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ แต่ไม่ว่าเขาจะพูดอะไรออกไป รษิกาก็จะพาบทสนทนากลับไปเป็นเรื่องการรักษาอัครพลอยู่ตลอด

รษิกาไม่อยู่ในอารมณ์จะคุยสัพเพเหระ เธอจึงถามออกไปอย่างมีมารยาทว่า “มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่าคะ?”

มันคงเป็นการหยาบคายที่จะรั้งเธอไว้ จักรภพจึงตอบว่า “ไม่มีอะไรแล้วครับ ลาก่อนนะครับ”

รษิกาพยักหน้าก่อนจะขึ้นรถไป