หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1421

ฝนทิพย์มีทีท่าอิดออดตอนที่ถูกไล่ออกจากบ้าน แต่ในใจนั้นลิงโลด

ถ้าวันนี้พ่อแม่ของอัญชสาเฉดหัวเรา เราก็จะใช้เรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการเลิกคบเธอ เจ๋งไปเลย!

“แม่ ได้โปรดอย่าทำแบบนี้เลยค่ะ ฝนทิพย์ไม่เหมือนกับคนตระกูลคชาเรศคนอื่นๆ นะคะ เธอเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของหนู ดูสิ เธอถึงกับให้เงินพวกเราด้วย!”

อัญชสาส่งสายตาเชือดเฉือนใส่ฝนทิพย์ก่อนพยายามหว่านล้อมแม่ของเธอให้ยกโทษให้อีกฝ่าย

แน่นอนว่าเธอเองก็เกลียดชังตระกูลคชาเรศ

แต่ก็รู้ดีว่าไม่อาจเลิกคบกับฝนทิพย์ได้ เพราะแม่นั่นยังมีประโยชน์กับเธอ

เห็นอัญชสาแก้ต่างให้ฝนทิพย์ อารมณ์แปรปรวนของจันทราก็โถมเข้าใส่ลูกสาว เธอตำหนิอย่างรุนแรง “ทำไมลูกถึงปกป้องแม่นั่นอยู่ได้? ลืมแล้วเหรอว่าครั้งนี้เราจบเห่ยังไง?”

สีหน้าของอัญชสาเปลี่ยนไปทันที “หนูไม่ลืมค่ะ แต่เรื่องนั้นแหละที่ทำให้เราไล่ฝนทิพย์ไปไม่ได้!”

หญิงสาวฉุดกระชากลากถูจันทรากลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น ก่อนจะเข้าไปก็ส่งสายตาบุ้ยใบ้บอกฝนทิพย์ให้ออกไปเดี๋ยวนั้น

ฝนทิพย์หน้าเสียที่เรื่องราวไม่เป็นไปอย่างที่เธอต้องการ หญิงสาวจึงหันหลังจากไป

ส่วนภายในบ้าน จันทรารู้สึกถึงความโมโหและหมดหวังอย่างยิ่งยวดจนอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้ เธอทำได้แค่ถลึงตา น้ำตาไหลเป็นทางอาบใบหน้า

คงไม่ต้องบอกว่าอัญชสาก็หงุดหงิดมากเช่นกัน หญิงสาวเพียงชำเลืองมองมารดาและเดินขึ้นชั้นบนไปโดยไม่อธิบาย

บ้านที่อึมครึมอยู่แล้วเข้าสู่สภาวะสิ้นหวังทันที

ในเวลาเดียวกัน รษิกาได้รับสายจากเจตนินอีกครั้งหลังจากที่เธอง่วนกับงานอยู่หลายวัน

“คุณรษิกา คุณจำยาตัวใหม่ที่ผมเพิ่งพูดถึงก่อนหน้านี้ได้ไหม? ตัวที่ผมวางแผนจะทำการวิจัยและพัฒนาน่ะ?”

น้ำเสียงร่าเริงของเจตนินดังจากปลายสาย

รษิกาที่จมอยู่กับงานเพิ่งนึกออกว่าเธอกับเขาเคยคุยกันเรื่องนั้นหลังจากได้ยินอีกฝ่ายพูดถึง

“คุณต้องการให้ฉันช่วยไหมคะ?” หญิงสาวออกจากพื้นที่วิจัยมาหาที่เงียบๆ เพื่อคุยโทรศัพท์

การร่วมมือกับตระกูลดำรงกุลจะเป็นประโยชน์มากต่อการพัฒนาสถาบันวิจัยของเราในประเทศชวาลา

เลอศิลป์มาเยี่ยมเยียนเด็กๆ หลายครั้ง แต่รษิกาก็มักไม่อยู่บ้านและมอบหมายให้ลลิตาดูแลพวกเขา

เธอเพิ่งนึกได้หลังจากได้ยินเสียงของเลอศิลป์ว่าพวกเขาไม่ได้พบหน้ากันระยะหนึ่งแล้ว

แถมพักหลังมานี้เธอก็ใช้เวลากับเด็กๆ น้อยลงด้วย

ดวงตาของรษิกาฉายแววรู้สึกผิดเมื่อคิดได้ “ไม่มีอะไรหรอก สถาบันวิจัยเพิ่งได้โครงการเพิ่ม พวกเราเลยยุ่งกว่าปกติ แต่เดี๋ยวก็จะดีขึ้นแล้วล่ะ”

เลอศิลป์ขมวดคิ้วเล็กน้อย “ไม่ว่างานที่สถาบันจะยุ่งแค่ไหน คุณก็อย่าโหมงานเกินกำลังนะ อย่าลืมว่ายังมีเด็กๆ รอคุณอยู่ที่บ้าน”

รษิกาอดนึกขันไม่ได้เมื่อได้ยินคำพูดของเขา

ผู้ชายคนนี้บ้างานยิ่งกว่าเราเสียอีก แต่กลับเตือนเราว่าอย่าโหมงานเกินกำลัง?

แต่ในเวลาเดียวกันก็รู้สึกได้ถึงกระแสความอบอุ่นที่แผ่ซ่านในหัวใจ