หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1446

“เข้าไปคุยข้างในโรงแรมเถอะ ข้างนอกเริ่มหนาวแล้ว” เมธินีแนะนำอย่างมีไหวพริบ โดยคิดว่าทั้งสองคนเขินกันเกินไปที่จะพูดอะไรออกมาต่อหน้าเธอ

รษิกาพยักหน้าก่อนที่จะเดินอ้อมเลอศิลป์ออกไป

ขณะที่เธอเดินผ่านไหล่ของเขา เลอศิลป์ก็เอื้อมมือไปแต่เขาดึงมือกลับในวินาทีสุดท้ายพร้อมกับขมวดคิ้ว

เพราะเขาเป็นต้นเหตุที่ทำให้เธอตกที่นั่งลำบาก เขาจึงไม่อยากเป็นภาระของเธออีกเนื่องจากเธอก็มีเรื่องที่กระทบอารมณ์อยู่มากมายแล้ว

ในขณะเดียวกัน พวกเขาไม่จำเป็นต้องจองห้องเพราะโรงแรมที่พวกเขาอยู่เป็นของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป

เลอศิลป์สั่งให้จัดการเพนท์เฮ้าส์ของโรงแรมให้เป็นระเบียบเรียบร้อยเพื่อให้พวกเขาสามารถเข้ามาอยู่ได้ในขณะนั้น

เมื่อมาถึงห้อง เมธินีก็พาเด็กๆ ไปอีกห้อง โดยรู้ว่าผู้ใหญ่ทั้งสองคนมีเรื่องส่วนตัวบางอย่างที่ต้องคุยกัน

ไม่นานที่รษิกาเดินเข้ามาในห้อง เธอก็ได้ยินเสียงปิดประตูด้านหลังเธอ

เมื่อเธอหันไป เธอก็รู้ตัวว่าเธออยู่เพียงลำพังกับเลอศิลป์ เมธินีและเด็กๆ ได้หายไปแล้ว

หลังจากนั้น เลอศิลป์ที่ขมวดคิ้วอยู่ก็เดินเข้ามาหาเธอด้วยฝีเท้าอันหนักแน่น

“เมธินีกับคนที่เหลือไปไหนหมด?” รษิกาถามโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลย

แทนที่เขาจะตอบเธอ แต่เลอศิลป์กลับเดินเข้ามาหาและคว้ามือเธอเอาไว้ในเชิงใช้อำนาจเพื่อป้องกันไม่ให้เธอออกไปอีก

“พวกคุณไม่เป็นอะไรกันใช่ไหม?” เลอศิลป์ทวนคำถามของเขาจากดาดฟ้า

รอยยิ้มที่อบอุ่นค่อยๆ ปรากฏบนหน้าของรษิกาเมื่อเธอสัมผัสความเป็นห่วงของเขาที่มีต่อเธอ

“เราปลอดภัยดี ตอนแรกเด็กๆ ก็กลัวกันแต่ก็สงบลงหลังจากพวกเขารู้ว่าพวกนักข่าวเข้ามาในบ้านไม่ได้”

ทันใดนั้น บรรยากาศอันแสนอบอุ่นก็ปกคลุมไปทั่วห้อง

แต่จู่ๆ ประตูก็เปิดออกอย่างกะทันหัน พร้อมกับเสียงของเบนนี่ที่พูดออกมา “แม่ครับ!”

ด้านหลังเขาคือเมธินีที่ดูวิตกกังวลอยู่ “อย่าเข้าไปนะ พ่อกับแม่เธอมีเรื่องต้องคุยกัน”

พอเธอพูดจบได้ไม่นาน เธอก็เห็นผู้ใหญ่สองคนกอดกันแน่น

ภาพดังกล่าวทำให้เมธินีและเด็กๆ ชะงักไปทันที

ทั้งสองกลุ่มต่างก็จ้องตากัน กลุ่มที่เพิ่งมาใหม่ก็กังวลว่าพวกเขาจะกลับออกไปและแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในเวลาเดียวกัน การขัดจังหวะทำให้รษิกาหยุดชะงัก เมื่อเธอได้สติกลับมา เธอก็ผละออกจากอ้อมแขนของเลอศิลป์ทันที