หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1458

เอกพลถึงกับงุนงงขึ้นมาทันที “ทำไมล่ะ? คุณเป็นย่าไอวี่นะ ทำไมรษิกาถึงกีดกันคุณไม่ให้ไปหาไอวี่? เกิดความเข้าใจผิดอะไรกันหรือเปล่า?”

ศศิตาถอนหายใจอย่างขมขื่น “จะเกิดความเข้าใจผิดอะไรกันคะ? ตั้งแต่เธอจากไปเมื่อหกปีก่อน เธอก็ไม่เคยชอบฉันอีกเลย แถมฉันยังสนับสนุนอัญชสาให้เลอศิลป์ตลอดมา และคัดค้านเรื่องระหว่างเลอศิลป์กับเธอ เธอจึงโกรธแค้นฉันไง”

เธอพูดพลางส่ายหัวและซุกตัวเข้าไปในอ้อมกอดของสามี ราวกับว่าเธอทุกข์ทรมานใจอย่างบอกไม่ถูก

จากนั้นเธอก็พูดเสริมอีกว่า “ตอนนี้เธอยังทำกับฉันถึงขนาดนี้เลย ถ้าเธอแต่งงานกับเลอศิลป์แล้วฉันจะทำยังไง? ฉันคงจะถูกกีดกันไม่ให้ไปหาทั้งลูกชายและหลานสาวตัวเองเลยสินะ?”

เอกพลไม่เคยทราบปัญหาระหว่างผู้หญิงสองคนนี้เลย

หลังจากได้ยินภรรยาตัดพ้อเช่นนั้น เขาจึงพยายามไกล่เกลี่ยปัญหาโดยสันติ

“คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะแหละ ถ้าได้ปรับความเข้าใจกัน ทุกอย่างก็จะดีขึ้นเอง”

ท้ายที่สุดแล้ว เขาคิดว่าลูกชายคงไม่มาสนใจเรื่องจุกจิกเล็กๆ น้อยๆ ของผู้หญิง

เมื่อศศิตาสังเกตเห็นว่าเขาไม่มีทีท่าเข้าข้างเธอเลยแม้แต่น้อย ความตื่นตระหนกก็ก่อตัวขึ้นก่อนที่เธอจะปล่อยโฮออกมาจนน้ำตาอาบแก้ม

“มันเป็นเพราะฉันเอง ฉันไม่น่าเข้าไปยุ่งเรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับเลอศิลป์เลย แต่ฉันไม่ได้เป็นผลักไสเธอไปเมื่อหกปีก่อนนะ เพราะหลังจากที่เธอหายไป ฉันเองก็เอาแต่ตามหาเธอแล้วตามหาเธอเล่า แล้วจู่ๆ ตอนนี้เธอก็อยากกลับมาเสียดื้อๆ เธอต้องการอะไรจากตระกูลฟ้าศิริสวัสดิ์กันแน่?”

เอกพลกุมมือภรรยาแน่น พลางพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “งั้นผมจะคุยกับลูกเรื่องนี้ให้นะ”

ศศิตาค่อนข้างพอใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น

หลังจากนั้น เอกพลก็หยิบโทรศัพท์ออกมาและโทรหาเลอศิลป์ทันที

ในขณะเดียวกัน เลอศิลป์ก็กำลังทำงานอยู่

เขาส่ายหัวและหยุดทำงานตรงหน้าเพื่อตั้งใจอธิบายว่า “ช่วงนี้ไอวี่ไม่ได้อยู่ใกล้เธอ แต่ผมบอกเลยว่าไม่ได้เป็นเพราะรษิกา”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เอกพลก็ลดสายตาลงมองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนตัวเอง “แกจะบอกว่าเป็นความผิดของแม่แกงั้นเหรอ?”

เมื่อหมดคำพูด เลอศิลป์ก็เงียบไปสักพักเพื่อไตร่ตรอง ก่อนที่จะอธิบายเพิ่มเติมว่า “ผมพูดตรงๆ นะครับ มันเกิดความเข้าใจผิดอะไรบางอย่างระหว่างแม่กับไอวี่ มีเรื่องที่ทำให้ไอวี่เกลียดชังเธอเล็กน้อย ซึ่งมันไม่เกี่ยวอะไรกับรษิกาเลย”

ดวงตาเอกพลเต็มไปด้วยความสับสน

ไอวี่เกลียดชังเธองั้นเหรอ? เราเฝ้าดูไอวี่ค่อยๆ เติบโต และฉันก็เห็นว่าศศิตาให้ความสำคัญกับหลานแค่ไหน ความสัมพันธ์ของทั้งคู่นั้นดีมาโดยตลอด ทำไมถึงเปลี่ยนแปลงกะทันหันแบบนี้ล่ะ?

เลอศิลป์กล่าวเสริมราวกับว่าเดาความคิดของผู้เป็นพ่อได้ “ถ้าพ่อกังวล พ่อก็ลองไปดูให้เห็นกับตาเลย ผมจะบอกรษิกาไว้ให้ พ่อจะไปเมื่อไรก็ได้”

มันน่าแปลกมากจนเอกพลอยากไปเห็นด้วยตาตัวเอง ดังนั้นเขาจึงตอบตกลงโดยไม่ลังเล “โอเค ตามนั้น เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อจะไปรับไอวี่ที่โรงเรียนเอง”