หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1460

รษิกาเก็บถ้วยชามบนโต๊ะอาหารไปไว้ในห้องครัว ตอนแรกเธอคิดว่าเลอศิลป์มีเรื่องสำคัญจะพูดคุย เธอจึงจะพาเขาเข้าไปคุยในห้องทำงาน

แต่เธอก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นเขามายืนอยู่ที่ประตูห้องครัว เขากำลังก้มหน้าพับแขนเสื้อเมื่อเธอหันกลับไปมอง

ก่อนที่เธอจะคิดได้ ชายคนนั้นก็เดินไปหยิบถ้วยชามที่เธอล้างมาเช็ดให้แห้ง

รษิกาตกตะลึงอีกครั้งเมื่อเห็นเช่นนั้น

การกระทำของเขาทำให้เธอรู้สึกราวกับทั้งคู่เป็นสามีภรรยาที่แต่งงานกันมานานแล้ว

ยิ่งไปกว่านั้น ภาพลักษณ์ของประธานกรรมการบริหารผู้สูงศักดิ์ของฟ้าศิริสวัสดิ์กรุ๊ป ได้เข้ามาล้างจานในครัว ทำให้คนอื่นรู้สึกว่าเขาทำตัวติดดินก็เป็นเหมือนกัน

ความตกตะลึงนี้ทำให้ความรู้สึกเธอท่วมท้นเต็มหัวใจ

ทันใดนั้น เลอศิลป์ก็เริ่มพูดถึงสาเหตุที่เขามาที่นี่ “พ่อผมอยากไปรับไอวี่ที่โรงเรียนพรุ่งนี้”

คำพูดเขาดึงสติรษิกาให้กลับมาสู่โลกความเป็นจริงทันที “คุณตอบตกลงหรือเปล่า?”

เธอจำได้ว่าเขาเคยบอกว่า ต้องได้รับการยินยอมจากพ่อแม่เขา หากต้องการพาไอรดาไป

“ตกลงไปแล้ว ดูเหมือนว่าพ่อผมจะเข้าใจผิดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างคุณกับแม่ผมด้วย ผมเลยคิดว่าเขาควรได้เห็นกับตาตัวเอง” เลอศิลป์ตอบ

แม้ว่าพ่อเขาจะไม่ได้อธิบายอะไรออกมา แต่เลอศิลป์ก็รู้ว่าพ่อคงสงสัยว่าไอรดาตั้งตัวเป็นศัตรูกับแม่เขาเพราะคำยุยงของรษิกา

และเนื่องจากเอกพลดูกังวลเรื่องนี้ เขาจึงยินดีที่จะให้พ่อเขาได้เห็นกับตาว่าความเกลียดชังที่ไอรดามีต่อศศิตานั้นมาจากไหน

รษิกาพยักหน้าเป็นการรับทราบ “เข้าใจแล้ว ไอวี่คงจะไม่เต็มใจที่ต้องแยกกับฉันแบบนั้น แต่เดี๋ยวฉันจะคุยกับเธอเอง”

“ขอบคุณนะครับ” เลอศิลป์พูดพลางมองเธอด้วยสายตาซาบซึ้งใจ

ฉันคิดว่าอย่างน้อยก็ยังดีที่เขาเป็นกลางระหว่างฉันกับศศิตา ฉันไม่ได้หวังให้เขามาเข้าข้างฉันเลยแม้แต่น้อย เพราะไม่ใช่เพียงแค่ฉันคนเดียวที่ต้องรับศึกหนักกับทัศนคติของแม่เขาที่มีต่อความสัมพันธ์ของเรา เขาเองก็ต้องรับมือกับมันเหมือนกัน”

หลังจากสิ้นประโยคนั้น สายตาเลอศิลป์ก็เศร้าหมองและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด “ต่อจากนี้ ถ้าแม่มองเห็นความผิดของตัวเองสักนิด ผมคิดว่า…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ รษิกาก็พูดแทรกขึ้น “ถ้าคุณศศิตาเลิกมีอคติต่อฉันกับลูกๆ ฉันก็ยินดีอย่างยิ่งที่จะเป็นครอบครัวเดียวกับเธอ”

เธอพูดด้วยความจริงใจ น้ำเสียงเธอไร้ซึ่งความเสแสร้ง

เมื่อจ้องมองสายตาที่จริงจังคู่นั้นของเธอ เลอศิลป์ก็อดไม่ได้ที่จะค่อยๆ โน้มตัวเข้าไปหาผู้หญิงตรงหน้า

รษิกาถึงกับผงะ เมื่อสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้ของเขา

ก่อนที่เธอจะรวบรวมสติได้ รู้ตัวอีกที ชายคนนั้นก็ประกบริมฝีปากเธอเรียบร้อยแล้ว มือเขาโอบรัดรอบเอวเธอ ทำให้เธอไม่มีทางหนีรอดไปได้

โชคดีที่เลอศิลป์จูบเธอเพียงชั่วครู่เท่านั้น หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ปล่อยมือออกจากเธอ