หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1468

เบนนี่ขมวดคิ้วและแก้ต่าง “มันเจ็บแค่นิดเดียวฮะ!”

เด็กชายถึงกับหยิกมือตัวเองด้วยนิ้วโป้งกับนิ้วชี้เพื่อยืนยัน

รษิกาอดหัวเราะลั่นไม่ได้เมื่อเห็นความรั้นของลูกชาย

เลอศิลป์เองก็ยิ้มและลูบหัวอีกฝ่าย “เธอมันจอมอึด เบนนี่”

ได้ยินคำชมของพ่อ เบนนี่เชิดหน้าและยิ้มแป้นอย่างภูมิใจ

ส่วนอชินึกอิจฉาน้องชายขึ้นมาแวบหนึ่ง เขาเหลือบมองมารดา

เฮ่อ อยากรู้จังว่าแม่จะตอบรับคำขอแต่งงานของพ่อไหม ต่อไปเราจะได้มีโอกาสได้รับคำชมจากพ่อบ้าง…

“อาการบาดเจ็บของเขาเป็นไง หนักหรือเปล่า?” เลอศิลป์หันมาถามรษิกาที่ยังคงรักษาแผลของเบนนี่

“ฉันเพิ่งพัฒนายารักษาแผลตัวหนึ่งเมื่อไม่นานมานี้ ใช้ได้ผลดีมาก” หญิงสาวอธิบาย “แต่ระหว่างนี้เบนนี่จะต้องดูแลข้อมืออย่างดีเป็นพิเศษ จะรีบร้อนบุ่มบ่ามเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้”

นั่นคือสิ่งที่เด็กชายได้ยินแม่ย้ำนักย้ำหนา แต่ถึงอย่างนั้นก็อดไม่ได้ที่จะตีหน้าเศร้าใส่พ่อ

เลอศิลป์ลูบใบหน้าของเบนนี่เบาๆ และยิ้มให้ “ นั่นแหละ จำไว้ว่าช่วงนี้ต้องระวังให้มาก แล้วเธอจะหายเร็วขึ้น”

เบนนี่พยักหน้ารับอย่างว่าง่ายเมื่อได้พ่อมาปลอบใจ

รษิกานึกเคืองเมื่อเห็นลูกชายของเธอทำตัวน่าเอ็นดู

เจ้าเด็กนี่….เพิ่งรู้จักเลอศิลป์ไม่นานเลย เกาะเขาแจเสียแล้ว

“อ้อ เดี๋ยวฉันจะเอายามาเพิ่มนะ คุณกลับเมื่อไหร่ เอาไปด้วยก็แล้วกัน” รษิกาเสริม

คุณศศิตามีอคติกับเราอยู่แล้ว และต่อให้เลอศิลป์ไม่พูด เราก็รู้ว่าการมาเยี่ยมครั้งนี้ต้องเป็นความคิดของเธอ ห่วงแต่ว่าความผิดพลาดครั้งนี้จะทำลายความรู้สึกดีที่คุณเอกพลมีให้เรา…

เลอศิลป์เข้ามาดึงเธอไปกอด “ไม่ต้องกังวลนะ ผมยังอยู่ตรงนี้ ผมจะปกป้องคุณกับเด็กๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น”

ความอบอุ่นจากอ้อมกอดของชายหนุ่มทำให้รษิกาเริ่มคลายใจ

เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ของเลอศิลป์ดังขึ้นปุบปับ ทำลายความเงียบอันผาสุกในห้องกินข้าว

เลอศิลป์เหลือบมองหน้าจอ เห็นชื่อผู้โทรคือจรูญ ผู้อำนวยการโรงเรียน

อ้อใช่ เราสั่งจรูญไว้ให้ตรวจสอบว่าเบนนี่บาดเจ็บได้อย่างไร เขาคงโทรมารายงาน

“คุณเลอศิลป์ครับ ผมให้คนของผมตรวจสอบอย่างละเอียดแล้ว ไม่ใช่เฉพาะรองเท้าของเบนนี่และสถานที่เกิดเหตุ แต่ยังเช็คกล้องวงจรปิดด้วย ทุกอย่างไม่มีปัญหาครับ” จรูญพูดอย่างรอบคอบ “เบนนี่แค่ไม่ได้ระวัง…”

จากนั้นก็พลิกคำพูดทันควันและป้ายความผิดให้ตัวเขากับโรงเรียน “ทั้งหมดเป็นความผิดของเราเองที่ไม่ได้วางมาตรการรักษาความปลอดภัยอย่างเพียงพอ! ผมขอรับผิดชอบเต็มที่! ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมได้ย้ำกับครูทุกคนของเราแล้วว่าต่อไปให้ดูแลเอาใจใส่เป็นพิเศษ! อุบัติเหตุแบบนี้จะต้องไม่เกิดขึ้นอีก!”