หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1482

“อีบ้า!”

ระหว่างนั้น ในบ้านย่านชานเมือง อัญชสากำลังอ่านความคิดเห็นในอินเทอร์เน็ต ใบหน้าเธอดูบ้าคลั่งมากในขณะที่กรีดร้องออกมา “อีชั่ว! ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้พวกแกหลุดรอดไปได้เป็นเด็ดขาด!”

ฉันคิดผิดไปเรื่องผู้ชายคนนั้น! เขาบอกว่าเขารู้จักฉัน ฉันก็เลยคิดว่าเขาไม่เกี่ยวอะไรกับรษิกา

แต่พอมองย้อนกลับไปแล้ว จะมีใครอีกนอกจากรษิกาที่ทำอะไรเลวๆ แบบนี้ได้? นอกจากอีบ้านั่นแล้ว ใครอีกที่จะได้รับผลประโยชน์จากการที่ฉันกลายเป็นตัวตลกอย่างนี้? อีรษิกาจะต้องมาแก้แค้นฉันแน่ๆ! ต้องเป็นมันแน่ๆ!

อัญชสาอยากจะฆ่ารษิกาให้ตายคามือ แววตาเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชังแบบนี้ไม่อาจหาสิ่งใดมาเปรียบได้

ความโกรธบดบังความคิดของอัญชสาขณะที่เธอคว้ากระเป๋าและพุ่งไปยังประตู สิ่งเดียวที่อยู่ในใจเธอคือต้องแก้แค้นรษิกา

ขณะที่เธอเหวี่ยงประตูเปิดออก เธอก็เจอพ่อของเธอมาขวางเอาไว้

สายตามุ่งร้ายของสุเมธแผดเผาผิวหนังของอัญชสา “แกมันไม่มียางอายบ้างเลยเหรอ? กล้าดียังไงถึงคิดจะออกไปข้างนอกแบบนี้? แกคิดว่ายังอับอายไม่พอหรือไง?”

สุเมธก้าวเข้ามาใกล้อัญชสามากขึ้นในทุกๆ คำที่เขาพูด ทำให้พวกเขาทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก

อัญชสาทรมานกับการถูกเขาทุบตี เธอจึงสะดุ้งแล้วถอยหนีเขาออกไปจนกระทั่งหลังของเธอชนกำแพง

“รูปนี้มันอะไรกัน? แกทำให้ตัวเองมีมลทินจากไอ้ผู้ชายต่ำต้อยหน้าไหน?” สุเมธสอบเธอด้วยใบหน้าเข้มงวด

เขาจ้องมองเธอด้วยสายตาที่ร้อนรุ่มก่อนจะสั่งว่า “บอกให้มันโผล่มาที่นี่เดี๋ยวนี้! ฉันต้องการให้มันรับผิดชอบสิ่งที่มันทำกับแก!”

เมื่ออัญชสาได้ยินส่ิงที่สุเมธพูดออกมา เธอก็โมโหจนหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่ง

สุเมธโมโหมากเสียจนเกือบจะหัวใจวายตาย เขาเอนกายพิงเตียงเพื่อพยุงตัวเองไว้ สุเมธหายใจเข้าออกลึกๆ เพื่อให้สงบลงมา หลังจากผ่านไปสองสามนาที เขาก็ยืนตัวตรงขึ้นมาอีกครั้งแล้วชี้ประตู “ออกไป ออกไปเลย! ไสหัวไปให้พ้น! จากนี้ไป ไม่ว่าแกจะทำอะไรก็ไม่เกี่ยวกับตระกูลภักดีสรวงอีกต่อไปแล้ว!”

อัญชสาหยัดยืนขึ้นมาก่อนจะจ้องหน้าพ่อบังเกิดเกล้า “หนูจะทำให้อีนังนั่นต้องชดใช้สิ่งที่มันทำ! หนูสาบาน!”

เช่นนั้นแล้ว เธอก็เดินตรงออกไปยังประตูหน้าโดยไม่หันกลับมามองอีก

ดวงตาของสุเมธหม่นหมองเมื่อได้ยินเสียงกระแทกประตูปิดอย่างแรง เขาเซไปเล็กน้อยก่อนจะยืนขึ้นมาได้ เขาถอนหายใจอย่างหนัก ความเหนื่อยล้าและความขมขื่นแสดงออกมาทางสีหน้าเขา

เขาทุ่มเทความพยายามลงไปมากเพื่อให้ตระกูลภักดีสรวงได้ไถ่ถอนตัวเองในสักวันหนึ่ง เขายึดถือความหวังที่ว่า วันหนึ่ง ดวงอาทิตย์จะส่องแสงลงมาที่พวกเขาอีกครั้ง

อนิจจา ทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายไปหมดสิ้นแล้ว