หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1496

เลอศิลป์มองหน้าเธอด้วยสายตาเย็นชาก่อนที่จะปล่อยคอเสื้อของเธอ

อรภัทรเกือบล้มลงไปกับพื้น เมื่อคิดว่าเธอรอดแล้ว เธอก็เริ่มหายใจโล่งอก

“มัดเธอไว้ตรงนั้น” เสียงอันโหดเหี้ยมของเลอศิลป์ดังมาจากเหนือหัวของเธอ

ลมหายใจของอรภัทรติดขัด

มัดฉันไว้ตรงนั้นเหรอ? ตรงไหน?

เธอเงยหน้าขึ้นอย่างวิตกกังวลเพียงเพื่อจะเห็นเฮลิคอปเตอร์ลำเล็กที่อยู่ตรงหน้าเธอ

ในขณะนั้นเอง อรภัทรก็มั่นใจว่าเธอจะต้องหมดสติไปอีกครั้ง

อนิจจา บอดี้การ์ดไม่ได้ให้โอกาสเธอทำเช่นนั้นขณะที่พวกเขาเข้ามาลากเธอขึ้นเฮลิคอปเตอร์ จากนั้นพวกเขาก็มัดเธอไว้ข้างใต้

สักพัก ใบพัดก็เริ่มหมุน

อรภัทรถูกควบคุมอย่างแน่นหนา แต่เธอก็เริ่มดิ้นรน

“คุณอย่าดิ้นรนดีกว่า หากคุณทำแบบนั้น ผมไม่สามารถรับประกันได้ว่าคุณจะไม่ตกลงไปกลางอากาศ” เลอศิลป์กระซิบข้างหูของเธอ

“เมื่อหัสดินมีทิวทัศน์ที่สวยงาม แต่น่าเสียดายที่ผมพาคุณไปได้เฉพาะบริเวณชานเมืองเท่านั้น ถือซะว่านี่เป็นรางวัลสำหรับคำพูดที่ซื่อสัตย์ของคุณแล้วกันนะ คุณอรภัทร”

ในขณะที่เขาพูดแบบนั้น เลอศิลป์ก็ยกมือขึ้นเล็กน้อยให้นักบิน และเฮลิคอปเตอร์ก็ค่อยๆ บินขึ้นไปในอากาศ

ขณะที่ร่างของเธอลอยอยู่ในอากาศ อรภัทรก็หน้าซีดและสลบไป

เลอศิลป์มองดูเฮลิคอปเตอร์บินขึ้นไปในระยะไกลก่อนจะหันมาพูดว่า “รอให้เธอกลับมาและจับตาดูอย่างใกล้ชิด”

บอดี้การ์ดค้อมหัวรับ

เลอศิลป์ไม่ได้อยู่ที่นั่นต่อไป เขามุ่งหน้าลงไปข้างล่างทันที

เมื่อเลอศิลป์อยู่ในรถ ครรชิตก็มองเจ้านายของเขาอย่างระมัดระวัง “คุณเลอศิลป์ เราจะกลับไปที่คฤหาสน์หรือว่า…”

“เราจะกลับเลย” เลอศิลป์พูดหลังจากเงียบอยู่ครู่หนึ่ง

ครรชิตพึมพำตอบแล้วสตาร์ทรถ

คุณอรภัทรคงมีความอยากจะตายจริงๆ!

ฉันสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้น คุณเลอศิลป์ถึงโกรธขนาดนี้?

ฉันแน่ใจว่าคุณเลอศิลป์จะต้องพูดอะไรบางอย่าง ถ้าคุณรษิกาเป็นคนถาม

ในขณะเดียวกัน รษิกาก็กำลังรอข่าวคราวจากเลอศิลป์อยู่ เธอจะดูโทรศัพท์ของเธอเป็นครั้งคราว

วินาทีที่เธอได้รับโทรศัพท์จากบ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ เธอก็รับสายทันที

“คุณนายรษิกา” คติยาทักทายอย่างระมัดระวัง

รษิกาตกตะลึงไปชั่วขณะเมื่อได้ยินคำที่คติยาทักทายเธอ ครู่หนึ่งเธอคิดว่าเธอกำลังย้อนเวลากลับไปเมื่อหกปีก่อนแล้ว

ก่อนที่รษิกาจะพูดอะไร คติยาก็พูดว่า “ตอนนี้คุณว่างหรือเปล่าคะ? ถ้าว่าง คุณช่วยโทรหาคุณเลอศิลป์หน่อยได้ไหม? ดูเหมือนเขาจะโกรธมากตอนที่กลับมาถึงบ้านเมื่อกี้นี้ และเขาก็ไม่ทานอาหารเย็นด้วยซ้ำ ฉันไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อก่อน คติยาคงจะทำอะไรไม่ถูกเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากปล่อยให้เลอศิลป์ทำตามที่เขาพอใจ

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มีรษิกาอยู่ด้วยแล้ว

รษิกาประหลาดใจที่ได้ยินคำพูดของคติยา “เขากลับมาแล้วเหรอ?”

คติยาตอบด้วยความสับสนว่า “ใช่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ? คุณจะมาหาคุณเลอศิลป์เหรอคะ?”

ทำไมเธอดูแปลกใจจัง?