หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1518

เด็กทั้งสามอยู่ที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ในอีกสองสามวันต่อมา

เลอศิลป์มักจะใช้ข้ออ้างนี้ในการโทรแบบวิดีโอหารษิกาทุกคืน เขาจะรายงานเธอเรื่องเกี่ยวกับลูกๆ ว่าทำอะไรกันบ้าง และยังแสดงความเป็นห่วงสุขภาพของเธอด้วย

เด็กๆ ต่างเชื่อฟังกันในทุกครั้งที่พวกเขาปรากฏตัวในหน้าจอ

มันเป็นช่วงสุดสัปดาห์แล้ว และเด็กๆ ก็ไม่ได้เจอรษิกามาสี่วันเต็มๆ พวกเขาจึงเริ่มโวยวายอยากเจอเธอ

เลอศิลป์ได้ไอเดียใหม่

ตอนนั้นเที่ยงแล้ว คติยากำลังเตรียมอาหารเที่ยง เมื่อเธอเห็นว่าเลอศิลป์และเด็กเตรียมจะออกไปข้างนอก เธอก็พูดว่า “คุณเลอศิลป์คะ คุณจะออกไปพบคุณนายรษิกาเหรอ? ทำไมไม่รอให้ฉันทำมื้อเที่ยงเสร็จก่อนล่ะคะจะได้เอาไปให้เธอ? ช่วงนี้เธองานยุ่งมากไม่ใช่เหรอ? รบกวนเตือนเธอด้วยนะคะว่าอย่าโหมงานหนักเกินไป”

ก่อนที่เลอศิลป์จะทันได้พูดอะไร เด็กๆ ก็วิ่งเข้าไปในครัวแล้ว

“คุณคติยา เดี๋ยวเราช่วยนะครับ/นะคะ!”

เช่นนั้นแล้ว พวกเขาแต่ละคนก็ไปยกเก้าอี้มาปีนขึ้นไปยืนข้างคติยา

รอยยิ้มปรากฏอยู่บนริมฝีปากของคติยาเมื่อเธอเห็นเด็กที่แสนน่ารักทั้งสามคน “โอเค เดี๋ยวฉันจะสอนให้นะ”

ทั้งสี่คนเริ่มเตรียมอาหารเที่ยงกันอยู่ในครัว

เลอศิลป์มองดูพวกเขาอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกว่าใจเขาเต้นรัว เขาอดไม่ได้ที่จะเข้าครัวไปร่วมกับพวกเขา

“คุณเลอศิลป์”

คติยาแปลกใจมากเมื่อเห็นเลอศิลป์เดินเข้ามาในครัว

แต่เธอก็เข้าใจได้อย่างรวดเร็วว่าเขาทำแบบนี้เพื่อรษิกา จึงยิ้มออกมาขณะที่คอยแนะนำให้พวกเขาเตรียมมื้อเที่ยง

การเตรียมอาหารมื้อเที่ยงวุ่นวายเป็นอย่างมาก แต่ผลที่ออกมาก็ถือว่ายอมรับได้ด้วยความช่วยเหลือของคติยา

คติยาช่วยพวกเขาตักอาหารใส่กล่อง จากนั้นเธอก็ไปส่งพวกเขาพร้อมกับอาหารเที่ยงในมือขณะที่เธอยิ้มกว้าง

เมื่อพวกเขาไปถึงสถาบันวิจัย ก็เป็นเวลาอาหารกลางวันพอดี

เด็กๆ จ้องมองเลอศิลป์ด้วยดวงตาเบิกกว้างขณะที่เขาโทรหารษิกา

ฉันเคยเห็นเขาล้างจานมาก่อนแล้ว แต่มันยากจะจินตนาการถึงการที่เขาทำอาหารในครัว

รษิกาคิดว่ามันตลก แต่เธอก็ตื่นเต้นที่จะได้รู้ว่าพวกเขาเตรียมอะไรมาให้เธอทาน เธอเอื้อมมือไปเปิดถุงและหยิบกล่องอาหารกลางวันออกมาทีละใบ

เลอศิลป์หันกลับมาแล้วมองดูอาหารเที่ยงที่เปิดกล่องออกมาแล้ว แววแห่งความรังเกียจฉายขึ้นมาในดวงตาเขา

“ช่างมันเถอะ ผมจะพาทุกคนไปร้านอาหารแทนก็แล้วกัน”

เขามักจะคิดว่าเขาทำทุกอย่างสำเร็จได้เสมอ

แต่เมื่อต้องเห็นอาหารตรงหน้าเขา เขาก็ยอมรับว่าเขามีพรสวรรค์ในการทำอาหารเท่ากับศูนย์

เช่นนั้นแล้ว เขาจึงเตรียมจะสตาร์ทรถ

แต่รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้ารษิกา เธอประหลาดใจขณะที่พูดว่า “ทุกคนทำอาหารพวกนี้มาเหรอ? เก่งจังเลยนะ!”

เลอศิลป์ชะงักไป เขาหรี่ตาขณะที่จ้องมองเธอเมื่อได้ยินเธอพูดเช่นนั้น

“คุณไม่ต้องฝืนใจหรอกนะ อาหารพวกนี้ดูไม่น่ากินเลย เอาไว้ค่อยลองชิมอาหารที่ผมทำใหม่หลังจากผมมีการพัฒนาบ้างแล้วเถอะ มันจะดีกว่าถ้าคุณไม่กินเข้าไปนะ ช่วงนี้คุณก็เหนื่อยมากแล้ว เราควรจะออกไปหาอะไรดีๆ กินกันดีกว่า”