หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1520

รษิกาสังเกตเห็นสีหน้าของเขาเคร่งเครียด และคาดเดาว่ามันเป็นเพราะเขาเองก็ทานมื้อเที่ยงไม่อร่อยเหมือนกัน ดังนั้น เธอจึงยืนยันกับเขาอย่างหมดทาง

“ฉันดีใจมากเลยนะที่พวกคุณพยายามมากในการช่วยกันเตรียมอาหาร ขอบคุณมากนะคะ”

แต่ทันทีที่เธอพูดจบ เลอศิลป์ก็โอบเอวเธอไว้แล้วจูบเธอที่ริมฝีปาก

การกระทำของเขาทำให้รษิกาผงะไปทันที และเธอก็เหลือบมองที่รถ ก็เห็นหัวของเด็กทั้งสามโผล่ออกมาจากหน้าต่างรถในทันควัน

“แม่! เราก็อยากจุ๊บเหมือนกันนะ!”

ตอนแรกเด็กๆ มีสีหน้ารู้สึกผิด แต่ก็เปลี่ยนไปหลังจากที่เธอเห็นพวกเขา และพวกเขาก็เปิดประตูรถลงมากันอย่างมีความสุข

รษิกาเหลือบมองชายที่ดูสงบตรงหน้าเธอ ก่อนที่จะมุ่งความสนใจไปที่สีหน้าคาดหวังของเด็กๆ เธอย่อตัวลงและจูบเด็กทีละคน ความเขินอายในตัวเธอหายไปเพราะพวกเขา

เด็กๆ มาโอบรอบคอเธออย่างว่าง่ายและจูบแก้มของเธอ “อย่าลืมดูแลตัวเองดีๆ นะครับ/นะคะ แม่!”

รษิกายอมรับพลางยิ้ม หลังจากลุกขึ้นมาบอกลาเลอศิลป์แล้ว เธอก็หันหลังเดินเข้าไปในสถาบันวิจัย

แม้การทำงานล่วงเวลามาสองวันจะทำให้เธอรู้สึกเหนื่อยล้าเป็นอย่างมาก แต่การได้เห็นเลอศิลป์และเด็กๆ ก่อนหน้านี้ก็ทำให้เธอมีแรงบันดาลใจขึ้นมาอีกครั้ง

ไม่นานนักรษิกาก็เริ่มทำการวิจัยที่ค้างไว้ในตอนเช้าต่อไป

แต่ไม่นานหลังจากเธอเริ่มทำงาน โทรศัพท์ของเธอก็สั่น

เธอเหลือบมองโทรศัพท์และเห็นว่าเป็นสายโทรเข้ามาจากเจตนิน

รษิกาวางมือจากการวิจัยแล้วรับโทรศัพท์ เธอเดาว่าเขาโทรมาเกี่ยวกับเรื่องการวิจัย

เสียงของเจตนินดังมาจากปลายสายโทรศัพท์ “ผมขอโทษนะครับ คุณรษิกา ผมติดธุระอย่างอื่นอยู่ในช่วงสองสามวันมานี้ ที่นั่นเป็นยังไงบ้างครับ ยุ่งไหม?”

เธอยิ้มอย่างเข้าใจกับคำพูดของเขา “คุณไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ คุณเจตนิน ดูจากที่ตระกูลคุณเป็นเจ้าของธุรกิจใหญ่แบบนี้ มันก็เข้าใจได้หากคุณจะงานยุ่ง ฉันจัดการกับการวิจัยที่นี่ได้ดีค่ะ”

แม้รษิกาจะไม่ได้เริ่มจูบก่อน แต่เขาก็มองออกจากรอยยิ้มของเธอว่าเธอยอมรับความรักของเลอศิลป์เข้าให้แล้ว

ฉันยอมรับไม่ได้! รษิกาคือคู่ชีวิตที่สมบูรณ์แบบที่สุดของฉัน เธอจะต้องเป็นของฉัน! ถ้าฉันยอมให้เธออยู่กับเลอศิลป์ ความพยายามทั้งหมดที่ฉันทำมาก็สูญเปล่า!

สีหน้าของเจตนินเข้มขึ้นด้วยเจตนาร้ายเมื่อเขาคิดเช่นนั้น

หลังลงมาจากรถ เขาก็ปรับสีหน้าก่อนเข้าไปในสถาบันวิจัย

ดังนั้น เขาจึงแสดงท่าทีขอโทษอีกครั้งเมื่อเห็นรษิกา “คุณผอมลงไปมากเลยนะ ดูเหมือนว่าคุณจะยุ่งมากจนเกินไป”

รษิกาก้มลงมองตัวเองอย่างรวดเร็ว จากนั้นเธอก็ยิ้มอย่างไม่ได้คิดอะไรมาก แล้วพาเขาไปที่ทางเข้าห้องแล็บอีกห้อง

“หลังจากเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคราวก่อน ฉันเลยออกแบบการวิจัยใหม่และแย่งเป็นห้องแล็บที่มีขนาดแตกต่างกันออกไป ฉันทำงานในห้องแล็บที่เพียงพอต่อนักวิจัยเพียงคนเดียว ถ้าคุณไม่รังเกียจ ห้องแล็ปคุณจะอยู่ถัดจากฉันไปอีกห้อง จะทำให้เราติดต่อกันได้ง่ายขึ้นค่ะ”