หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1524

ระหว่างนั้นที่บ้านฟ้าศิริสวัสดิ์ คติยาจ้องมองคนทั้งสองที่นั่งอยู่บนโซฟาด้วยสีหน้าหนักใจ

ศศิตาถามอย่างเคืองโกรธ “เลอศิลป์ไปไหน? ฉันได้ยินมาว่าเขาอนุญาตให้เด็กบ้าสองคนนั่นมาอยู่ในบ้าน จริงหรือเปล่า?”

เอกพลนั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง เขากุมขมับ “ไม่ว่าคุณจะไม่พอใจพวกเขามากแค่ไหน พวกเขาก็เป็นคนนอกกันทั้งสามคนนะ ไม่มีเหตุผลอะไรเลยที่คุณจะไปโกรธพวกเขา ถ้าคุณต้องการก็จัดการเลอศิลป์แค่คนเดียว เด็กพวกนั้นไม่เกี่ยวด้วย”

เมื่อได้ยินเสียงเขา ศศิตาก็พยายามตั้งสติ “ถ้ารษิกาไม่ได้ยั่วยวนลูกชายเรา แล้วทำไมเขาจะ…”

“คุณก็ประเมินเลอศิลป์ต่ำไป แล้วยังประเมินรษิกาสูงเกิดไปด้วย” เอกพลไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับศศิตาดี

ทั้งสองเป็นคนที่เขารัก เขาจึงตัดสินใจไม่เข้าไปแทรกระหว่างการโต้เถียงกันระหว่างลูกชายกับภรรยาของเขา

ศศิตาไม่อยากฟังเหตุผล เธอจึงสั่งคติยาว่า “เตรียมห้องนอนแขกให้เรา เราจะอยู่ที่นี่กันสักพัก”

คติยาไม่กล้าท้าทาย เธอจึงหันหลังแล้วขึ้นไปข้างบนเพื่อปัดกวาดห้องนอนแขกขณะที่แอบภาวนาอยู่ในใจ ฉันหวังว่าคุณรษิกาจะไม่ต้องมาเจอกับความโกรธของคุณศศิตาตอนที่เธอกลับมานะ

หลังจากเก็บกวาดห้องนอนแขกเรียบร้อยแล้ว คติยาก็รายงานกับศศิตาและเอกพลอย่างระมัดระวัง

“ขึ้นไปพักข้างบนกันก่อนเถอะ” เอกพลพูดด้วยเสียงทุ้มลึก

ศศิตายังคงเดือดดาล “ฉันนอนไม่หลับหรอก คุณขึ้นไปก่อนได้เลย ฉันจะรอจนกว่าเลอศิลป์จะกลับมาบ้านแล้วเคลียร์กับเขาให้รู้เรื่อง”

เอกพลถอนหายใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น แต่เขาก็ไม่ได้ยืนกรานอะไร เขาลุกขึ้นแล้วเดินไปข้างบน

ศศิตานั่งอยู่ที่โซฟา เธอจิบกาแฟขณะที่เธอโมโหจนหน้าอกกระเพื่อม

เลอศิลป์ไม่ได้ปิดบังอะไรเรื่องที่เขาพาอชิกับเบนนี่มาอยู่ในบ้าน

เป็นผลให้เรื่องนี้แพร่ออกไปในหมู่ชนชั้นสูงในเวลาต่อมา

เมื่อศศิตารู้เรื่องนี้จากคนอื่นเข้า เธอก็รีบมาที่บ้านของเลอศิลป์ด้วยความโมโห เธออยากจะไล่อชิและเบนนี่ให้กลับบ้านตัวเองไป

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บอดี้การ์ดก็หันไปหาเลอศิลป์เพื่อขออนุญาตจากเขา

เลอศิลป์พูดว่า “ทำต่อไป”

เหล่าบอดี้การ์ดทำตามหน้าที่ของพวกเขาต่อไปหลังจากนั้น

ใบหน้าของศศิตาแดงก่ำด้วยความโกรธขณะที่เธอสัมผัสได้ว่าคำพูดของเธอไร้ประโยชน์ “นี่ไม่ได้ยินคำสั่งแม่เหรอ? ลูกทำอะไรที่สำคัญอย่างการพาคนพวกนี้มาอยู่ที่บ้านโดยไม่บอกพวกเราเลยได้ยังไง? ลูกยังมีความเคารพให้แม่และพ่อของลูกอยู่หรือเปล่า?”

เลอศิลป์โต้ “แล้วแม่จะยอมไหมครับถ้าผมบอกแม่ก่อนล่วงหน้า?”

คำตอบของศศิตาเห็นได้ชัดจากหน้าตาที่บูดบึ้งของเธอ

“ทำไมผมจะต้องทำอะไรโง่ๆ ถ้าผมเองก็รู้อยู่แล้วว่าแม่ต้องไม่เห็นด้วย?”

เขาพูดอย่างหนักแน่น “ถ้าแม่อยากให้ผมแจ้งก่อนที่จะตัดสินใจอะไรลงไป ผมก็จะบอกให้ชัดเอาไว้ตั้งแต่ตอนนี้เลย ในเมื่อผมตัดสินใจจะให้พวกเขาอยู่ที่นี่แล้ว ผมก็จะรับผิดชอบในการดูแลพวกเขา ผมได้เตรียมการที่จำเป็นเอาไว้แล้ว หลังจากรษิกาตอบตกลงแต่งงานกับผม เราจะจัดงานแต่งกันในทันที ผมอยากจะประกาศให้ทุกคนรู้ว่าเธอเป็นภรรยาของผม”