หย่าร้างแล้วห่างไป แต่หัวใจยังคงเดิม นิยาย บท 1533

รษิกาค่อนข้างจะขุ่นเคืองกับการที่เขาสัมผัสร่างกายเธออย่างไม่ทันตั้งตัว และรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็จางลงไป เธอหลุบตาลงแล้วก้าวถอยหลัง ก่อนจะค่อยๆ เคลื่อนตัวออกจากมือของเขา

เจตนินขมวดคิ้วอยู่พักหนึ่งเมื่อเขารู้สึกได้ว่าเธออึดอัด เขารีบดึงมือกลับมาแล้วแกล้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“สถาบันวิจัยมีบทบาทสำคัญมากในการพัฒนายาตัวใหม่จนสำเร็จ เอาอย่างนี้ไหมครับ? วันนี้ผมเลี้ยงมื้อเที่ยงเอง อีกอย่าง ทุกคนจะได้รับเงินรางวัลจากผมในเดือนนี้ด้วย!” คำพูดของเจตนินทำให้ดูเหมือนเขาเกี่ยวข้องกับสถาบันวิจัยอย่างใกล้ชิด

รษิการู้สึกว่าเขาล้ำเส้นเล็กน้อยและอยากจะปฏิเสธ แต่พนักงานก็โห่ร้องยินดีกันไปแล้ว ดังนั้น เธอจึงคิดว่ามันคงดีกว่าถ้าไม่ทำให้เสียบรรยากาศ

“คุณเจตนินใจดีจังเลย!”

“ขอบคุณครับ คุณเจตนิน เราจะทำงานกันอย่างหนักนับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป!”

พนักงานในสถาบันวิจัยต่างก็ประจบประแจงเจตนินกันทีละคนสองคน

รษิการู้สึกรำคาญเล็กน้อยขณะที่มองดูพวกเขาสรรเสริญเยินยอเจตนิน

“เอาล่ะ ผมหวังว่าทุกคนจะให้เกียรติผมนะครับ เรานั่งรถออกไปด้วยกันตอนนี้เลยดีไหม?” เจตนินยิ้มกว้างถึงหู เขาดูกระตือรือร้นเป็นอย่างมาก

จากนั้น เขาก็เอื้อมมือออกมาโดยอยากจะจับแขนของรษิกา “ถ้าคุณไม่รังเกียจ คุณรษิกา คุณไปรถผมก็ได้นะครับ!”

รษิกาเบี่ยงตัวหลบมือของเขา เธอยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “ฉันคิดว่าเราควรคุยเรื่องรูปแบบการปันผลกำไรกันก่อนนะคะ”

เจตนินเลิกคิ้ว ดูเหมือนเขาไม่ได้ใส่ใจในสิ่งที่เธอพูด “จะรีบไปทำไมกันล่ะ? นี่ไม่ใช่ความร่วมมือครั้งแรกของพวกเรา คุณไม่เชื่อใจผมเหรอ? อย่าเป็นห่วงเลยครับ ผมจะทำให้แน่ใจว่าสถาบันได้รับสิ่งที่สมควรจะได้ อย่าเพิ่งพูดถึงเรื่องงานในโอกาสที่น่ายินดีแบบนี้เลย เราควรจะผ่อนคลายแล้วพักกันบ้าง!”

ขณะที่เขาพูดอยู่ พนักงานสองสามคนก็เริ่มเดินออกไป

รษิกาไม่พอใจ แต่เธอทำได้แค่ตอบตกลง “ได้ค่ะ งั้นก็ไปกัน ฉันจะขับรถฉันไปนะคะ จะได้รับคนบางคนไปด้วยได้”

รษิกาปฏิเสธไป เธอบอกว่าเธอรู้สึกไม่ค่อยดี

“สนุกกันให้เต็มที่เลยนะทุกคน การฉลองวันนี้เป็นครั้งแรก แต่ไม่ใช่ครั้งสุดท้ายแน่นอน จะยังมีโอกาสอีกมากมายที่เราจะได้ร่วมมือกัน ผมสัญญาเลยว่าการร่วมมือครั้งต่อๆ ไปของเราจะต้องยิ่งใหญ่และสำเร็จอย่างแน่นอน!” เจตนินยกแก้วไวน์ของเขาขึ้นมาแล้วพูดกับทุกๆ คน

เสียงโห่ร้องก้องขึ้นทันทีที่เจตนินพูดจบ

รษิกาควรจะยินดีกับความสำเร็จในการพัฒนายาตัวใหม่นี้ แต่เมื่อเธอนั่งดูเจตนินทำเหมือนเขาเป็นพระเอกของความสำเร็จ เธอก็ไม่สามารถโน้มน้าวตัวเองให้มีความสุขได้

พฤติกรรมของเจตนินดูไม่เหมือนว่าเขากำลังฉลอง แต่เหมือนว่าเขากำลังพยายามเอาชนะใจทุกคนมากกว่า

คนนอกอาจจะเข้าใจว่าเจตนินคือผู้ดูแลของสถาบันวิจัยแห่งนี้